Αλλάξαμε θέση

Τη δεκαετία του 80′ η πολιτική “Αλλαγή” και η πτώση της έφερε μια παρωδία κάθαρσης. Φέτος, μια παρωδία κάθαρσης στην ΕΠΟ και το ελληνικό ποδόσφαιρο φαίνεται πως φέρνει μια “αλλαγή” -σε εισαγωγικά πάντα- στα κόζια και το πρωτάθλημα της Σούπερ Λιγκ.

Το Σάββατο, ο Ολυμπιακός πήρε πέναλτι στις καθυστερήσεις, αλλά δεν είναι αυτό που νομίζετε. Αφενός είχε δοθεί πέναλτι εις βάρος του πριν -που είναι από μόνο του είδηση- κι αφετέρου κατάφερε απλώς να ισοφαρίσει τον Αστέρα αποφεύγοντας μια ακόμα ήττα στο Καραϊσκάκη.

Έκλεισε έτσι μια εφιαλτική εβδομάδα, μετά την τριάρα από τη Σπόρτινγκ στο Τσου-Λου (που θα μπορούσε να βάλει και περισσότερα). Κι αν τριτώσει το κακό στο επόμενο ντέρμπι με την ΑΕΚ, θα είναι λογικά το τέλος του Χάσι (χάσι, παναγίτσα μου να χάσει) στον ερυθρόλευκο πάγκο.

Μια ΑΕΚ που παίζει καλά, έβγαλε διπλό και στην Ευρώπη, μες στη Ριέκα, αλλά έχει κι έξωθεν βοήθεια, όταν την χρειάζεται.
Το 97′ στο πρώτο πρωτάθλημα του Κόκαλη, που έβαλε τέλος στα πέτρινα χρόνια του Ολυμπιακού, η αλλαγή φρουράς είχε σφραγιστεί με το πέναλτι-εφεύρεση του Παπουτσέλη κι έναν πολύ ισχυρό συμβολισμό που έδωσε το μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση.

Δεν έχω ιδέα τι θα γίνει στο ΑΕΚ-Ολυμπιακός, αλλά με τη Λαμία η ΑΕΚ πήρε ένα σφύριγμα στο 81′ που θύμισε σε όλους αυτή τη φάση και μπορεί να σηματοδοτεί μια “νέα εποχή”. Όπου όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, παλιά και γνώριμα. Το έργο δεν αλλάζει, μονάχα η κατανομή των ρόλων.

Έχει πλάκα αν μη τι άλλο να βλέπει κανείς τους άρρωστους οπαδούς και τη μεταστροφή τους. Όσοι λυσσούσαν για την παράγκα, τα μουσαντένια πέναλτι και τα πέτσινα πρωταθλήματα, τώρα μιλάνε για τη μεγάλη μπάλα που παίζει η ομαδάρα, κι είναι μια σκάλα πάνω από τους άλλους. Κι όσοι έκαναν καζούρα στους αντιπάλους τους ότι πρέπει να φτιάξουν ομάδα, για να νικάει και τους διαιτητές, βλέπουν τώρα σφαγές, αλλοίωση αποτελεσμάτων, κοκ.
Αλλάξαμε θέση, μ’ αρέσει, μ’ αρέσει…

Αυτό που δεν έχει πολλή πλάκα είναι η ταύτιση των άρρωστων με την ομαδάρα και την εκάστοτε προεδράρα, που καθαρίζει για πάρτη της, με τον παρά του και τη μαγκιά του. Δεν έχουν πρόβλημα να γλείψουν αυτούς κι αυτά που έφτυναν, να δουν τα κοράκια να σπρώχνουν διακριτικά την ομάδα και να παίρνει νίκες με διαιτητική εύνοια, “έτσι, για να πονάει περισσότερο”. Να μην καταργήσουν το χαλιφάτο, αλλά να γίνουν αυτοί χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Κι όταν καούν στο χυλό ενός μεγαλοπαράγοντα, αντί να φυσάνε και το γιαούρτι ή να πάρουν με τα γιαούρτια τον επόμενο επίδοξο σωτήρα, αναζητάνε τον επόμενο Μεσσία που θα σώσει την ομάδα, πχ όπως τώρα με τον Αλαφούζο και το ενδιαφέρον του Τράκη (Γιαννακόπουλος) για τον ποδοσφαιρικό ΠΑΟ και το σχέδιο σωτηρίας του.

Κι άσε τον ερασιτεχνικό αθλητισμό να απαξιώνεται, να ασφυκτιά και να περιμένει κάνα κοκαλάκι από τους σωτήρες μεγαλοπαράγοντες, που ενδιαφέρονται μόνο για το φιλέτο των ΠΑΕ. Δείτε εδώ όσα καταγγέλλει η πρώην παίκτρια του γυναικείου τμήματος βόλεϊ της ΑΕΚ, Αγγελική Καλαφατάκη, για το άτυπο Survivor που έζησε πέρυσι μαζί με τις συμπαίκτριές της και τον αγγελικά πλασμένο κόσμο του αθλητισμού.

Δείτε επίσης την επερώτηση του Παφίλη στη Βουλή για όσα περίεργα συμβαίνουν στον Πανελλήνιο, όπου υπάρχουν επώνυμες καταγγελίες για τραμπουκισμούς, ρατσιστικές συμπεριφορές και παράνομες απολύσεις.

Και μην ξεχνάτε, η “ομαδάρα” είναι ιδέα…

Υστερόγραφο: Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι από αγώνα του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος στην Κρήτη.

Τη Βιάννο και τα Ανώγεια τα κάψανε οι ναζί
Φασίστες δε χωράνε σε τούτο το νησί.

Η οποία συμπληρώνεται από κάτι παλιότερο και διαχρονικό