Τον Βαραββά ή τους ανεμβολίαστους;

Κι αν μαρκάραμε με ένα διακριτικό σήμα τα σπίτια τους; Αν τους υποχρεώναμε να έχουν ένα εξάκτινο έμβλημα στα μανίκια τους ή στο πέτο για να τους ξεχωρίζουμε; Να κυκλοφορούν σαν μιάσματα δαχτυλοδεικτούμενα; Αν τους δίναμε βουρδουλιές προς παραδειγματισμό; Αν τους κάναμε φάλαγγα; Αν τους διαπομπεύαμε δημόσια στις πλατείες; Αν δημεύαμε τις περιουσίες τους; Αν τους ρίχναμε στον Καιάδα; Αν τους βάζαμε να κάνουν αγγαρείες -γερμανικό νούμερο και Καλλιόπη κάθε μέρα; Αν τους βάζαμε τιμωρία στη γωνία; Αν τους αφαιρούσαμε την υπηκοότητα και τους απελαύναμε; Αν τους βασανίζαμε μερικές μέρες στη ΓΑΔΑ και λοιπές αστυνομικές διευθύνσεις; Αν τους αφαιρούσαμε τα πολιτικά δικαιώματα; Αν τους κόβαμε τη δωρεάν περίθαλψη -γενικά όχι μόνο για τον κορονοϊό; Αν τους πηγαίναμε στη Σπιναλόγκα; Ή ακόμα καλύτερα στη Μακρόνησο και τη Γυάρο;

Είναι κι αυτές κάποιες λύσεις. Κίνητρα και αντικίνητρα.

Το κράτος άλλωστε δεν έχει υποχρέωση να πληρώνει κερατάτικα, αν εσύ είσαι ανεμβολίαστος, παχύσαρκος, διαβητικός, προβληματικός και ελαττωματικό μοντέλο.

Το κράτος δεν έχει υποχρέωση -ηθική και νομική- να φτιάχνει ΜΕΘ, να κάνει προσλήψεις, να δώσει κίνητρα στους γιατρούς για να μην εγκαταλείπουν τη χώρα τους, να γεννά λεωφορεία και νοσοκομεία, με την ίδια συχνότητα που γεννοβολά σώματα καταστολής και τον δικό τους εξοπλισμό.

Το κράτος δεν έχει υποχρέωση να βάζει φραγμό στην προπαγάνδα των ψεκασμένων, να ενημερώνει υπεύθυνα τον κόσμο, να κάνει μερικές επιστημονικές καμπάνιες χωρίς τον Σπύρο Παπαδόπουλο (ξεπλένουμε την κυβέρνηση πολύ σχολαστικά), να αφήνει τους ειδικούς να κάνουν τη δουλειά τους, χωρίς οδηγίες που παίζουν μπουνιές μεταξύ τους και καταρρακώνουν το κύρος της.

Η μοναδική υποχρέωση του κράτους είναι να διασώζει τις τράπεζες, όχι τις ζωές μας. Να δανείζεται για να τις χρηματοδοτεί, να ανοίγει τον δρόμο για τους πλειστηριασμούς, να μπουκώνει με χρήμα τις επιχειρήσεις που έπεσαν έξω στην πανδημία, γιατί “ελεύθερη αγορά” έχουμε, τι να κάνουν δηλαδή και τα αφεντικά, κλέφτες να γίνουν; Κλέβουν την υπεραξία μας, πόσο άλλο πια.

Η κρατική ευθύνη σταματά εκεί. Η ατομική ευθύνη είναι ο νόμος της οργανωμένης ζούγκλας που έρχεται να καλύψει τα υπόλοιπα. Και να δούμε ποιος-ποιος-ποιος θα φαγωθεί…