Τσιμπηθείτε γιατί χανόμαστε – Η οργή

Έχουμε την οργή – χρέωσε μας την επιλογή, Οργή – να πενθούμε πολεμώντας δίχως τέλος ούτε αρχή, Έχουμε την οργή – να υπάρχουμε σε πείσμα των καιρών, να τσιγκλάμε απομεινάρια γερασμένων συνθηκών.

Οργή. Συναίσθημα γνώριμο το τελευταίο διάστημα. Τόσο γνώριμο που έχουμε ξεχάσει το πότε ξεκίνησε. Πόσα χρόνια πάνε; Δέκα; Και γιατί εμφανίστηκε; Και κάθε φορά είναι πιο δυνατό. Σε κάθε μνημόνιο, σε κάθε χτύπημα από γκλομπ ματατζή, σε κάθε δακρυγόνο, σε κάθε δήλωση, σε κάθε εξαγγελία, σε κάθε δελτίο των 8. Μόνο που πλέον οι εξαγγελίες, τα δελτία των 8 και τα διαγγέλματα είναι ακόμα πιο συχνά. Και μαζί τους και η οργή.

Συνεχίζοντας λοιπόν, το σερί των απίθανων εξαγγελιών που έχουμε ακούσει εδώ και 1,5 χρόνο τουλάχιστον, αυτός ο εξαιρετικός πρωθυπουργός της χώρας, στο τελευταίο του διάγγελμα ανακοίνωσε ότι στις ηλικίες 18-25, με την πρώτη δόση εμβολιασμού θα δώσει μια προπληρωμένη κάρτα, σε κάθε εμβολιαζόμενο αξίας 150 ευρώ! Κλείνοντας μάλιστα ο Μητσοτάκης το διάγγελμα, είπε συγκεκριμένα: «Κλείνω καλώντας τα κορίτσια μας και τα αγόρια μας, να τσιμπήσουν την ευκαιρία και να τσιμπηθούν με ένα εμβόλιο». Ναι είναι πραγματικό το βίντεο που κυκλοφορεί! Δεν είναι μονταρισμένο πλάνο! «Τσιμπάτε» την ευκαιρία ρε παιδιά, είπε ο πρωθυπουργός! Μόνο το μάτι δεν έκλεισε! Έχει καραμελίτσα μετά! 150 γιούρα είναι αυτά! Με το που το ακούς και το βλέπεις, λες «δεν είναι δυνατόν»! Το ξαναβάζεις να παίξει! Και το λέει ξανά! Το ακούς με τα αυτιά σου δεύτερη φορά! Και σκέφτεσαι: «Ρε παιδιά συγνώμη κιόλας μήπως νομίζει ότι μιλούσε σε συνέδριο της ΔΑΠ;» Αλλά όχι! Από κάτω γράφει «διάγγελμα πρωθυπουργού»! Και η οργή φουντώνει πάλι.

La rage de voir nos buts entravés, de vivre en travers, La rage gravée depuis bien loin en arrière, La rage d’avoir grandi trop vite quand des adultes volent ton enfance

