Των φρονίμων τα παιδιά… φτιάχνουν από πριν θωρακισμένο κράτος

«Πού να το ξέραμε για τον ιό»… λένε. Σίγουρα δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο ο COVID-19. Όμως δεν είναι και «κεραυνός εν αιθρία». Ξαναείδαμε φονικές πανδημίες πρόσφατα (SARS το 2002, H1N1 το 2009, με 500.000 νεκρούς). Επομένως είχαν οι κυβερνήσεις του κόσμου και το χρόνο και το «καμπανάκι του κινδύνου», για να οργανώσουν έγκαιρα την άμυνά τους απέναντι σε ενδεχόμενη νέα πανδημία. Προφανώς όμως, τους λείπει η διάθεση να ρίξουν λεφτά στον τομέα της πολιτικής προστασίας και της υγείας. Και τους περίσσευαν οι ιδεοληψίες που επιβάλλει το κεφάλαιο, προσπαθώντας να ρουφήξει ό,τι περισσότερο μπορεί από κάθε τομέα του κράτους, ακόμα κι από τη δημόσια υγεία, ακόμα κι αυτή τη δύσκολη ώρα.

Κι είναι «πρωτόγνωρο»… λένε. Αλλά η πρόβλεψη κι η πολιτική προστασία, δεν είναι «συμφωνητικό με τη φύση» ότι… «δεν θα ξεπεράσει κάποια όρια». Δεν μπορεί ένα κράτος να είναι έτοιμο μόνο για… ήπια φαινόμενα. Εκτός κι αν είναι κράτος «περιορισμένης ευθύνης απέναντι στο λαό», σαν το δικό μας, της Ιταλίας, της Αγγλίας, των ΗΠΑ κλπ.

«Πού να ξέραμε τι μέτρα έπρεπε να πάρουμε»… λένε. Ποτέ δεν άκουσαν τους γιατρούς και τους νοσηλευτές. Όπως ποτέ δεν άκουσαν τη γνώμη των πυροσβεστών για την δασοπυρόσβεση. Ούτε καν μετά το Μάτι. Όλες αυτές οι διεκδικήσεις έβρισκαν τοίχους στα αυτιά των υπουργών και ΜΑΤ στις πόρτες των υπουργείων.

Μετά ήρθε ο COVID-19. Τι δε μπορούσαν να… φανταστούν από πριν δηλαδή; Ότι πρέπει τα νοσοκομεία να έχουν γιατρούς και νοσηλευτές που να φοράνε μάσκες, γάντια, στολές και να έχουν αντισηπτικά και αντιδραστήρια; Ότι χρειάζονται περισσότερες ΜΕΘ; Και τέλος πάντων, δε ξέρανε «τι» έρχεται. Όταν το είδαν να θερίζει στη Γιουχάν, δεν κατάλαβαν ότι «έρχεται»; Αλλά ακόμα και τώρα που ο ίδιος ο Π.Ο.Υ. τους λέει ότι το κύριο είναι να κάνουν χιλιάδες εξετάσεις για τον κορωνοϊό, αυτοί το ρίχνουν στο «η Αγγλία κι η Ιταλία τα κάνουν χειρότερα» και αποτρέπουν τον κόσμο από το τεστ. Ή τον στέλνουν στους ιδιώτες με 300 ευρώ. Ακόμα και τώρα δεν δέχονται και δεν ακούν τους νοσοκομειακούς και τα αιτήματά τους κι εξαντλούν τα μέτρα τους στην αυστηρότητα της καραντίνας.

«Είναι μεγάλο το κόστος για μόνιμα μέτρα»… λένε.

Είναι μεγάλο το κόστος για να έχουν τα νοσοκομεία όσους γιατρούς χρειάζονται; Κι αναρωτιούνται τι θα κάνουν τους παραπάνω γιατρούς και νοσηλευτές, που ίσως τοποθετήσουν τώρα. Λες και δεν είναι οι ίδιοι γιατροί που κατά χιλιάδες λείπουν μόνιμα από τα δημόσια νοσοκομεία. Και εγκαλούν τον κόσμο να μην πηγαίνει στα νησιά, γιατί εκεί λένε δεν έχει υποδομές περίθαλψης. Λες και δε φταίνε εκείνοι οι ίδιοι γι’ αυτό.

Είναι μεγάλο το κόστος για να λειτουργούν 3.500 ΜΕΘ (όπως λέει ο Π.Ο.Υ.) αντί για 550 που δε μπορούν σήμερα να τις κάνουν ούτε 600; Κι αναρωτιούνται τι θα τις κάνουν τόσες ΜΕΘ όταν περάσει η κρίση. Λες και οι ελλείψεις ΜΕΘ δεν είναι ο λόγος που χιλιάδες άνθρωποι, διαχρονικά, που θα μπορούσαν να σωθούν, πάνε στράφι. Και που είμαστε τελευταίοι σε αριθμό μεταμοσχεύσεων.

