Το τελευταίο βάπτισμα

Η Μελπομένη ταξίδευε συχνά με το Blue Horizon για Πειραιά και τύχαινε να δει τον Αντώνη να περιφέρεται στο βαπόρι. Κάποια φορά βρέθηκε δίπλα της να κοιτάζει. Περίλυπη, μετά το χαμό του στις 5-9-2023  θυμήθηκε τη συνάντησή τους. Εκείνη καθισμένη με άνεση στον καναπέ του πλοίου χαιρόταν με τις μπομπονιέρες που είχε διαλέξει για τη βάπτιση. Τον επόμενο μήνα θα γινόταν νονά. 

Ο Αντώνης, χαμογελαστός όπως πάντα, της έπιασε την κουβέντα ενώ τον παρατηρούσε να περιεργάζεται τα μικροσκοπικά καραβάκια στις μπομπονιέρες. Ξαφνικά, της εκμυστηρεύτηκε ότι ήθελε κι αυτός να βαπτιστεί. Πώς γίνεται αναρωτήθηκε  να τραβάει σαν μαγνήτης τους ιδιαίτερους ανθρώπους. Ωστόσο, η απάντηση ήταν ευκολότερη απ’ το ερώτημα. Η Μέλπω, άνθρωπος με ενσυναίσθηση έδειχνε ότι μπορούσε ν’ ακούσει έναν διαφορετικό νέο όπως ήταν ο Αντώνης Καργιώτης. Στις μέρες μας, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ως συνήθως στον κόσμο τους και δεν έχουν χρόνο ή διάθεση να ασχοληθούν με το διπλανό τους. 

Ανάμεσα σ’ αυτούς και ο Ύπαρχος -χωρίς όνομα και πρόσωπο μετά το συμβάν– που ενώ η ιδιότητα  και η στολή του δήλωναν ότι υπάρχει ως αξιωματικός του εμπορικού ναυτικού και ως άνθρωπος για όλους τους επιβάτες, αντίθετα η εξέλιξη της τραγικής ιστορίας αποκάλυψε ότι από το άτομο αυτό απουσίαζαν παντελώς τα χαρακτηριστικά της ύπαρξης και του όντος. Είχε δηλαδή συναισθηματική κενότητα και πλεόνασμα απανθρωπιάς. Προς επίρρωση τούτου παραθέτουμε τα λόγια του ιδίου όταν τρόμαξε για τις συνέπειες της πράξης του. “Ένας παλαβός ήταν”, ακούστηκε να λέει για τον Αντώνη, στον διάλογο που είχε με τον πλοίαρχο (Ηχητικά ντοκουμέντα από το καταγραφικό σύστημα του πλοίου όπως παρουσιάστηκαν στην εκπομπή Live News στο Mega.)

Ο Ύπαρχος ίσως εννοούσε ότι δεν περιελάμβανε τον Αντώνη στο οπτικό του πεδίο. Δεν τον έβλεπε γιατί ήταν απαξία. Προφανώς μεταξύ άλλων πολλών αγνοούσε την υποχρέωσή του “Για τον σεβασμό και την προστασία της αξίας του ανθρώπου” (Σύνταγμα της Ελλάδας, άρθρο 2, παράγραφος 1). Στον μικρόκοσμo της εξουσίας του, εκείνος έκρινε τον άνθρωπο και την αξία του και έθετε τα όρια της κανονικότητας που αρκούσαν για τον απόπλου. Παρόλο που ο Αντώνης είχε εισιτήριο και ήταν γνωστός δεν έγινε δεκτός για άγνωστους λόγους. Ο άτυχος ταξιδιώτης τέθηκε εκτός γραμμής και εξετράπη της πορείας του. Ωστόσο, ήθελε οπωσδήποτε να ταξιδέψει και δεν θα τον εμπόδιζε κανείς. Λογάριαζε όμως χωρίς τον Ύπαρχο. 

Ο ταξιδιάρης ενήλικας με το χαμόγελο και την παράτολμη αθωότητα του παιδιού έτρεχε να   προλάβει να μπει στο πλοίο. Έτρεχε να προλάβει τη ζωή. Μια ζωή στα όρια για τον Αντώνη Καργιώτη. Στα όρια της φτώχειας, στα όρια της νόησης, στα όρια αυτού του κόσμου. Ενός κόσμου με στενούς ορίζοντες. Αυτόν και εαυτόν ήθελε να ξεπεράσει. Ήταν ο λόγος που ταξίδευε και ήταν φευγάτος. Ποιος ξέρει, ίσως και να ήλπιζε στο Blue Horizon ότι θα τον πήγαινε μακριά… 

Αντίθετα, ο μπλε ορίζοντας αποδείχθηκε ψευδαίσθηση, απάτη για τον ταξιδευτή του δρόμου και της θάλασσας. 