Έτσι λοιπόν χωρίς αιδώ, με μια καραμελίτσα, ο πρωθυπουργός της χώρας, προσπαθεί να εξαγοράσει τι ακριβώς; Ο ρυθμός εμβολιασμού σε αυτή την ηλικιακή ομάδα προχωράει γρήγορα. Τι θέλει να  πει ο πρωθυπουργός; Τι τον ενοχλεί στην ηλικιακή ομάδα 18-25; Γιατί ντε και καλά να τους δώσει….. paysafe και να τους πει «τσιμπάτε ρε την… ευκαιρία»; 18 με 25, είναι τα παιδιά μας, οι φίλοι μας, τα αδέρφια μας, που είναι φοιτητές και έχουν κλειστές τις σχολές τους από τον Μάρτη του 2020, που είπαν: ΤΕΛΟΣ! ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ ΘΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ! ΚΑΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΕΙ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ! ΚΑΙ ΤΑ ΦΟΙΤΗΤΟΔΙΚΕΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΝ!, Είναι τα παιδιά που περικυκλώθηκαν από τα ΜΑΤ μέσα στις σχολές τους, που τα συλλάβαν κάποιοι με κουκούλες και τα πήγαν στις κατά τόπους ΓΑΔ( Α, Θ, Ι, Π…) γιατί υπερασπίστηκαν το Πανεπιστήμιο, που τα ΚΥΝΗΓΗΣΑΝ ΤΑ ΜΑΤ στις πορείες, που φάγαν τόνους χημικά, που τα χτυπούσαν γκλοπιές γιατί περνούσαν από μπροστά τους, που παρόλα αυτά, αγωνίστηκαν και αγωνίζονται, κάνουν συνελεύσεις και πορείες και που ακύρωσαν στην πράξη την είσοδο της αστυνομίας στα Πανεπιστήμια, που δουλεύουν  με μισθούς 200 ευρώ και χωρίς όλα τα ένσημα, που βάζουν οι ίδιοι τα παπιά και την βενζίνη τους, που ζουν από τα φιλοδωρήματα, που έρχονται μέσα στα χιόνια για να σου φέρουν τον εσπρέσο lungo με στέβια, και που ενίοτε δίνουν και το αίμα τους κυριολεκτικά, που δουλεύουν σεζόν (6 μήνες δηλαδή) σαν τους δούλους στην βιομηχανία του τουρισμού για να κονομάει το αφεντικό και η TUI και να μπορεί να κάνει tweet ο κύριος Θεοχάρης. Είναι τα παιδιά που με βάση κάποιους ομοϊδεάτες του απίθανου πρωθυπουργού μας, ίσως να έπρεπε και να δουλεύουν μόνο και μόνο για να αποκτήσουν εμπειρία ή και για να μάθουν να φτιάχνουν «δομημένα βιογραφικά». 18 με 25 είναι τα παιδιά που κάθονταν στα παγκάκια στις πλατείες και στα πάρκα να πουν μια κουβέντα με τους άλλους ανθρώπους, να πιουν καφέ, να βγάλουν τον σκύλο βόλτα και ξαφνικά βλέπαν και ένα όργανο της τάξης, να τους απευθύνεται λες και είναι σκουπίδια, και είτε να βγάζει το μπλοκ για να γράψει πρόστιμα είτε να βγάζει το γκλοπ να το έχει έτοιμο. 18 με 25 είμαστε εμείς μια πενταετία, μια δεκαετία, δύο δεκαετίες πίσω, που είμαστε γραφικοί, ουτοπικοί, ιδεαλιστές, ταραξίες, ονειροπόλοι.

Parce qu’on a la rage, on restera debout quoi qu’il arrive, La rage d’aller jusqu’au bout et là où veut bien nous mener la vie, Parce qu’on a la rage, on pourra plus s’taire ni s’asseoir

Σιγά λοιπόν που περιμένουν 150 ευρώ οι νέοι για να τσιμπηθούν, είτε από εμβόλιο είτε από έρωτα. Ποτέ μας δε τα περιμέναμε, ποτέ τους δεν τα περίμεναν. Πότε δε μας έλειπε, ποτέ δε τους λείπει. Μας λείπει το όνειρο και η ελπίδα. Μας τρομάζει η μοναξιά, η αποτυχία, η ήττα. Όχι το ξύλο, όχι η απαξίωση, όχι η ανασφάλεια που βιώνουμε ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα, όχι το ανελέητο ωράριο που μας επιβάλλουν, όχι όλη η θάλασσα του άγχους που μας έχει πνίξει, όχι η κατάθλιψη της επικείμενης αποτυχίας που μας απειλεί. Όχι, όλα αυτά δε τα φοβόμαστε. Τα έχουμε συνηθίσει. Έχουμε συνηθίσει να μας λείπουν πολύ περισσότερα από τα 150 ευρώ. Βέβαια αυτή είναι η αντίληψη που έχουν για το πώς λύνονται τα προβλήματα. Αυτοί είναι οι νεοφιλελεύθεροι. Τα σάβανα όμως δεν έχουν τσέπες. Το ερώτημα είναι εμείς θέλουμε να μπούμε σε αυτά; Γιατί τα 150 ευρώ δε τα θέλουμε. Θέλουμε όμως τις ζωές μας πίσω; Θέλουμε τα όνειρά μας ή αρκούμαστε στους εφιάλτες μας;

