With Don Quijote not out of Sachsen – Πώς καταρρίπτονται προκαταλήψεις

Σάββατο πριν δύο εβδομάδες, ένα mail: «Θα κάνουμε συναυλία για τον Μίκη 15 Οκτωβρίου στο Κέμνιτς και θέλουμε τη συμμετοχή σου». Κέμνιτς; Εκεί δεν έγινε το 18 ρατσιστικός φόνος; Εκεί δεν έχουν και πυρήνα κάτι ακροδεξιοί; Δεν ανήκει στο κρατίδιο της Σαξονίας όπου πρώτο κόμμα είναι το AfD;

Διαβάζεις δυο μέρες μετά για ρατσιστική συμπεριφορά υπαλλήλων ξενοδοχείου στη Λειψία – Σαξονία και πάλι.

«Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ….», στο τρίλεπτο έχεις γράψει, «ναι, μέσα είμαι». Αν σκεφτόσουν λίγο παραπάνω ίσως να σ’ έπιανε ο φόβος. 

Τα ΜΜΕ της Ο.Δ. Γερμανίας περιγράφουν σχεδόν ομόφωνα τη Σαξονία σαν κάτι το επικίνδυνο, σαν συνολική no go area, για κάθε άτομο που δε χαιρετά ναζιστικά. Ένα κλισέ το οποίο το αρπάζουν ως έτοιμη τροφή πολλοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι σε ΜΜΕ του εξωτερικού. Σαξονία, εκεί όπου κυριαρχούν, αν πιστέψεις τα ΜΜΕ, οι αντιεμβολιαστές. 

Εκεί θα πας για συναυλία σε κλειστό χώρο; Φυσικά, αφού υπάρχει και η ρήση του Θερβάντες στο βιβλίο του για τον Δον Κιχώτη, «προφανώς δεν γνωρίζεις πολλά για περιπέτειες».

Το Κέμνιτς (Chemnitz), παλιότερα γνωστό ως Karl Marx Stadt, είναι η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2025. Εκεί θα βρεις ένα τεράστιο (7μετρο) άγαλμα-προτομή του Μαρξ, μαζί με αποσπάσματα του μανιφέστου, μεταφρασμένα σε τέσσερις γλώσσες (γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά, ρώσικα) στο κτήριο της υπηρεσίας λογιστικού ελέγχου του Υπουργείου Οικονομικών. Εκεί θα βρεις το συγκρότημα Don Quijote και όχι μόνο. Οι Don Quijote παρουσιάζουν εδώ και δυο δεκαετίες το έργο του Μίκη στους Γερμανούς.

Στο Κέμνιτς, σε ένα κτήριο που σήμερα λέγεται «Kraftwerk», αλλά οι παλιοί το γνωρίζουν ως κέντρο νεολαίας «Juri Gagarin», θα βρεις Γερμανούς και Πορτογάλους να σιγοτραγουδούν μελωδίες του Μίκη, σα να τις γνώριζαν από τα παιδικά τους χρόνια.

Θα ακούσεις τραγούδια από το «Canto General» στα Γερμανικά. Θα σε συναρπάσει μια γερμανική ερμηνεία του «Αντώνη» με πολλά «γκάζια» και πολύ πάθος. 

Θα δεις μια επιζήσασα των στρατοπέδων εξόντωσης των Ναζί σε αναπηρική καρέκλα να μεταμορφώνεται σε κοριτσάκι που ταξιδεύει με τα τραγούδια του Μίκη. 

«Μα άκουγα τις πρώτες νότες, έκλεινα τα μάτια και ταξίδευα στη Πορτογαλία», θα πει μια νοσοκόμα μετά τη συναυλία που ζει καθημερινά τη φρίκη του covid στις ΜΕΘ.

Μια συνάντηση με φωνή γνώριμη από το θρυλικό Ελληνόφωνο ραδιόφωνο του Μονάχου, τον Λευτέρη Αμυρά, να ερμηνεύει Μίκη και να συνοδεύει όλη την συναυλία με μια κιθάρα που πότε κλαίει και πότε κελαηδάει από χαρά. Με τον Αλέξανδρο Ράντο να εκστασιάζει τους Γερμανούς με τη δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι. Δύο Έλληνες του Μονάχου που έδωσαν την πρώτη συναυλία στη μνήμη του Μίκη αμέσως μετά το θάνατο του. Δύο μουσικοί που με μία μόνο πρόβα «έδεσαν» με τους Γερμανούς συναδέλφους τους.

Οι Don Quijote, τρεις Γερμανοί από την πρώην ανατολική Γερμανία που ζουν με κάθε κύτταρο τη μουσική που παρουσιάζουν. 

Τον Ludwig Streng, πιανίστα, τραγουδιστή, μαέστρο που δεν μπορεί να κρύψει την άρτια εκπαίδευσή του, που ξεκινάει στα παιδικά του χρόνια στη θρυλική χορωδία της Λειψίας, με τον διάσημο μαέστρο Kurt Masur. 

Την Sabine Kühnrich με φωνή που δε χρειάζεται μικρόφωνο για να ακουστεί και πέρα από την αίθουσα και φλάουτο που δαμάζει ακόμα και τα «φίδια» που βγαίνουν από το αυγό.

Τον Wolfram Henning-Ruitz να ερμηνεύει με τη κιθάρα του στο χέρι τραγούδια από το «Άξιον Εστί» στα γερμανικά και να σε κάνει να νομίζεις ότι μόλις το άκουσες στα ελληνικά. 

Και τέλος θα δεις γερμανούς θεατές, συγκινημένους να χειροκροτούν παρατεταμένα ζητώντας «κι άλλο».

Φεύγοντας θα περάσεις από την τεράστια προτομή του Μαρξ. Φυσικά, αφού στις 9 Οκτωβρίου το άγαλμα έκλεισε τα 50 του έτη. Και αφού ο λαός της πόλης πήρε απόφαση να διατηρηθεί το άγαλμα σε πείσμα των φωνών που απαιτούσαν την εξαφάνιση του. Εκεί θα δεις μια μικρή έκθεση, στο κέντρο παρουσίασης της ιστορίας του αγάλματος και μια κάρτα. 

Πηγαίνοντας στη διεύθυνση που αναγράφεται στην κάρτα, στα προάστια του Κέμνιτς, θα ανακαλύψεις μέσα σε ένα παλιό εργοστάσιο ένα χώρο τέχνης, το Karls Kunsthaus. Εκεί θα σε περιμένουν η Denise Kendzia και ο Hendrik Rottluff μέσα σε πληθώρα πινάκων ζωγραφικής της καλλιτέχνιδας, αλλά και των μαθητών της.

Θα έχεις δει βέβαια στο δρόμο έναν «κουρσάρο» στο σκούτερ του να φοράει επιδεικτικά ένα κράνος της Wehrmacht. Ναι, θα δεις και φασίστες. Κανείς δε λέει ότι δεν υπάρχουν.

Αλλά υπάρχει και η άλλη Σαξονία. Μια Σαξονία πέρα από τα κλισέ – και είναι πανέμορφη.