Αν ήμουν ο Μαραντόνα, θα ζούσα όπως αυτός… – Αντίο Ντιέγκο! Οι καλύτεροι φεύγουν πρώτοι…

Είναι αδύνατον να χωρέσεις έναν μύθο που μας χάρισε άπειρες στιγμές, εντός και εκτός γηπέδων, όπως ο Μαραντόνα σε ένα μικρό άλμπουμ με στιγμιότυπα, ακόμα και αν είναι τα πιο χαρακτηριστικά της ζωής του. Μόνο μια γεύση μπορείς να πάρεις και αυτό θα προσπαθήσουμε να κάνουμε κι εμείς στη συνέχεια, χωρίζοντας τη ζωή του μεγάλου Ντιέγκο σε κεφάλαια.

Ο Μαραντόνα παιδί

Μεγάλωσε μες στη φτώχεια, σε απερίγραπτες συνθήκες ανέχειας, και αυτό είναι που ατσάλωσε τον χαρακτήρα του, του έμαθε να παλεύει για να επιβιώσει και να μην τα παρατά ποτέ.

Στην τελευταία εικόνα διηγείται σε έναν δημοσιογράφο ότι το όνειρό του είναι να παίξει μια μέρα σε Μουντιάλ. Πού να φανταζόταν ότι σε λίγα χρόνια θα γινόταν η μεγαλύτερη μορφή στην ιστορία του θεσμού…

Μαραντόνα και Οικογένεια

Ο Μαραντόνα έπρεπε να κουβαλήσει την οικογένειά του στις πλάτες του, να την ζήσει με τα χρήματα που κέρδιζε σαν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, και να ανταποδώσει τη στήριξη που του έδωσαν οι δικοί του στα πρώτα του βήματα.

Και αυτό εξηγεί την παθολογική αγάπη που είχε προς τη μητέρα του και την ιδιαίτερη σχέση που είχαν ως το τέλος.

Μαραντόνα και Μπόκα Τζούνιορς

Η πρώτη του αγάπη και παντοτινή, στην οποία φρόντιζε πάντα να επιστρέφει…

Η Ισπανία που τον πλήγωσε

Πήγε στην Μπαρτσελόνα ως το μεγάλο όνομα, που θα άλλαζε τη μοίρα της ομάδας, αλλά δεν προσαρμόστηκε ποτέ και είχε τον πιο σοβαρό τραυματισμό της καριέρας του.

Η Ισπανία τον πλήγωσε, αλλά έδειξε και αυτός τα δικά του δόντια, όταν χρειάστηκε.

Εθνική Αργεντινής

Ανοίγουμε παρένθεση στο κεφάλαιο των συλλόγων, για να πιάσουμε την πραγματική, μεγάλη του αγάπη: την Εθνική Αργεντινής.

Έμεινε εκτός αποστολής στα 18 του χρόνια, έπεσε πάνω σε καλύτερους αντιπάλους το ’82 όταν ήταν ήδη ο ηγέτης, αλλά το ’86 οι συνθήκες είχαν ωριμάσει και αυτός έδειξε μες σε δέκα λεπτά, ενάντια στους Άγγλους τι μπορούσε να κάνει.

Το χέρι και το πόδι του Θεού…

Ως την κορυφή…

Και το ’90, στην Ιταλία, στον ημιτελικό της Νάπολης -της δεύτερης πατρίδας του- έγινε αυτός που δίχασε το κοινό στα δύο, έπαιξε ακόμα και με τις ταξικές αντιθέσεις του Ιταλικού Βορρά με τον φτωχό Νότο. Η Αργεντινή απέκλεισε την Ιταλία στα πέναλτι, στον τελικό της Ρώμης το κοινό ήταν με τον αντίπαλο (Γερμανία) και αποδοκίμαζε τον ύμνο και ο Ντιέγκο δεν τους το συγχώρεσε ποτέ…

Το ’94 γράφτηκε ο θλιβερός επίλογος, με ένα ντόπινγκ κοντρόλ. Στο ενδιάμεσο είχε προλάβει να γράψει ένα γκολ-ποίημα, το τελευταίο με την Εθνική Αργεντινής, εναντίον της Ελλάδας του Παναγούλια.