Κι αυτά την ώρα που η εμπειρία από την Κίνα λέει ότι εκεί που η περίθαλψη στο νοσοκομείο ήταν ικανοποιητική, η θνησιμότητα του COVID-19 ήταν 0,7%, ενώ εκεί που υπήρχαν κενά και ελλείψεις και άρα πίεση και άγχος, η θνησιμότητα έφτανε το 4,5 – 5%.

Και παρόλο που δεν υπάρχει πια κάποιος που δε συνειδητοποιεί ότι «υπάρχουν αγαθά και υπηρεσίες που πρέπει να μένουν εκτός των αγορών» (Μακρόν), αυτοί που μας κυβερνούν πολλά χρόνια τώρα, την περίθαλψη και την πολιτική προστασία, τα θεωρούν «κόστος που δεν αποσβένεται». Επιμένουν να κόβουν λεφτά από κει για να τα δώσουν στο κεφάλαιο και στο ΝΑΤΟ. Αλλά και έχουν επιχειρήσει κιόλας να μετατρέψουν το δημόσιο νοσοκομείο σε πεδίο επιχειρηματικής δράσης που βγάζει κέρδη πάλι γι’ αυτούς τους κηφήνες που τους βαφτίζουν «ανάπτυξη» κι «επενδύσεις». Οι «παράπλευρες απώλειες» φυσικά πάνε πάντα στο λαό.

«Το κράτος έχει οικονομικές δυσκολίες»… λένε. Προφάσεις εν αμαρτίαις. Επί της ουσίας τα μέτρα της κυβέρνησης για το λαό, είναι μόνο οι περιορισμοί και τα χειροκροτήματα. Και χειροκροτάμε όλοι μας τους υγειονομικούς, από έκπληξη για το πώς τα καταφέρνουν να είναι ακόμα όρθιοι και αποτελεσματικοί, σανίδα σωτηρίας για το λαό, χωρίς καμιά βοήθεια επί της ουσίας από το κράτος.

Του Δ. Γεωργοπάλη

Κι αν τους πεις ότι μια χώρα μικρή, φτωχή κι αποκλεισμένη δίνει μαθήματα αλληλεγγύης και απόλυτης προετοιμασίας για κάθε κρίση. Ότι περιέθαλψε τους διασώστες των δίδυμων πύργων. (Δείτε το SICKO του Μάικλ Μουρ). Ότι έβαλε τα γυαλιά στις ΗΠΑ με τον τυφώνα Κατρίνα. Ότι τώρα βοηθάει και δυο τρεις χώρες από τους πλούσιους G8 (Κίνα, Ιταλία, Βραζιλία κλπ.) με γιατρούς, εμπειρία, φάρμακα, κλπ. Ότι δίνει καταφύγιο και φροντίδα στους χιλιάδες επισκέπτες του κρουαζιερόπλοιου που δεν το δεχόταν κανένα Μαϊάμι και κανένα Τέξας. Αν τους πεις ότι η Κούβα έχει τα μέγιστα οικονομικά προβλήματα και προβλήματα τροφοδοσίας, αφού είναι 60 χρόνια σε διαρκή αποκλεισμό, αλλά τα βγάζει πέρα γιατί έχει τη συνταγή «Όλα για τον άνθρωπο». Τότε σου λένε με απαξίωση…

«Αυτές είναι χώρες που έχουν άλλο πολίτευμα». Αυτό ακριβώς σου λέμε κι εμείς. Ότι το δικό ΜΑΣ πολίτευμά φταίει που είναι όλα χάλια γύρω μας για το λαό. Ότι το δικό ΤΟΥΣ πολίτευμά «φταίει» που ΟΛΟΙ εκεί δεν έχουν άγχος για την υγεία τους, την παιδεία τους, το φαγητό τους, το σπίτι τους, τη δουλειά τους, τον πολιτισμό τους, τις διακοπές τους κλπ.

Τουλάχιστον (λένε άλλοι) δε μπορεί το Ελληνικό κράτος να υιοθετήσει κάποια επί μέρους θετικά αυτού του κράτους; Όπως το προφανές ότι έχει το καλύτερο σύστημα υγείας και παιδείας στον κόσμο; Όχι. Δεν μπορεί. Όχι μόνο γιατί δεν το επιτρέπουν οι ιδεοληψίες όλων των παπαγάλων του καπιταλισμού (κι όχι απλά του νεοφιλελευθερισμού κ. Κακλαμάνη). Αλλά και γιατί αυτά δεν είναι «επί μέρους». Είναι η ουσία της διαφοράς των δύο χωρών, των δύο συστημάτων. Δικαίωμα για όλους ή ευκαιρία για κάποιους; Ελεύθερη αγορά που «αυτορρυθμίζεται»; Ή κοινωνικό κράτος πρόνοιας με κεντρικό σχεδιασμό; Δε μοιράζεται η διαφορά. Όλα δικά τους, του κεφαλαίου; Ή όλα δικά μας, του λαού;