Η “αγνή υγιής επιχειρηματική” αγάπη για την ομάδα

Η κατάσταση στον ποδοσφαιρικό Παναθηναικό ειδικά φέτος είναι γνωστή σε όλους μας. Ένα διοικητικά ακυβέρνητο καράβι, που απο το Σεπτέμβρη ο ”κύριος” Αλαφούζος μαγεύτηκε και υιοθέτησε το πρόγραμμα του ιδεολογικά αντίθετου κινήματος “Δεν πληρώνω”, αφήνοντας απλήρωτους δεκάδες εργαζόμενους, από ποδοσφαιριστές, γυμναστές και άλλους πόσους ακόμα υπαλλήλους που κρύβονται πίσω απο τη λειτουργία μιας ΠΑΕ. Αυτές τις μέρες παίζονται (πιθανώς) οι τελευταίες σελίδες του έργου του κυρίου Αλαφούζου, υποθηκεύοντας το μέλλον μιας ομάδας για πολλά ακόμη χρόνια (-6 βαθμολογική τιμωρία για του χρόνου, αποκλεισμός απο τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα) και όλα αυτά γιατί ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να αναλάβει τις υποχρεώσεις του.

Πώς εμφανίστηκε όμως ο κύριος Αλαφούζος στην αθλητική ζωή της χώρας; Τα πρώτα του δειλά βήματα τα έκανε στο πλάι ενός άλλου “υγιή επιχειρηματία” της τότε εποχής που χρεωκόπησε ό,τι τράπεζα και εταιρία είχε μαζί με μια χώρα ακόμα (Κύπρος), τον συγχωρεμένο Αντρέα Βγενόπουλο. Η κατάσταση της εποχής δεν τον είχε ανάγκη τότε και εμφανίστηκε ξανά στο προσκήνιο το 2012 ως σωτήρας και εγγυητής σταθερότητας μιας χρεωκοπημένης ΠΑΕ (όπως υποστήριζαν). Με το εγχείρημα μιας λαϊκής συμμετοχής στην ΠΑΕ, που γρήγορα ευνουχίστηκε, και απο τη μη συμμετοχή του κόσμου του Παναθηναϊκού αλλά και τα δικά του επιχειρηματικά σχέδια, προσπάθησε να σώσει τον Παναθηναϊκό εφαρμόζοντας τις μνημονιακές πολιτικές περικοπών και λιτότητας που διατυμπάνιζε απο τα ΜΜΕ του και για την οικονομική σωτηρία της χώρας. 8 χρόνια μνημονίων της χώρας και 6 στη λειτουργία της ΑΕ του Παναθηναικού είχαν τα ίδια αποτελέσματα. Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, βρέθηκε εξαιτίας του μεγαλομετόχου του στο χείλος της χρεωκοπίας αλλά και του υποβιβασμού λόγω των οικονομικών προβλημάτων που ο ίδιος δημιούργησε. Δεκάδες παίχτες και άλλοι διάφοροι πιστωτές έχουν κάνει προσφυγές για να διεκδικήσουν τα χρωστούμενα τους απο τον κύριο Αλαφούζο. Το αποκορύφωμα ήταν η αποχή των ίδιων των παιχτών της ομάδας που κράτησαν μόνοι τους την ομάδα στα πόδια της, σε μια μορφή απεργίας με σκοπό την διεκδίκηση των δεδουλευμένων τους καθώς είχαν χορτάσει ψεύτικες υποσχέσεις της εργοδοσίας Αλαφούζου. Η κίνηση αυτή έδειξε για ακόμη μια φορά τον απάνθρωπο χαρακτήρα του κεφαλαίου, καθώς απείλησαν τους παίχτες οτι άν δε σπάσουν την αποχή τους  θα χρησιμοποιήσουν την ομάδα των νέων, με λίγα λόγια θα χρησιμοποιούσαν ανήλικους αθλητές μερικοί ακόμα ούτε καν επαγγελματίες ως απεργοσπάστες!

Η επόμενη μέρα θα βρει τον Παναθηναικό χώρις τον Γιάννη Αλαφούζο στο τιμόνι της ΠΑΕ, αφήνοντας όμως το μαύρο στίγμα του για τα καλά και στην ιστορία της ομάδας όσο και στο άμεσο μέλλον της. Αφήνοντας απλήρωτους εργαζόμενους με το έτσι θέλω, όπως έκανε και αυτός αλλά και άλλοι υγιείς επιχειρηματίες που ασχολήθηκαν με τα της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, στις άλλες επιχειρήσεις τους. Χαρακτηριστικότερο το παράδειγμα του Μέγκα και του πρώην μεγαλομέτοχου της ΠΑΕ Β.Βαρδινογιάννη. Λεφτά για επενδυτικές κινήσεις υπάρχουν (αγορά νέων καραβιών, νέων καναλιών με τις άδειές τους υπάρχουν) όμως για τις ομάδες όχι. Όχι, γιατί ποτέ δεν μπήκαν στην ΠΑΕ λόγω της ανιδιοτελούς αγάπης τους για τα ιδανικά της ομάδας, αλλά για τα δικά τους επιχειρηματικά -πολιτικά παιχνίδια, τα οποία σε κάνουν να συμμαχήσεις μέχρι και με το διάβολο (Βαγγέλη Μαρινάκη -Ολυμπιακό).

Η ιστορία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια ήταν συνεχιζόμενες γροθιές στο στομάχι των φιλάθλων της. Θα μπορούν όμως και αυτοί και η ομάδα να βγουν πιο δυνατές απο αυτήν την περιπέτεια αν ανακάλυπταν τη δύναμη της συμμετοχής στην ομάδα τους και της λαϊκής βάσης με χιλιάδες μέλη χωρίς να αναθέτουν την ευμάρεια της ομάδας τους σε μεγαλοεπιχειρηματίες. Το μοντέλο της λαϊκής βάσης στη χώρα μας, βασισμένο στη συλλογικότητα των φιλάθλων μεταξύ τους, φαντάζει ουτοπικό αλλα γίνεται σε τεράστια κλαμπ του εξωτερικού με μεγάλη επιτυχία (πχ Μπαρτσελόνα, Μπενφίκα). Σίγουρα θα είναι μια τρομερά δύσκολη προσπάθεια αλλά όταν έχεις πιάσει πάτο τίποτε δεν σε φοβίζει, πόσο μάλλον όταν θα έχεις δίπλα σου τον οπαδικό σου… σύντροφο.