«Άκου να σου πω κυρά μου, εμείς πάντα έτσι ξηγιόμαστε. Για την πατρίδα τα δίνουμε όλα…»

Σαν σήμερα, στις 10 του Δεκέμβρη 2000, έφυγε από τη ζωή ο θρυλικός Ανδρέας Μουράτης, ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που πέρασαν από τον Ολυμπιακό και την εθνική ομάδα. Αγαπήθηκε όσο λίγοι ποδοσφαιριστές και παρά τα πολλά χρόνια που πέρασαν απ’ όταν έπαιζε ο ίδιος, πολλοί φίλαθλοι τον γνωρίζουν και σήμερα και τον τιμούν.

Ο Μουράτης έμεινε ξακουστός για το περίτεχνο και ψυχωμένο παιχνίδι του, για την αυταπάρνηση και την αγωνιστικότητά του που «έληγε» στο τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, αλλά και για την αυτοθυσία που επέδειχνε στις φάσεις, βάζοντας κάποιες φορές σε κίνδυνο την υγεία και τη σωματική του ακεραιότητα.

Είχε γεννηθεί στις 29 του Νοέμβρη 1926. Φτωχόπαιδο, ξεκίνησε να παίζει μπάλα στους χωματόδρομους της γειτονιάς του δίπλα στο Καραϊσκάκη, αντιστάθηκε στους  Γερμανοϊταλούς ναζί καταχτητές, πολεμώντας τους από τις γραμμές του ΕΛΑΣ, έπαιξε μπάλα στην ομάδα της ΕΠΟΝ δίπλα στον Νίκο Γόδα και δόξασε τα χρώματα του Ολυμπιακού και της Εθνικής στα γήπεδα του κόσμου.

Το σκληροτράχηλο παρουσιαστικό του Αντρέα Μουράτη, που του πρόσθετε χρόνια, παρέπεμπε σε έναν άνθρωπο αυστηρό και απόμακρο, ό,τι έπρεπε δηλαδή για να «ψαρώνουν» οι αντίπαλοι. Στο γήπεδο γινόταν πραγματικό λιοντάρι που «κατασπάραζε» τους αντιπάλους, μα στα αποδυτήρια και στις παρέες ήταν φίλος κι  αδελφός των συμπαικτών του και ένας άντρας με μετρημένη συμπεριφορά και περίσσεια  ταπεινότητα.

Ένα περιστατικό ενδεικτικό του ακέραιου χαρακτήρα και της γνησιότητάς του, έκανε γνωστό σε εκδήλωση με θέμα «Ποδόσφαιρο και Εθνική Αντίσταση» ο δημοσιογράφος Γιάννης Γεωργάκης, όπως σημειώνεται στην ιστοσελίδα fosonline.gr :

«Ο Ανδρέας Μουράτης δεν έμαθε γράμματα. Έβγαλε όμως το πανεπιστήμιο της ζωής. Στο γήπεδο κατέθετε ψυχή. Διώχθηκε ως υπαίτιος εξέγερσης των διεθνών το 1953 επειδή ως αρχηγός της εθνικής ομάδας απαίτησε από την ΕΠΟ να εισπράξουν οι παίκτες τα οδοιπορικά τους. Δοξάστηκε ως ποδοσφαιριστής, πέθανε φτωχός. Εμεινε όμως στην ιστορία.

Το 1953 η Ελλάδα αντιμετώπισε στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας την Τουρκία για το κύπελλο ανατολικής Μεσογείου και νίκησε 3-1 με τρία γκολ του Δαρίβα. Επειδή οι δύο ομάδες θα αναμετριόνταν και έπειτα από δύο μέρες σε φιλική συνάντηση, η ΕΠΟ έκρινε σωστό να διανυκτερεύουν οι παίκτες σε ξενοδοχείο της Βουλιαγμένης.

Την επομένη το πρωί ενώ έκαναν περίπατο στην παραλία, τους κάλεσε ο αρχηγός της αποστολής να παραταχθούν γρήγορα, επειδή, όπως είπε, έρχεται η βασίλισσα. Παρατάχτηκαν πάραυτα και πλησιάζει ένα αυτοκίνητο από το οποίο κατεβαίνει η Φρειδερίκη.

Η τότε βασίλισσα τους συνεχάρη για τη νίκη και την απόδοσή τους. Όπως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις κάποιος από την ομάδα έπρεπε να ανταποδώσει τις φιλοφρονήσεις. Αρμοδιότερος όλων είναι ο εκάστοτε αρχηγός της εθνικής και επί του προκειμένου ο Αντρέας Μουράτης. Αγράμματος ο Μουράτης, κάθε φορά που έπρεπε να κάνει δηλώσεις, συμβουλεύονταν τον φίλο και συμπαίκτη του στον Ολυμπιακό Γιώργο Δαρίβα.

Τον τελευταίο τον σκουντάει όμως ο διπλανός του, ο Ιωάννου και του ψιθυρίζει: «Άστον να δούμε τι θα πει». Ο Μουράτης πήρε το λόγο και μίλησε όπως ήξερε κι από καρδιάς: «Άκου να σου πω κυρά μου, εμείς πάντα έτσι ξηγιόμαστε. Για την πατρίδα τα δίνουμε όλα».

Οι πάντες, μηδέ εξαιρουμένης της Φρειδερίκης, έπεσαν κάτω από τα γέλια.

Ο Μουράτης παρέμεινε το ίδιο σεμνός και αφού αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Έζησε αθόρυβα, σπάνια απασχολούσε τη δημοσιότητα, όπως το μακρινό 1996 που το όνομά του βρισκόταν ανάμεσα σε μια χούφτα άλλα ονόματα  παλαιμάχων, που θα παραλάμβαναν από την πολιτεία μια εφάπαξ «τιμητική» σύνταξη για να μπορέσουν να ζήσουν αξιοπρεπώς…

Αντρέας Μουράτης. Το όνομα του θρυλικού «Μιζούρι» (έτσι τον αποκαλούσαν λόγω του εκτοπίσματός του που παρέπεμπε στο ομώνυμο θωρηκτό του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ, που πήρε μέρος στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στις καρδιές των Ελλήνων φιλάθλων.