Μαραντόνα και Ελλάδα

Μικρή παρένθεση στο κεφάλαιο της Αργεντινής, για να θυμηθούμε τη σχέση του Μαραντόνα με την Ελλάδα. Το επεισοδιακό πέρασμα της Νάπολι από την καυτή Τούμπα, το ’88…

Και τις δύο φορές που ο Μαραντόνα και η κουστωδία του ήρθαν στο Καραϊσκάκη, όπου φόρεσε και τη φανέλα του Ολυμπιακού και έπαιξε για λίγο με τον Ριβάλντο, έναν από τους μεγαλύτερους θαυμαστές του, και ας ήταν Βραζιλιάνος.

Αν και κάποια στιγμιότυπα ήταν μάλλον θλιβερά, για μια σειρά λόγους…

Στο κεφάλαιο Ελλάδα, μπορούμε να συμπεριλάβουμε και αυτή τη φωτογραφία με τον Έλληνα ηγέτη της ΠΣΟ, τον Γιώργο Μαυρίκο, στο περιθώριο της κηδείας του Φιντέλ Κάστρο, στην Κούβα.

Κλείνει η παρένθεση.

Η σχέση του Μαραντόνα με την Αργεντινή συνεχίστηκε και μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση. Πότε ως οπαδός που δεν έλεγχε στιγμή τα νεύρα του…

Και πότε ως προπονητής, όπως θα δούμε και στη συνέχεια…

Ο Μαραντόνα στη Νάπολι

Έπεσε κατευθείαν στην αρένα…

Βγήκε νικητής, έκανε μια πόλη να ζει και να αναπνέει στον ρυθμό του, την οδήγησε στην κορυφή, της έδωσε τίτλους, αλλά το τίμημα που πλήρωσε τελικά ήταν μεγάλο…

Χόρευε με την μπάλα στο γήπεδο, όπως στην προθέρμανση στο Μόναχο, πριν από τον ημιτελικό του ΟΥΕΦΑ με την Μπάγερν.

Αυτά που έκανε στο γήπεδο δύσκολα μπορούν να αποδοθούν με συμβατικές περιγραφές…

Και ο αντίκτυπος που είχαν στους οπαδούς, ακόμα δυσκολότερα…

Το κλασικό σύνθημα των Ναπολιτάνων.

Μαμά, μαμά, ξέρεις γιατί χτυπά η καρδιά μου;
Είδα τον Μαραντόνα και είμαι ερωτευμένος!

Ο Μαραντόνα αντιμετωπίζεται σαν θρύλος, σαν άγιος…

Γίνεται εικόνισμα και γκράφιτι στους τοίχους της πόλης…

Nothing sums up Maradona better than the streets of Naples. Every working-class district has its homage to him, decades after he left Napoli. The People’s Champ. pic.twitter.com/h59tfVqZBH

— Ronan Burtenshaw (@ronanburtenshaw) November 25, 2020

Και προκαλεί πανζουρλισμό στην πόλη, όταν επιστρέφει το 2005, ως επισκέπτης!

Μαραντόνα και Μαφία-Ναρκωτικά

Η Νάπολι όμως ήταν παράδεισος και κόλαση για τον Ντιέγκο.
Γιατί έζησε με το πόδι στο γκάζι, αλλά εκεί γνώρισε τη ναπολιτάνικη Μαφία και τα ναρκωτικά, για να μπει στη φυλακή τους για πάντα…

Τραγική ειρωνεία, το 1984 πρωταγωνιστούσε σε ένα σποτ ενάντια στα ναρκωτικά.
Αλλά αυτό ήταν ακόμα στη Βαρκελώνη, πριν γνωρίσει την Καμόρα…

Ο Μαραντόνα προπονητής

Ένας από τους ρόλους που έμοιαζαν να μην του πάνε καθόλου, αφού ποτέ δε σκότωσε τον παίκτη μέσα του…

Μαραντόνα και Μέσι

Είχε την ευκαιρία να κοουτσάρει τον Μέσι στο Μουντιάλ της Ν. Αφρικής, τον μόνο που μπόρεσε να αντέξει το βάρος της σύγκρισης και να φαντάζει άξιος διάδοχός του…

Εντός γηπέδων ίσως και να τον ξεπέρασε, συνολικά σαν μέγεθος όμως, κανείς.

