Το ύπουλο προφανές

Λένε, κι έχουν δίκιο, ότι αυτό το παιχνίδι το διαδικτυακό που κάνει τα παιδιά να χαρακώνονται σε καρπούς και όπου αλλού, αν θυμάμαι καλά βαπτισμένο μπλε φάλαινα, τα τρελαίνει και τα σκοτώνει. Βασίζεται στην παραπληροφορική μετάδοση τρόπων αυτοτραυματισμού, κάτι σαν πανάκεια εκτόνωσης εφήβων κυρίως, όπου Γης. Κι άμα ο έφηβος εξοικειώνεται με το ξυραφάκι και τη λεπίδα, ωμά, τσουπ, νάτος, να σκοτώνει κιόλας συνομήλικη ως απόρροια της επιλεγμένης αγελοποίησης, όπως καταδεικνύει και η ομώνυμη σειρά.

Τώρα αν έρθουμε στους σημερινούς ολότελα σύγχρονους μεγάλους, η δικιά τους μπλε φάλαινα είναι η τεχνητή νοημοσύνη. Μένει να δούμε παίζοντας μ’ αυτήν, πού τραβάν τις ξυραφιές. Με οργή διαπιστώνω, κατευθείαν στον εγκέφαλό τους. Μου φαίνεται απίστευτο να σερφάρω , σε ειδησεογραφικά και εφημεριδίστικα σάιτ, ελληνικά, και να βλέπω πονήματα είτε σοβαρά του τύπου «ρωτήσαμε την τεχνητή νοημοσύνη πού να πάμε το Πάσχα» ή και ελαφρότερα «ρωτήσαμε την tv τι να μην κάνεις σήμερα ανάλογα με το ζώδιό σου». Δεν βρήκα κανέναν, όπου να ‘ναι θα βρω όμως και για αυτό ανησυχώ, που να ρωτάει την τεχνητή νοημοσύνη αν πρέπει ή δεν πρέπει να κατέβει στην απεργία της 9ης του Απρίλη.

Αδυνατώ να δω αυτό το εργαλείο, που ανέπτυξε ο νους του ανθρώπου, να μετατρέπεται σε αδηφάγο κήτος που καταπίνει τη φαιά μας ουσία και μετά την ξερνάει, ως λύματα και διαστροφή, ενώ τ’ αφεντικά πλουτίζουν από τη χρήση του. Δεν αμφιβάλλω ότι στα πλαίσια της πολεμικής προετοιμασίας, μετά τον εμπορικό πόλεμο δασμών, θεσμών κι εσμών, η προπαγάνδα του Κεφαλαίου θα φτιάξει κάμποσα παιχνίδια. Ισως μια μονόπολη σπανίων γαιών, ή μια πιο γκλόμπαλ βρε αδερφέ, που θα διαβαθμίζει συγκριτικά όλη τη γη της γης, από τη Γροιλανδία ως τα νησιά του Σολομώντα, έτοιμη να πέσει η γη με μια ζαριά στα χέρια του πρώτου τυχόντα. Σιχαίνομαι τις εύκολες ομοιοκαταληξίες, όταν συντελούν στην εξοικείωση με τη βορβορώδη καπιταλιστική τέχνη της χειραγώγησης, που αντιπαρατίθεται άθλια στην πειθώ και τη σαγήνη της ελεύθερης βούλησης.

Μεγαλύτερος εχθρός από την άγνοια δεν υπάρχει στην εποχή μας, τη στιγμή που αναδύεται ένας δήθεν ευκολόχρηστος, ενιαίος, παγκόσμιος αλγοριθμικός ξερόλας, που απαντάει με τον ίδιο τρόπο και στον άνθρωπο και στο κτήνος μέσα του. Στον κήπο των ρόδων ο Τραμπ είπε, ως διαβολικά καλός κατά Τσίπρα, ότι απελευθερώνει την Αμερική από κάθε θύμα της που την έχει αιχμαλωτίσει, την ώρα που ασκούσε τα ιερά καθήκοντα του ιμπεριαλιστή και ληστή και καπιταλιστή. Και την ώρα που γυρνάει τη ρόδα των συμφερόντων της ιδιωτικής Αμερικής, ακουγόταν κι ο θόρυβος από τα φιλοπόλεμα τρωκτικά, όπου Γης, που μετράνε τα φράγκα, αυτά που θα κόψουν από τους λαούς, για να τα ρίξουν σε ατσάλι και τάφους. Τα σταφύλια της οργής έγιναν τάχα μου δασμοί της οργής, και το άνθρωποι και ποντίκια, χάμστερ και ποντίκια.
Ετσι δεν ξέρω αν αλλάζει ο κόσμος, όπως διατείνονται καλύτεροι από μένα αναλυτές, αλλά λίγο με νοιάζει τι μάσκα φορά ο καπιτάλας, όταν βαράει κατά κούτελα. Ο μεγάλος κίνδυνος αυτής της μάσκας, της τωρινής, είναι η εκλεπτυσμένη μορφή εξαπάτησης που συνεπάγεται η χρήση π.χ. της φάλαινας ως σύμβολο, χωρίς να ξέρεις πόσα είδη φάλαινας υπάρχουν, και με αδιάβαστο το Μόμπυ Ντικ. Είναι συνήθως οι εφευρέτες εξυπηρετικότατης για το σύστημα αντιπολίτευσης, που κρύβουν, πίσω απ’ τα σκυλάκια συνοδείας τους, τον μπόγια που κρύβουν μέσα τους.

Ουαι κι αλίμονο σε μια νέα γενιά που θα εθιστεί στο να ζει καθ’ υπαγόρευση και να μην το παίρνει και πρέφα. Δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσει κανείς μια δημοσκόπηση, όπως ακριβώς θέλουν αυτοί που την παρήγγειλαν, αν δει να κυριαρχεί ο κανένας, αλλά μπορεί να θυμηθεί πως ένας ομηρικός πονηρός Οδυσσέας – Κανένας τύφλωσε τον μονόφθαλμο Κύκλωπα Πολύφημο. Ξεχωριστή ανάγνωση σημαίνει και ξεχωριστή αντίσταση στο ύπουλο προφανές!