Στο δρόμο, με το ποδήλατο κατάφερνε να ισορροπεί στα δύσκολα και ξεπερνούσε τον εαυτό του. Το γελαστό παιδί, κατά γενική ομολογία της τοπικής κοινωνίας έτρεχε για να βοηθήσει τους πάντες. Δεν άντεχε όμως τις κοινωνικές δομές και συμβάσεις. Ήθελε λέει νάναι λεύτερος, όπως ο συμπατριώτης του Νίκος Καζαντζάκης και τριγυρνούσε για νάβρει μια ανοιχτή αγκαλιά από τότε που η μάνα σφάλισε τα μάτια. 

Με τον δικό του τρόπο αγωνιούσε και ποδηλατούσε. Στον τόπο του, σαν σίφουνας ορμούσε να προλάβει το λεωφορείο λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες και το ΚΤΕΛ πάντα τον περίμενε για να τον πάει κάπου, να χαρεί…

Αυτό το πέρασμα στη στιγμή ήταν το σήμα της ζωής του. Ασυνείδητα ίσως στόχευε να περάσει στην άλλη πλευρά της ζωής, σ` έναν καλύτερο κόσμο, αθέατο για εκείνον μέχρι σήμερα. Αν γινόταν  θα ξαναγεννιόταν. Η επιθυμία του να ξαναβαφτιστεί όντας μεγάλος, όπως την εξέφραζε στον ιερέα της ενορίας του, ίσως έκρυβε και τον καημό του να μεταμορφωθεί σε καινούριο άνθρωπο. Το πέρασμα από το νερό, ο εξαγνισμός, η μετουσίωση του κόσμου ως βαθύτερη ανάγκη του πολύπαθου Αντώνη εξελίχθηκαν ραγδαία με το βίαιο σπρώξιμο του Ύπαρχου.

Τραγωδία! Ποιος νόμιζε ότι ήταν που απαιτούσε να εισέλθει την τελευταία στιγμή στο πλοίο; Μήπως είχε δει στην τηλεόραση τη διαφήμιση της εταιρείας Blue Star Ferries όπου όλοι είναι καλοδεχούμενοι στο πλοίο έως και την  τελευταία στιγμή πριν την αναχώρηση; Πώς φαντάστηκε ότι αυτά μπορούν να συμβούν στ’ αλήθεια ειδικά όταν πρόκειται για παρίες;  Άλλο η διαφήμιση, άλλο η φήμη, άλλο η πραγματικότητα. Τραγική ειρωνεία. Τους διάσημους τους περιμένουν, τους άσημους τούς αφανίζουν. 

“Όξω, όξω” ακούστηκε υποτιμητικά η φωνή του Ύπαρχου, σύμφωνα με μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων. Το βαπόρι σφύριξε και απέπλευσε. Ο καταπέλτης έκλεισε αργά και σταθερά σε ρυθμό κανονικότητας. Όλα πρύμα!  Ο Αντώνης δεν θα ξαναταξίδευε για την Κρήτη. 

Στην περιδίνηση έγινε και το τελευταίο βάπτισμα. 

Υ. Γ  Σε αυτή τη μεγάλη κολυμβήθρα, στο λιμάνι του Πειραιά, όπου γίνεται ο Αγιασμός των υδάτων έμελλε να γίνει αντικανονικά το τελευταίο βάπτισμα για τον Αντώνη. Εδώ, όπου η κανονικότητα τον έπνιξε ως παρία στα απόνερα και σε κοινή θέα. Εδώ, όπου τα θολά νερά της εξουσίας έγιναν ο καιάδας για τη διαφορετικότητα. Για τον λόγο αυτό είναι καθήκον της Πολιτείας εφόσον απουσίαζε από τη θέση της την ώρα του συμβάντος, να μην αφήσει να ξεχαστεί το αποτρόπαιο έγκλημα. Εις Μνήμην προτείνεται να τοποθετηθεί στήλη στο σημείο αυτό και να αναγράφεται: “Εδώ στις 5-9-2023 μέλη του πληρώματος του Blue Horizon εν τη απουσία της Λιμενικής Αρχής βύθισαν τα όνειρα του Αντώνη γιατί ήταν ένας παλαβός”.

Ο καιρός πέρασε. Μετά το μνημόσυνο και το πέρας της προανάκρισης, η Δικαιοσύνη έχει τον τελευταίο ρόλο και λόγο στην τραγωδία για την κάθαρση.

Το ποδήλατο του Αντώνη παρατημένο στην αυλή περιμένει δικαίωση.

                                                                                                        Ανδριανή Στράνη