Βαλκάνια παίξε – κλάψε

Η γειτονιά είναι σημαντικό πράγμα. Ακόμα και η εξαθλιωμένη ή η πολυτελής κι απρόσιτη. Είναι σαν την αναγκαστική επιλογή συγκάτοικου στα καλά και στα κακά της ποιότητας ζωής. Από τον θόρυβο και το παρκάρισμα ως την πλημμύρα, τη φωτιά, τους υπονόμους και τη συμπεριφορά του διπλανού, του από πάνω και του από κάτω. Η γειτονιά είναι ο χώρος που μπορεί το σπίτι σου να το μικρύνει και να το κάνει κόλαση ή να το μεγαλώσει και να το κάνει νησίδα ηρεμίας ή και καταφύγιο.

Αν βάλουμε τη γειτονιά στο γεωπολιτικό επίπεδο, όλα τούτα γίνονται πιο κατανοητά και φρικωδώς απλά. Ετσι σιγά σιγά μιλώντας χρόνια και συλλέγοντας εμπειρίες από τις στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης για ένταξη σε θηριώδεις ενώσεις συμφερόντων και συμμαχίες δολοφονικές, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η γειτονιά μας υποβαθμίστηκε, έχασε τη σημασία της για τους πολλούς, και μετά από μια οδυνηρή δεκαετία οικονομικής ασφυξίας, και δυο χρόνια τρόμου και εγκλεισμού της πανδημίας, χάσαμε τον μπούσουλα στον δρόμο για μια εξατομικευμένη επιβίωση και το δόγμα της ατομικής ευθύνης, που στην πραγματικότητα ντύνει, στολίζει και νοικοκυρεύει το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Έτσι στα ψιλά του ενημερωτικού συρμού, τελευταία θέση στο τελευταίο βαγόνι στη Β. Μακεδονία, τα Σκόπια κήρυξαν τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ενεργειακής ανάγκης, καταρχάς για τριάντα μέρες!… Η πρίζα και η λάμπα εφιάλτης στους ονομαστικώς αμφισβητούμενους εδώ και δεκαετίες γείτονες, των οποίων το μεν έδαφος ελέγχεται από ΝΑΤΟαμερικάνικες δυνάμεις, ο εναέριος χώρος από ελληνικές και ο επενδυτικός από τούρκικες… Και ποιος δίνει ένα (σεντ)-φράγκο γι’ αυτή την είδηση. Πιθανόν ούτε αυτοί που πανηγύριζαν, είτε προ ετών για τη συμφωνία περί ονόματος, είτε προ μηνών μετά το άνοιγμα του μετώπου στην Ουκρανία, όταν η ελληνική κυβέρνηση καυχιόταν ότι καλύπτει «τις έκτακτες ενεργειακές ανάγκες της γείτονος». Θα ξεπαγιάσουν; Θα βυθιστούν στο σκοτάδι και ως «Μακεδόνες» και ως Βορειομακεδόνες; Σ’ ένα διάλειμμα υποκλοπής της συλλογικής μας νοημοσύνης, ίσως κάποιοι αρχίσουν να ψελλίζουν διάφορα περί αστάθειας στη γειτονιά μας.

Οπότε ας πάμε λίγο βορειότερα στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, όπου το επικείμενο ενεργειακό ξεπάγιασμα υπερκαλύπτεται από τον κίνδυνο πυροδότησης μιας ένοπλης σύγκρουσης, ενός πολέμου, καθώς εντείνονται υποδαυλιζόμενες από ευρωΝΑΤΟικές δυνάμεις οι τάσεις απόσχισης του σέρβικου κομματιού της ταλαίπωρης αυτής νεοχώρας, με τους Κροάτες έτοιμους να ενσωματώσουν το κροατόφωνο μουσουλμανικό κομμάτι της. Η μακεδονική σαλάτα έχει μπει σ’ ένα μπλέντερ πολτοποίησης των λαών, αφού πρώτα κόπηκε σε φιλετάκια – προτεκτοράτα επιρροής των ευρωαμερικανικών συμφερόντων.

Στις λεωφόρους που βαφτίστηκαν ΝΑΤΟ και ΚΛΙΝΤΟΝ της βαλκανικής μας γειτονιάς, οι λάμπες σβήνουν και τα τρακαρίσματα έρχονται μαζί με τις οιμωγές της νέας δυστυχίας, στην εποχή της κατά Μακρόν του τέλους της αφθονίας.

Κι όμως υπάρχει σχέδιο γι’ αυτήν τη γειτονιά, από το οποίο δεν εξαιρείται ούτε η Ελλάδα. Κι αυτό είναι η ενοποίηση μιας μεγάλης κρίσιμης μάζας κακοπληρωμένων, υποπληρωμένων ή και άνεργων εργαζομένων. Θα ενοποιηθούν σ’ έναν πολτό του φθηνού επιβιωτικού μεροκάματου και της επιδοματικής εξάρτησης. Αυτό το φθηνό εργατικό δυναμικό θα καλύψει τις ανάγκες του πολυεθνικού κεφαλαίου, που ζορίζεται στην Κίνα, την Ινδία, τον πόλεμο και το τείχος των μέτρων προς τη Ρωσία.

Γι’ αυτό ξαφνικά βλέπουμε να στήνουν μονάδες παραγωγής, κέντρα τεχνολογικά κι άλλα τέτοια σπουδαία επενδυτικά «πρότζεκτς», διάσημοι κολοσσοί του φαρμάκου, των όπλων, των υπολογιστών. Σε κλειδωνισμένα, άφραγκα, ενεργειακά φτωχά και αποσχιστικά εκπλειστηριασμένα Βαλκάνια, οι κολοσσοί θα εισπράξουν και την υπεραξία εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού φτωχοποιημένων επιστημόνων, παρέχοντας συνάμα και καλό κλίμα, και ανθρώπινες κοινωνίες, ως μαγνήτη για ψηφιακούς μετανάστες που καταφθάνουν ως περιφερειακά αφεντικά.

Στο κάτω κάτω της γραφής τι είναι λίγο ακόμα αίμα και λίγη αναταραχή στα Βαλκάνια, τη γειτονιά που θέλουν να μετατρέψουν σε γωνιά της ΝΑΤΟικής επικράτειας, όπου βρίσκεις φθηνά εργατικά χέρια, φθηνά επιστημονικά μυαλά και στρατιές φθηνών κουστουμαρισμένων πολιτικών επιστατών. Στον εικοστό πρώτο αιώνα εκείνο το ψευδοπερήφανο εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε – γέλασε, γίνεται για μας χωρίς εμάς, εδώ παίξε – κλάψε.