Με αγάπη από την Τουρκία

Κάποιοι επιμένουν να συγχέουν τις βούρτσες με τις οδοντόβουρτσες και τη Ρωσία -που είναι ο σημερινός μας αντίπαλος στο Ευρωμπάσκετ- με την κραταιά Σοβιετική Ένωση. Αλλά το μόνο που έχει μείνει ίδιο έκτοτε είναι οι κόκκινες στολές κι η ανάκρουση του ύμνου, που του άλλαξαν τα λόγια, αλλά έχει μείνει η ίδια μελωδία (κυρίως αυτή καταλαβαίναμε έτσι κι αλλιώς) για να ξυπνάει ηρωικές μνήμες.

Πολλοί έκαναν το συνειρμό με το 87′ και το “τιρινίνι”, τριάντα χρόνια πριν, στον τελικό με τους Σοβιετικούς. Αλλά σε εκείνη την ομάδα έπαιζαν μάλλον περισσότεροι παίκτες από τις Βαλτικές χώρες και τους Λιθουανούς τους νικήσαμε στον προηγούμενο γύρο. Τους Ρώσους τους είχαμε βρει ξανά στο Βελιγράδι το 05′, στο δρόμο προς το χρυσό. Αν είχε αποκλείσει κι η Γερμανία τους Ισπανούς, όπως τότε με το σουτ του Νοβίτσκι…

Στο δρόμο μας θα βρούμε κι ένα “πατριωτάκι”, το Σεργκέι Μπαζάρεβιτς, που είχε παίξει μια χρονιά στον ΠΑΟΚ και είχε πολιτογραφηθεί δημότης Βόλου, για να πάρει ελληνικό διαβατήριο -όσο δημότης Τριλόφου ήταν κι ο Γκάλης, σε ακούω να λες, κακόπιστε αναγνώστη. Εμένα πάλι το μουστάκι του Μπαζάρεβιτς (ή Μπαζαρέβιτς) μου φαίνεται τόσο γνώριμο κι οικείο, που με οδηγεί σε άλλους συνειρμούς, αλλά δεν τους λέω ανοιχτά, για να μην πέσει κράξιμο στα σχόλια.

Ίσως οι Κροάτες να ταίριαζαν περισσότερο στην πνευματική προετοιμασία της Εθνικής, που ξέρει να συσπειρώνεται στα δύσκολα, αλλά μπορεί να αποτύχει να περάσει και το πιο βατό εμπόδιο, αν επικρατήσει εφησυχασμός πως “τους έχουμε”. Το βασικό είναι να παίξουμε καλή άμυνα, όπως με τους Λιθουανούς, γιατί αν αφήσουμε το Σβεντ -κυρίως- και τους Βορόνσεβιτς, Μοζγκόφ (δευτερευόντως) να αλωνίζουν, θα δούμε τα ραδίκια ανάποδα, όπως οι Κροάτες που είδαν το κοντέρ να σταματάει στους 101 (μόνο η Λετονία έφαγε περισσότερους στη νοκ-άουτ φάση, αλλά έβαλε 97, στο χτεσινό εκπληκτικό προημιτελικό με τους Σλοβένους).
Ανάμεσα στους 64 που δεχτήκαμε από τους Λιθουανούς και τους 101 που έβαλαν οι Ρώσοι την περασμένη Κυριακή, υπάρχει μια άβυσσος, που χωρίζει την επιτυχία από την αποτυχία. Αν και αυτά μπορεί καμιά φορά να τα διαχωρίζει και μια κλωστή…

Εκτός από την άμυνα, το κλειδί σε αυτήν την “επικίνδυνη αποστολή”, απέναντι στους Ρώσους, είναι να μην τους δώσουμε επιθετικά ριμπάουντ (0), να ελέγξουμε το ρυθμό χωρίς πολλά λάθη (0) και να βάλουμε τα τρίποντα όπως στους δύο προηγούμενους αγώνες (τουλάχιστον 7), για να πιάσουμε καλό βαθμό ως πράκτορες (007) και να πάμε στην επόμενη αποστολή.

Το κλειστό ροτέισον των οκτώ παικτών έχει δώσει λύσεις κι ομοιογένεια, αλλά πέρα από τη δύναμη κρούσης με το δίδυμο Σλούκα-Καλάθη στην περιφέρεια, πρέπει να βγουν από τις τάξεις της ομάδας καινούριοι πρωταγωνιστές, για να τους πλαισιώσουν. Τα ακούς σύντροφε, Νίκο Παππά;

Το πιο ανησυχητικό πάντως είναι πως κάποιος στη ΦΙΜΠΑ ακούει το δίδυμο Ιωάννου-Χατζηγεωργίου (οι δικοί μας “Λιθουανοί”, αλλά με ήτα μπροστά) και υιοθέτησε το παρατσούκλι του πρώτου για το Σλούκα, παρουσιάζοντάς τον στην επίσημη σελίδα της Ομοσπονδίας ως Σλούκι-Λουκ. Μέχρι κι ο Αγραβάνης απόρησε, με το δίκιο του.

Σλούκι Λουκ; Σλούκι Λουκ; Ποιος είναι αυτός ρε σεις…;