Η Βενεζουέλα στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού

Ετυμολογικά, ο ιμπεριαλισμός προέρχεται από το λατινικό «imperium», που σημαίνει αυτοκρατορία. Σήμερα κάποιοι αντιλαμβάνονται τον ιμπεριαλισμό ως σύγχρονη αποικιοκρατία και δημιουργία νέων αυτοκρατοριών, με ιμπεριαλιστικά κέντρα και σφαίρες επιρροής ως κατεχόμενη επικράτειά τους. Αλλά εδώ και ένα αιώνα, ο Λένιν έχει δείξει στην ομώνυμη μπροσούρα του πως ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, που έχει ως βάση του το μονοπώλιο.

Οι λαοί της Λατινικής Αμερικής έχουν βιώσει δεκάδες φορές, με κάθε μέσο την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και των μονοπωλίων τους. Η ανοιχτή επέμβαση των τελευταίων στη Βενεζουέλα, με προφανή στόχο την πραξικοπηματική ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης του Μαδούρο, είναι μόνο ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα της εκμετάλλευσης των λαών και των φυσικών πόρων της ηπείρου.

Αλλά το ζήτημα δεν είναι εθνικό, ούτε γεωγραφικό: Βορράς – Νότος, κέντρο – περιφέρεια, Γιάνκηδες vs Λατινοαμερικάνων. Είναι βαθιά ταξικό και έχει στη ρίζα του τα μονοπωλιακά συμφέροντα. Οι περιβόητες «Μπανανίες» πχ δεν είχαν πρόβλημα διαφθοράς ή υπανάπτυξης. Το πρόβλημά τους ήταν η United Fruit Company και άλλοι αντίστοιχοι όμιλοι, που προωθούσαν διδακτορικά καθεστώτα ή διόριζαν πρωθυπουργούς-μαριονέτες για να υπηρετήσουν τα κέρδη τους.

Αυτή είναι η βασική αντίφαση της «μπολιβαριανής διαδικασίας» στη Βενεζουέλα, που πήρε μεν κάποια μέτρα για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων, αλλά επαγγέλλεται το «σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα», χωρίς να συγκρουστεί ουσιαστικά με τα μονοπώλια, αφήνοντας άθικτη την οικονομική τους κυριαρχία.

Η αντι-ιμπεριαλιστική πάλη όμως είναι τέτοια, ακριβώς γιατί βάζει στο στόχαστρο τα μονοπώλια και την εξουσία τους, εκτός κι εντός μιας χώρας, κι όχι μόνο ένα ιμπεριαλιστικό κέντρο. Η μαζική κι αυθόρμητη εναντίωση των λαών της Λατινικής Αμερικής (αυτή που εξέφρασε και ο Μαραντόνα στο προφίλ του) μπορεί να δικαιωθεί μόνο αν συναντηθεί με την πάλη για την ανατροπή του συστήματος που είναι συνυφασμένο με τα μονοπώλια, τη φτώχεια και την αδικία.

Πολλές φορές η κριτική των κομμουνιστών στις αντιφάσεις της μπολιβαριανής διαδικασίας υποχωρούσε μπροστά στην αντικειμενική κατάσταση και τον κίνδυνο από την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, που μπορεί να αξιοποιούσε το παραμικρό ρήγμα στην κυβερνητική συμμαχία. Όταν όμως αυτή η συνθήκη διαιωνίζεται, γυρίζει μπούμερανγκ και μπορεί να πετύχει το αντίθετο αποτέλεσμα από τους σκοπούς της: την υποχώρηση αντί για την ενίσχυση.

Η κριτική και η αυτοκριτική είναι το οξυγόνο κάθε επανάστασης. Η όποια κριτική στη Βενεζουέλα δε γίνεται με αφ’ υψηλού και με υψωμένο το δάκτυλο, περιμένοντας μια ήττα, για να δικαιωθεί. Γίνεται ακριβώς, για να διορθώσει τα λάθη και να χαράξει μια πραγματικά νικηφόρα προοπτική, ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Κάτι που δεν αναιρεί στο παραμικρό ως καθήκον την αμέριστη αλληλεγγύη στο λαό της Βενεζουέλας, στην περήφανη μάχη του ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, που βρίσκεται σε εξέλιξη και κλιμακώνεται το τελευταίο διάστημα.