Μαραντόνα – Πελέ

Οι φωτογραφίες δε λένε την αλήθεια. Ποτέ δεν ένιωσαν πολύ φιλικά αισθήματα ο ένας για τον άλλον. Ο Πελέ ήταν το αγαπημένο παιδί της ΦΙΦΑ και των χορηγών, σε αντίθεση με τον Μαραντόνα που τους έμπαινε συχνά-πυκνά στο μάτι. Χαρακτηριστική στιγμή η απονομή του βραβείου για τον καλύτερο παίκτη του 20ού αιώνα, με την Παγκόσμια Ομοσπονδία να κάνει αλχημείες για να βραβεύσει και τους δύο, αν και ο Μαραντόνα είχε σαφές προβάδισμα στις ψήφους του κοινού…

Μαραντόνα, ο Τσε των γηπέδων

Ένας επαναστάτης των γηπέδων, που είχε ως ίνδαλμα τον Τσε, και το έδειχνε σε κάθε περίσταση, όπως με το τατουάζ που χτύπησε στο μπράτσο του.

EFE/Cézaro De Luca

Μαραντόνα και Φιντέλ, φίλοι για πάντα

Είχε χτυπήσει όμως και τατουάζ με τον Φιντέλ.

Τον γνώρισε καλύτερα όταν πήγε για αποτοξίνωση στην Κούβα. Και πέθανε την ίδια μέρα -με διαφορά τεσσάρων χρόνων- με τον μεγάλο φίλο του…

Μαραντόνα και Τσάβες – Ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός

Το κεφάλαιο του πολιτικού Μαραντόνα θέλει ειδικό αφιέρωμα.

Εδώ τον βλέπουμε στο πλευρό του Τσάβες και του Έβο Μοράλες, σταθερά ενάντια στους γιάνκηδες και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, όπως δείχνει και το μπλουζάκι του με τον εγκληματία Μπους.

Το φινάλε

Κάποιοι λένε πως σπατάλησε τον μύθο του και έγινε καρικατούρα του εαυτού του, σε στιγμές έκστασης όπως αυτή, στο πρόσφατο Μουντιάλ της Ρωσίας, στο νικητήριο γκολ της Αργεντινής.

Αλλά όπως θα έλεγε και ο ίδιος, μετά από μια νίκη, όταν έστειλε τους δημοσιογράφους να την ρουφήξουν (και να συνεχίσουν να ρουφάνε): είμαι άσπρος ή μαύρος, γκρίζος δεν θα είμαι ποτέ στη ζωή μου…

Η τραγική ειρωνεία

Λίγες μέρες πριν το τέλος, φαινόταν ότι αναρρώνει από μια δύσκολη περιπέτεια. Οι πιστοί του περιμένουν έξω από το νοσοκομείο και ξεσπάνε σε πανηγυρισμούς σε μια συγκλονιστική στιγμή, πριν το είδωλό τους αφήσει για πάντα τα εγκόσμια -εκεί δηλαδή, όπου προσγειώθηκε για να διδάξει τι σημαίνει ποδόσφαιρο.

Κάποιοι σημειώνουν την τραγική ειρωνεία να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Τζορτζ Μπεστ, έναν άλλο μεγάλο τρελό του ποδοσφαίρου και εξίσου αυτοκαταστροφικό…

Τον Μαραντόνα τον αποχαιρετούν εχθροί και φίλοι.

Ανάμεσα στους άπειρους αποχαιρετισμούς, ξεχωρίζουμε το μήνυμα του ΚΚ Βραζιλίας -από μια χώρα που είναι ποδοσφαιρικός “άσπονδος εχθρός” της Αργεντινής. Οι Βραζιλιάνοι σύντροφοι τον αποχαιρετούν με μια φωτογραφία με τον Σόκρατες, τον αποκαλούν έναν από τους πιο πολιτικοποιημένους παίκτες της Λατινικής Αμερικής, μνημονεύουν τις σοσιαλιστικές του πεποιθήσεις και κλείνουν λέγοντας: “Παρών!”.

Faleceu Diego Maradona, um dos jogadores mais politizados da América Latina. Será lembrado pela sua arte e suas convicções socialistas. Presente! pic.twitter.com/RGjxonJl3V

— PCB (Oficial) (@PCBpartidao) November 25, 2020

Ο θρύλος

Έγινε σύνθημα, τραγούδι, εικόνισμα. Για χάρη Του γυρίστηκαν ταινίες και γράφτηκαν τραγούδια.

Και όπως λέει ο Μανού Τσάο.

Αν ήμουν ο Μαραντόνα, θα ζούσα όπως αυτός…