Βασιλικός Καρκίνος
Και τσάι και οίκτος και συμπάθεια για τη βασιλική «ατυχία»… Τρελαίνομαι στην ιδέα ότι αυτές τις μέρες όλοι μιλάνε τάχα μου δήθεν για τα παιδιά των γκέι, των στρέιτ, τις τεκνοθεσίες, τις υιοθεσίες, και δεν αφιερώνεται ούτε ένα πεντάλεπτο, ούτε ένα ποσοστό του σαματά στα παιδιά που αναβάλλονται οι προγραμματισμένες εγχειρήσεις τους, γιατί δεν είναι βασιλόπουλα…
Υπάρχουν πολλών ειδών καρκίνοι. Αγριοι, επιθετικοί, ιάσιμοι, και ευτυχώς η επιστήμη κάνει άλματα στη θεραπεία τους. Αλλά στην καπιταλιστική κοινωνία η υγεία δυστυχώς εξαρτάται από το χρήμα και το κέρδος. Ακριβή η σωτηρία, χωρίς κόστος ο θάνατος…
Στην κοινωνικότητα, την επικοινωνία και την εικόνα της κοινωνίας, όπως αυτή αντανακλάται στα μέσα της εποχής, υπάρχουν μόνο δυο ειδών καρκίνοι, αλλά και άλλες ασθένειες γενικότερα. Οι επώνυμοι και οι ανώνυμοι. Αναρρώνω ευτυχώς καλά μετά από δεκαήμερη διασωλήνωση, κι ίσως όλα μου φαίνονται πιο άδικα και πιο αηδιαστικά από όσο είναι. Σεντόνια, κείμενα, φωτογραφίες, μεγάλα ρεπορτάζ τηλεοπτικά, πρωτοσέλιδα στην Ελλάδα, που θρηνεί χωρίς καμιά προσοχή πια αδικοχαμένους στον κάμπο, στα Τέμπη, στη Μάνδρα, στο Μάτι, αφιερωμένα στον καρκίνο του βασιλιά Καρόλου. Και τσάι και οίκτος και συμπάθεια για τη βασιλική «ατυχία». Ηδη σε κάποια γραφεία στοιχημάτων παίζουν για να μαντέψουν πού ακριβώς τον έχει, αφού δεν είναι στον προστάτη, ο ιστορικός προστάτης των αποικιοκρατών, ιμπεριαλιστών απ’ τον Καναδά ως την Αυστραλία κι από τον Νότιο ως τον Βόρειο Πόλο. Μπλιαχ! Οχι για τον άνθρωπο και την αρρώστια του, μήτε τη σεμνή ανακοίνωσή της. Αλλά για τους άλλους, τους εθισμένους στο εμπόριο της διαστρεβλωμένης εικόνας και πληροφορίας.
Οσο κι αν είναι η σαπίλα δεδομένη, παραμένω δημοσιογράφος στη φύση μου, κι έχω απαίτηση να δω τον ίδιο σαματά του …βασιλικού καρκίνου για τα κλειστά χειρουργεία στο «Παίδων», λόγω έλλειψης αναισθησιολόγων. Τρελαίνομαι στην ιδέα ότι αυτές τις μέρες όλοι μιλάνε τάχα μου δήθεν για τα παιδιά των γκέι, των στρέιτ, τις τεκνοθεσίες, τις υιοθεσίες, και δεν αφιερώνεται ούτε ένα πεντάλεπτο, ούτε ένα ποσοστό του σαματά στα παιδιά που αναβάλλονται οι προγραμματισμένες εγχειρήσεις τους, γιατί δεν είναι βασιλόπουλα. Οπως τρελαίνομαι να ξέρω ότι ο συγκυτιακός ιός, που παρ’ ολίγον να με στείλει στον άλλον κόσμο, αντιμετωπίζεται με εμβολιασμό, κυρίως για τα παιδιά, στην Αμερική ήδη γίνεται, εδώ δεν έχει εγκριθεί. Και θα ήταν σωτήριος και για ενήλικες με άσθμα, και νέους, και ηλικιωμένους, ακόμη και ανθρώπους με υποκείμενα νοσήματα, αλλά δεν το φέρνουμε γιατί είναι ακριβό, κάνει 200 ευρώ. Τρελαίνομαι. Αυτές τις μάχες, που ευτυχώς σταθερά τις δίνει το ΚΚΕ για τη δημόσια Υγεία, μόλις σταθώ στα πόδια μου, θα τις δώσω με τους συντρόφους μου και φωτισμένους γιατρούς που έχουν με μελέτες διαπιστώσει ότι από τον RSV χάνεται το 16%.
Κι όλα αυτά σε ένα κλίμα σκοταδιστικό με το αντιεμβολιαστικό κίνημα στα χέρια της ακροδεξιάς σ’ όλο τον… πολιτισμένο κόσμο, και με κάτι λεπτομέρειες που μπορούν να σε στείλουν ως ανορθολογικές άκλαυτο από απογοήτευση, απ’ όλους αυτούς που μιλούν τόσο εύκολα για ενσυναίσθηση. Λείπουν εντατικολόγοι, λείπουν αναισθησιολόγοι, λείπει νοσηλευτικό προσωπικό και στην επιτροπή εμβολιασμών της χώρας δεν συμμετέχει πνευμονολόγος. Κοινώς λείπουν Ανθρωποι. Εργαζόμενοι. Ειδικευμένοι. Καλοπληρωμένοι και απολύτως απαραίτητοι για τη νοσηλεία και την ανάρρωση. Οσα μηχανήματα κι αν έχεις, όσες μονάδες, χωρίς προσωπικό είναι άδεια κουτιά, και τζάμπα πεθαμένοι άνθρωποι χωρίς βασιλικές τιμές.
Οσοι μιλάνε για την αγία οικογένεια που θα προστρέξει στο νοσοκομείο να καλύψει τη νοσοκόμα που δεν υπάρχει και δεν παλεύουν για να υπάρχει, εύχομαι να μη χρειαστεί να συνειδητοποιήσουν ότι σε πολλές περιπτώσεις είναι …άχρηστη, γιατί, από εμπειρία πια το λέω, χωρίς δύο αποκλειστικές νοσοκόμες μετά την έξοδο από την εντατική που να ξέρουν να χειριστούν τον εξουθενωμένο ασθενή, το πράγμα δεν βγαίνει. Ούτε η τσέπη για τα μη βασιλόπουλα. Γιατί η δωρεάν Υγεία κι η δωρεάν Παιδεία όσο εξαθλιώνονται παράγουν χρήμα.
Περαστικά στον Κάρολο, αλλά και περαστικά σ’ όσους πιστεύουν ότι η αστική τάξη θα τους αντιμετωπίσει μεγαλόκαρδα και ξοδεύοντας σαν να ‘ναι οι εργαζόμενοι, κι οι δυνατοί κι οι ανήμποροι, Καρολάκια.