Και εδώ επανέρχεται το ερώτημα. Τι είναι η οργή; Είναι ένα αυτόνομο συναίσθημα ή υπάρχει εκεί για να καλύψει κάτι άλλο; Μήπως είναι μια ωραία μάσκα για να μην αντικρίσουμε τα όνειρα που αφήσαμε να φύγουν, τις ζωές που δε ζήσαμε, τα συνθήματα που δε φωνάξαμε, τους αγώνες που δε δώσαμε γιατί εδώ και δέκα χρόνια έχουμε πιστέψει ότι μας αξίζει η ήττα; Μήπως όμως ήρθε η ώρα να βγάλουμε τη μάσκα αυτή, να κλάψουμε, να στενοχωρηθούμε και να γελάσουμε, να ζήσουμε τα συναισθήματα και τη ζωή που μας αξίζει;

Αν ακούς κι αν όσα έζησες τιμάς μη σταματάς, έχουμε πόλεμο απαντάς, σταμάτα οίκτο να ζητάς. Καμουφλάζ κάθε συγχωροχάρτι πρόστυχης ανακωχής, ζούμε το κυνήγι μαγισσών της νέας εποχής, ζούμε με τους φίλους μας να ‘ναι στη φυλακή, άλλοι επικηρυγμένοι και άλλοι αιώνια ζωντανοί.

Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να φωνάξουμε δυνατά στο δωμάτιό μας, στο μπαλκόνι μας, στο δρόμο τι μπορεί να κάνει τα 150 ευρώ ο πρωθυπουργός; Μήπως ήρθε η ώρα να βγάλουμε τον πόνο μας και να του πούμε ότι αυτός είναι που θα «τσιμπήσει» τελικά κάτι σε αυτή την ηλικιακή ομάδα  και σε άλλες;  Και ότι αυτό που θα  «τσιμπήσει» είναι από άλλη έκφραση (οκ εμείς είμαστε λίγο καλά παιδιά και δεν πέφτουμε στα ίδια επίπεδα, για να την γράψουμε εδώ, αλλά μπορείτε να τη φανταστείτε);

Ερωτήματα πολλά, επιλογές πολλές αλλά πράξη μια. Τσιμπηθείτε γιατί χανόμαστε. Ο καθένας ό,τι και όπως θέλει και ό,τι και όπως του αξίζει.

La rage car ce monde voit rouge mais de grisaille entouré, Parce qu’ils n’entendent jamais les cris lorsque le sang coule et La rage car c’est le pire que nous frôlons

ΥΓ: οι στίχοι είναι από το τραγούδι LA rage της Kenny Arcana και τη σχετική διασκευή του από τα Μεθυσμένα Ξωτικά

Αμπελογιάννη Βάσω, Διπλ. Μηχανικός Η/Υ και Πληροφορικής, μέλος ΓΣ ΑΔΕΔΥ, Γρ. Συλλόγου Εργαζομένων στο Νοσοκομείο και στα ΚΥ ν. Άρτας

Χριστοδούλου Πάνος, Βιοπαθολόγος / Εργαστηριακός Ιατρός, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης, Μεταπτυχιακός φοιτητής στο ΠΜΣ Τρόφιμα, Διατροφή και Μικροβίωμα της ιατρικής του ΔΠΘ