Το τείχος της δημοκρατίας τους…

Λίγους μήνες πριν, κάποιοι πανηγύριζαν για το “τείχος της δημοκρατίας”. Αυτό που έστηνε το “Συνταγματικό τόξο” απέναντι στους φασίστες Χρυσαυγίτες, διψώντας να ξεπλύνει τα δικά του κρίματα, παρά να καταδικάσει τον φασισμό “από όπου και αν προέρχεται” -κατά τη συνήθη φράση του τηλεοπτικού συρμού.

Λίγους μήνες μετά, ο φασισμός καλπάζει, έχει όνομα-ψευδώνυμο και φορέα. Λέγεται αστική δημοκρατία -για τους φίλους της “δημοκρατία” σκέτο, λες και δεν υπάρχει καμία άλλη μορφή, καμία εναλλακτική. Απορρέει από κάθε κύτταρο του αστικού κράτους και της ψευδεπίγραφης ελευθερίας έκφρασης που μας “προσφέρουν”.

Από τις δυνάμεις καταστολής, με τους ανθρωποφύλακες και τους χρυσαυγίτικους θύλακες, που αλωνίζουν με την ανοχή και την καθοδήγηση της πολιτικής τους ηγεσίας.

Από τα κανάλια τους που λειτουργούν σαν αστυνομία σκέψης και βαφτίζουν δυνάμει τρομοκράτες, όσους στηρίζουν στοιχειώδη δικαιώματα ενός κρατούμενου, χωρίς να εξετάζουν τις πράξεις του.

Από τις πλατφόρμες με τους διαδικτυακούς τοίχους, που στήνουν τείχος (της δημοκρατίας τους) σε όποια άποψη δεν τους αρέσει, σε ό,τι δε συμφωνεί με το κυρίαρχο αφήγημα.

Από την (εκάστοτε) κυβέρνηση που μας κλείνει μέσα, γιατί δεν μπορεί να προστατέψει την υγεία μας. Που μας στερεί βασικές ελευθερίες, για να διασφαλίσει την ελευθερία των εκμεταλλευτών να κερδίζουν από τον κόπο μας, πως δε θα σταματήσει λεπτό η μηχανή του κέρδους, όσοι εργάτες κι αν θυσιαστούν στο βωμό της.

Από τη δημοκρατία τους που βρωμάει φασισμό, σεξισμό και μισογυνισμό, ρατσισμό απέναντι στον αδύναμο, αλλεργία απέναντι σε αγώνες, απεργίες, στην “πλέμπα”, σε κάθε τι λαϊκό και συλλογικό.

Από τη δημοκρατία τους που σταματά πάντα έξω από κάθε χώρο δουλειάς, όπου στήνονται κάτεργα μισθωτής δουλείας. Και ήταν βαθιά γελασμένος όποιος πίστευε πως μια αυταρχική βάση δε θα επεκτεινόταν, αργά ή γρήγορα, και στο εποικοδόμημα. Ότι η δικτατορία του κεφαλαίου θα έμενε στο εργοστάσιο, στα γραφεία και στην επιχείρηση. Ότι ο ιός της δικτατορίας και του αυταρχισμού δε θα επεκτεινόταν σε κάθε κύτταρο που μένει ζωντανό και αντιστέκεται στη σαπίλα.

Φωτό: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος

Το τείχος της δημοκρατίας τους ήταν πάντα εδώ, πότε με το κνούτο και πότε με το “τυράκι” (καρότο και μαστίγιο), για να κρατήσει στεγανά τα αόρατα ταξικά τείχη, τα προνόμια των ισχυρών που διψάνε για νέα κέρδη.

Η δημοκρατία τους μπαίνει στα Πανεπιστήμια και στις ζωές μας, σαν τη δροσερή πνοή των χημικών και τη βρωμιά που αποπνέει ο κόσμος τους. Και δεν αρκεί να κλείνεις τη μύτη για να την αποφύγεις, αν δεν κάνεις κάτι για να τσακίσεις τον σάπιο κόσμο που μας σέρνει μαζί στον βούρκο του, μας λέει να ποντάρουμε ποιο βουβάλι θα κερδίσει και να κυλιστούμε σε αυτόν χαρούμενοι, έχοντας απαρνηθεί την ανθρώπινη ουσία μας, το είδος μας και γυρνώντας ξανά στα τέσσερα, υποταγμένοι και “ευτυχισμένοι” με την αστική μας δημοκρατία.