Τρεις επέτειοι και μια κηδεία

5 Ιουλίου

Σήμερα Αλέξη σφάζω γιο σφάζω και θυγατέρα
Μνημόνιο δε σκίσαμε και κλαίει η Περιστέρα

Η Μπέτυ δακρύζει σαν κυρά-Δέσποινα, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, και θα ήταν σχεδόν αστείο, αν δε συνοδευόταν με δάκρυα και αίμα για τον λαό που τους πίστεψε. Δώσε μου κάτι γλυκό κι ας είναι αυταπάτη… Αν και είναι ζήτημα τελικά πόσοι εξαπατήθηκαν όντως και πόσοι ήθελαν να εξαπατηθούν, γνωρίζοντας κατά βάθος πως δε θα υπάρξει καμία ρήξη.

Το σημαντικό είναι πως -είτε έτσι είτε αλλιώς- ένας κόσμος σήκωσε ανάστημα, δεν υπέκυψε σε εκβιασμούς, έδειξε διάθεση να συγκρουστεί, να πάει ένα βήμα παρακάτω. Και πριν λαλήσει τρις ο κόκορας…

6 Ιουλίου

Χωρίς αυταπάτες, αφού όλες τις έκαψες
Και εγώ αλήθεια, τόσο τις ήθελα…

Το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών -πλην Λακεδαιμονίων, που ήταν με το άκυρο- τα βρίσκει πάνω στο ζεστό ακόμα πτώμα του ΟΧΙ, αλλά τα πρακτικά της συνάντησης δεν κυκλοφόρησαν ποτέ.

Το ΟΧΙ αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ΝΑΙ. Το είχε πει ο Λουδοβίκος που σύχναζε στην αυλή του Βούδα της Ραφήνας. Κι αφού δεν έχουνε ψωμί, ας φάνε τουλάχιστον κουτόχορτο.

Στις 6 Ιουλίου δεν κλαίει η Περιστέρα, αλλά οι αθώες Περιστερές που έπεσαν στην παγίδα, έκαναν τους χειροκροτητές στο Σύνταγμα, κάθισαν στα ίδια τραπεζάκια τη μέρα του δημοψηφίσματος και έμειναν να φωνάζουν “μέχρι τέλους”.

Και τι πέτυχαν τελικά; Γιατί δεν κέρδισαν τον κόσμο, αυτό το λαϊκό κύμα, το μέγα πλήθος, το μέγα πάθος, αφού μόνο αυτοί εξέφρασαν το ΟΧΙ ειλικρινά; Γιατί πήγαν πικραμένοι σπίτι τους, περνώντας τα στάδια του πένθους; Γιατί ήταν μόνο μια χούφτα άνθρωποι, σαν μια στάση λεωφορείου, στις 13-14 Αυγούστου που ψήφιζε η Βουλή το Τρίτο Μνημόνιο;

Πριν το τέλος (πως) μοιάζει η σιωπή με αγάπη μεγάλη. Και μετά (το τέλος), ήταν το ίδιο εκκωφαντική, σαν όρκοι αγάπης που πνίγηκαν στα δάκρυα…

7 Ιουλίου

Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς, πολύ χρήσιμης στο σύστημα, που ανασταίνει τη Δεξιά από τον τάφο της και δίνει στο σύστημα τον πυλώνα στήριξης που του έλειπε.

Η “Αριστερά” που κάνει “αντιπολίτευση” για τις μπουλντόζες στο Ελληνικό, για τα ρούχα της Μαρέβας, για το αν είναι χαζός και ανίκανος ο Κούλης, για την δεξιά διαπλοκή με τα ΜΜΕ που δεν είναι σαν την ροζ επί δικής τους διακυβέρνησης.

Η “Αριστερά” που νεκρανάστησε τη ΝΔ και την έφερε κοντά στο 40%, ποσοστό που είχε να δει 12 χρόνια -από το 2007. Το ίδιο ακριβώς  που έκανε το ΠΑΣΟΚ με την ΝΔ πριν 30 χρόνια, που θα την έβαζε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, και την έφερε στο 47% στις εκλογές του ’90.

Και η κηδεία;

Εμείς αρνούμαστε να γίνουμε θεατές στην κηδεία που μας ετοιμάζουν. Όχι, γιατί “δε θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη”. Όποιος δεν κινείται στον δρόμο, είναι ήδη νεκρός αλλά δεν το ξέρει. Κι εμείς δε σκοπεύουμε να μείνουμε απαθείς και αδρανείς. Σκοπεύουμε όμως να γίνουμε ο νεκροθάφτης της αδικίας και της εκμετάλλευσης, γιατί αυτός είναι ο ιστορικός ρόλος της τάξης μας…