Το προνόμιο της αθανασίας

Η εργατική τάξη σε παγκόσμιο επίπεδο μοιάζει με τη βοήθεια και των νέων τεχνολογιών πιο στριμωγμένη από ποτέ. Την ίδια στιγμή, όμως, απέναντι στις πιο αρνητικές συνθήκες των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων του ανελέητου καπιταλιστικού ανταγωνισμού, της επαναχάραξης των συνόρων στα όρια των ομαδοποιημένων βάρβαρων συμφερόντων, ήδη ακούγεται να βρυχάται. Το κεφάλαιο έτσι δείχνει να πανικοβάλλεται, έστω κι ελεγχόμενα για την ώρα, ξοδεύοντας δισ. και τρισ. για να τρομοκρατήσει και να ποδηγετήσει τις μάζες. Επιστρατεύει μάλιστα και την τέχνη της παραπλάνησης, εκτοξεύοντας τρελούς, ιδιόρρυθμους και επικίνδυνους γραφικούς, αναλώσιμα κακέκτυπα του Μουσολίνι και του Χίτλερ, στην κορυφή της εξουσίας, προσπαθώντας να συγκρατήσει όχι απλώς την επερχόμενη ύφεση, αλλά και την ποικιλόμορφη εξέγερση των μαζών.

Την εποχή λοιπόν που κεφαλαιοκράτες βάζουν χέρι προνομιακό στην Τεχνητή Νοημοσύνη υπολογίζοντας σαν τον Δία στον «Προμηθέα Δεσμώτη» ότι δι’ αυτής θα μπορέσουν να αφανίσουν την τραχιά ανθρωπότητα των εργαζομένων και να την αντικαταστήσουν με μια άλλη πιο βολική, βλέπουμε πως εκεί που δεν το περιμένουν ξεφυτρώνουν Τιτάνες Προμηθείς, που κλέβουν τη φωτιά κι αντιστέκονται. Με τις τέχνες, με τις επιστήμες, με τα ανθρώπων έργα τους. Οσο και να οπλιστεί το κεφάλαιο, η εργατική τάξη θα διαθέτει το προνόμιο της αθανασίας, έστω κι αν το κέρδος της τρώει το συκώτι. Γιατί έχει όλα εκείνα τα πολιτικά και ιδεολογικά εργαλεία για να παραμένει, σαν τον Προμηθέα, αμετανόητη.

Σε μια τέτοια παγίδα έπεσε το κεφάλαιο, που τώρα βλέπει αμήχανο θηριώδεις μάζες να ζητάνε λευτεριά για την Παλαιστίνη μετά από δεκαετίες καλλιεργημένης ισλαμοφοβίας. Βλέπει από εργάτες της αυτοκινητοβιομηχανίας μέχρι ταχυδρομικούς υπαλλήλους, λιμενεργάτες, ντελιβεράδες, ως και ηθοποιούς και σεναριογράφους του Χόλιγουντ, να στήνουν φτου κι απ’ την αρχή σωματεία. Να ζητάνε φτου κι απ’ την αρχή συλλογικές συμβάσεις, ποιότητα και ζωής και σκέψης. Είναι τέτοιος ο πανικός στο ίσιωμα που άρκεσαν μερικές ομάδες φοιτητών εκδηλωμένων υπέρ της Παλαιστίνης, για να ταρακουνηθεί συθέμελα το ιδιωτικοποιημένο ακαδημαϊκό κατεστημένο στις ΗΠΑ.

Θα σταθώ λίγο σ’ αυτό το τελευταίο, γιατί μετά το τέλος της συζήτησης για τον αντιλαϊκό και βαθιά ταξικό προϋπολογισμό, θα ‘ρθει άρον άρον στη Βουλή το νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση της Ανώτατης Παιδείας. Κι εκεί θα δούνε πως υπάρχει κι ένα κόμμα που δρα, όπως κατά τον μύθο κι ο Ηρακλής, στοχεύοντας στο να σκοτώσει τον γύπα που τρώει τα σκώτια των εργατών, και να απελευθερώσει και τη γνώση και την τεχνολογία ως κτήμα των ανθρώπων.

Τρία από τα μεγαλύτερα και διασημότερα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα στον κόσμο, το Χάρβαρντ, το ΜΙΤ (Πολυτεχνείο της Βοστώνης) και το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια, έχουν στηθεί και λειτουργούν όχι απλώς με τα πανάκριβα δίδακτρα που δεν φτάνουν, αλλά κυρίως με θηριώδεις χορηγίες, δωρεές, δηλαδή επενδύσεις πολυεθνικών και πλουτοκρατών. Παράγουν επιστήμονες και ηγέτες στα μέτρα των συμφερόντων του κεφαλαίου και διευθυντές, διοικητές επιχειρήσεων που έμαθαν να ληστεύουν τους εργαζόμενους για να ξεπληρώσουν τα τυχόν φοιτητικά τους δάνεια. Κι όλοι αυτοί βρίσκονται τώρα με το πιστόλι στον κρόταφο, καθώς οι… ευεργέτες τους τραβάνε άρον άρον τα λεφτά πίσω στην τσέπη τους, επειδή μερικοί φοιτητές άρχισαν να βλέπουν μέσα από τη Γάζα πως η Χιροσίμα αλλά και η Δρέσδη δεν ήταν αγιασμένο κακό, αλλά τεχνολογία και ισχύς σε καταραμένα χέρια.

Ο Τιτάνας που λέγεται Εργατική Τάξη, λοιπόν, αρχίζει και συνειδητοποιεί, ακόμα και στις γενιές που μεγάλωσαν σε φαινομενική ειρήνη, δεν έζησαν τυπικές χούντες και τράφηκαν με τις ψευδαισθήσεις των ινφλουένσερς, των «μαλακών» ναρκωτικών και της «soft» πορνογραφίας, ότι αν η γνώση δεν είναι δημόσιο αγαθό κι εξαρτάται από έναν πλούσιο ισχυρό, τότε δεν είναι γνώση, αλλά υποτέλεια στον δανειστή. Κι όποτε σηκώνεται κεφάλι καθαρίζει και το μυαλό. Οπότε η αριθμητική της πραγματικής ζωής κατισχύει των αλγορίθμων του κεφαλαίου. Με τους δεύτερους μπορείς να λαδώσεις το αστικό σύστημα, όχι όμως και το αντεράκι του λαού. Γιατί άμα, όπως προϋπολόγισαν οι αστοί, ένα επίδομα, για να στηριχτούν οι οικονομικά ασθενείς, φτάνει τα 150 ευρώ, κι ένας τενεκές λάδι έχει 200, τότε και το Χάρβαρντ να σου πει τ’ ανάποδα για το δίκιο, ξέρεις ποιος το ‘χει. Η φυσική νοημοσύνη ως δύναμη της εργατικής τάξης δεν χρειάζεται να γκρεμίσει καμία τεχνητή. Μπορεί απλώς να επινοήσει, με σύγχρονους όρους, τις μορφές της οργανωμένης αντίστασης, που θα τη φέρει απ’ τα χέρια των λίγων πίσω στα χέρια των πολλών.