Υπάρχει πιο ξύλινη ευχή από το “καλή επιτυχία”;

Οι Πανελλαδικές εξετάσεις αρχίζουν! Την ίδια μέρα που ανοίγουν τα μουσεία, για τη σημειολογία του πράγματος. Οι συσσωρευμένες γνώσεις θα μπουν σαν μουσειακό είδος σε συρταράκια της μνήμης να αραχνιάζουν. Το πτυχίο που θα έρθει μετά από μερικά χρόνια, θα μπει σαν έκθεμα σε μια καλή κορνίζα. Όταν τα σημερινά παιδιά φτάσουν σε ηλικία να εργάζονται, μπορεί να έχει γίνει κι ένα μουσείο εργατικών δικαιωμάτων, για να μαθαίνουν ότι υπήρξε και μια τέτοια εποχή.

Οι γνώσεις δεν είναι άχρηστο πράγμα. Τις κάνει τέτοιες το σύστημα, που θέλει απλώς ομιλούντα εργαλεία, φτηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς πρωτόβουλο πνεύμα, κριτική ικανότητα και άλλες τέτοιες πολυσύλλαβες λέξεις. Να μην ξέρει τι κάνει, για ποιο σκοπό, να μην έχει λόγο στο πώς γίνεται, απλώς να εκτελεί πειθήνια και να κάθεται παραπάνω ώρες στη δουλειά, για να μην τη χάσει. Θα μπορούσε να είναι ένας απλός ορισμός της αλλοτρίωσης -πολυσύλλαβη λέξη και αυτή, γιατί να κουραζόμαστε με τέτοιες έννοιες;

-Καλή επιτυχία παιδιά…

Σχήμα οξύμωρο. Λες και υπάρχει “κακή επιτυχία”. Μα φυσικά και υπάρχει. Να περάσεις, να πάρεις το πτυχίο σου, να αριστεύσεις σε όλα και να δεις τι σημαίνει στην πράξη η αριστεία με την οποία σου σκοτίζουν το μυαλό νυχθημερόν -και ήθελε ακόμα πολύ φως να ξημερώσει. Ξέρεις πόσοι “αποτυχημένοι” άριστοι κάθονται παρκαρισμένοι στο περιθώριο και βλέπουν τα πιο δημιουργικά τους χρόνια να φεύγουν όπως η άμμος από τα δάχτυλα; Ξέρεις πόσοι εσωτερικεύουν αυτήν την “αποτυχία” και νομίζουν πως είναι δικό τους σφάλμα και όχι της αγοράς εργασίας, που γίνεται ζούγκλα, ακριβώς γιατί είναι αγορά και μας βλέπει αγοραία, σαν εμπορεύματα; Η ατομική ευθύνη υπήρχε σαν λογική από παλιά, άλλο αν έγινε τώρα μόλις σλόγκαν…

-Καλή επιτυχία παιδιά…

Η Βίσση το ευχήθηκε με ένα τραγούδι για τα μαθητικά της χρόνια. Η Πωλίνα θα μπορούσε να απαντήσει με το δικό της σουξεδάκι “καλή επιτυχία”. Και να το πάρει ο ΕΟΤ, να βάλει πλάνα με τους τουρίστες που έρχονται, και να το προσαρμόσει στη συγκυρία.
-Καλή επιδημία, καλή επιδημία, σε όλους παιδιά…

Μπορείς να το πεις με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, ο ένας πιο “πρωτότυπος” από τον άλλον. Υπάρχει άραγε πιο κούφια ευχή από αυτό το “καλή επιτυχία”; Τι νόημα έχει άραγε να το ευχόμαστε, αν δε φροντίσουμε και εμείς για αυτό; Τι νόημα έχει να εύχεσαι “επιτυχία” σε έναν κόσμο κατεξοχήν άδικο, αν δεν προσπαθείς να τον αλλάξεις;

Είναι σαν τις σκόρπιες γνώσεις που συσσώρευσαν οι μαθητές. Πόσο τους βοηθάνε άραγε να καταλάβουν τον κόσμο γύρω τους; Και τι νόημα έχουν αν δεν σου δίνουν τη γενική εικόνα, ότι ο κόσμος αυτός αλλάζει διαρκώς, τα πάντα ρει και ουδέν μένει, και πως σε τελική ανάλυση το ζήτημα δεν είναι να τον ερμηνεύσουμε στατικά, αλλά να δούμε πώς αλλάζει και πώς θα τον αλλάξουμε.

Ο Πελετίδης λέει στα παιδιά πως είναι η γενιά που θα αλλάξουν τον κόσμο. Το κόμμα τους λέει πως μπορούν να κερδίσουν τη ζωή που τους αξίζει, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα στις εξετάσεις. Ότι κρατάνε το μέλλον και την ελπίδα στα χέρια τους, αρκεί να αγωνίζονται.

Αλλά ο μέσος κυρ-Παντελής του διαδικτύου έχει αλλεργία σε τέτοιες φράσεις και έχει μάθει να τις θεωρεί ξύλινες. Εξάλλου οι κομμουνιστές είναι εχθροί της αριστείας και δεν αφήνουν τα παιδιά να μάθουν την αλήθεια, που δεν είναι ξύλινη αλλά λαμπερή σαν το θείο φως και αυτά που διαβάζουν τα παιδιά στη Φυσική της Ε’ Δημοτικού, για να “φωτιστούν”…