Αντρές Ινιέστα – Ο παίκτης που ανάγκασε το France Football να του ζητήσει συγγνώμη

Σε ένα χώρο που ξυπνάει τα πάθη κι άπαντες σχεδόν λατρεύουμε να μισούμε τους πάντες, πέρα από τη δική μας ομάδα, ο Δον Αντρές Ινιέστα είναι η εξαίρεση στον κανόνα, ένας παίκτης που έχει μόνο συμπάθειες, ακόμα και στις κερκίδες των πιο φανατικών αντιπάλων των ομάδων του, και χειροκροτείται σε όποιο γήπεδο κι αν παίζει.

Δεν είναι μόνο οι επιτυχίες -αυτές συχνά προκαλούν το φθόνο- αλλά και τα ιστορικά γκολ που πετυχαίνει και τον συνδέουν με αυτές, όπως αυτό.

Ή ακόμα και αυτό (το μόνο που πήγε εντός εστίας εκείνη τη μέρα).

Που όταν τον ρώτησαν πώς το βλέπει μετά από χρόνια, στην επέτειό του, απάντησε απλώς: “είχα περισσότερα μαλλιά τότε”.

Και δεν είναι μόνο το γκολ στον τελικό του Μουντιάλ, αλλά και πώς το πανηγύρισε. Με μια αφιέρωση στον αδικοχαμένο Dani Jarque της (μισητής συμπολίτισσας) Εσπανιόλ. Κι έκτοτε ο Δον Αντρές καταχειροκροτούνταν και στην έδρα της Εσπανιόλ -που είναι πιο εχθρική κι από το Μπερναμπέου για τους μπλαουγκράνα.

Δεν είναι μόνο οι νίκες και τα αθλητικά κατορθώματα του Ινιέστα, μα πάνω από όλα ο χαρακτήρας του. Δεν έχει μιλήσει ποτέ εριστικά για κανένα και δεν έχει αποβληθεί ποτέ στην καριέρα του. Όταν το τελευταίο clasico γινόταν αίμα κι άμμος, με αποβολές, σπόντες και γκρίνια για τη διαιτησία, αυτός χάριζε τη φανέλα του στον αρχηγό της Ρεάλ, το Σέρχιο Ράμος, με μια δική του αφιέρωση.

Η φωνή του είναι σχεδόν παιδική, κι αν δεν είχαν ασπρίσει τα μαλλιά του (όσα δεν έχει χάσει ήδη), μπορεί να τον περνούσε κανείς για έφηβο.

Ο Ινέστα γεννήθηκε κοντά στο Αλμπαθέτε και πήγε στη MASIA, στη φημισμένη ακαδημία της Μπαρτσελόνα, όταν ήταν 12 χρονών. Το πρώτο βράδυ έκλαιγε και δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι. 22 χρόνια μετά κλείνει την καριέρα του με τον ίδιο περίπου τρόπο, δακρυσμένος από συγκίνηση για το τέλος που έρχεται (με τους δημοσιογράφους να τον χειροκροτάνε επί ένα λεπτό περίπου, σα να ήταν Γενικός Γραμματέας…).
Στο ενδιάμεσο κατάφερε να πάρει 9 πρωταθλήματα, 6 Κύπελλα, 4 Τσάμπιονς Λιγκ, ευρωπαϊκά Σούπερ-Καπ, Σούπερ-Καπ Ισπανίας και συνολικά 35 τίτλους. Όχι κι άσχημα…

Κάποια στιγμή επί Ράικαρντ, αναρωτιόταν τι άλλο πρέπει να κάνει για να καθιερωθεί στην πρώτη ομάδα. Τελικά τα κατάφερε κι έγινε βασικός κι αναντικατάστατος, ένα από τα πιο σημαντικά γρανάζια στο απαράμιλλο τίκι-τάκα της Μπαρτσελόνα, που υπνώτιζε τον αντίπαλο και τον ξυπνούσε, όταν η μπάλα βρισκόταν στα δίχτυα του. Ο Ινιέστα έπαιζε σα να είχε μαγνήτη στο πόδι του και έχανε σπανίως έως ποτέ τον έλεγχο της μπάλας, που πήγαινε όπου την έστελνε. Μας χάρισε έτσι κάποια τρομερά στιγμιότυπα, περικυκλωμένος (χωρίς υπερβολή) από τη μισή ενδεκάδα του αντιπάλου, κρεμασμένη πάνω του, να προσπαθεί να του κλέψει την μπάλα, όπως στα καρτούν.

Ο Ινιέστα ήταν μέλος της χρυσής ομάδας της Ισπανίας (μια μικρογραφία της Μπάρτσα χωρίς Μέσι, ενισχυμένη με τους καλύτερους παίκτες της Ρεάλ, της Πρέμιερ Λιγκ κ.ά.) που σάρωσε τα πάντα για μια τετραετία, αποτινάζοντας από πάνω της τη ρετσινιά της ηττοπαθούς ομάδας (λούζερ). Ήταν ο πολυτιμότερος παίκτης του EURO του 2012, οι πιο πολλοί όμως θα τον θυμούνται για το νικητήριο γκολ στον τελικό του Μουντιάλ με την Ολλανδία.

Σε εκείνο το Μουντιάλ, που έμεινε στην ιστορία για το κρύο και τις βουβουζέλες της Ν. Αφρικής, η Ισπανία ξεκίνησε τις υποχρεώσεις της με μια ήττα-σοκ από τους Ελβετούς. Ζορίστηκε για να πάρει την πρόκριση από τον όμιλο, αλλά ανέτρεψε τα δεδομένα και έφτασε στη φάση των νοκ-άουτ, όπου πήρε όλους τους αγώνες στο γκολ, με το μίνιμουμ του 1-0 (κάτι για το οποίο ευθύνεται λιγότερο η ίδια και πιο πολύ η αμυντικογενής προσέγγιση των αντιπάλων της). Έγινε έτσι η πρωταθλήτρια που χρειάστηκε τα λιγότερα γκολ από κάθε άλλη στην ιστορία για να φτάσει στον τίτλο.

Νίκησε 1-0 την Πορτογαλία με γκολ του Βίγια (που πήρε μεταγραφή για την Μπάρτσα εκείνο το καλοκαίρι), και με τον ίδιο σκόρερ την Παραγουάη. Στον ημιτελικό κατέβαλε τη Γερμανία (που είχε αποκλείσει με ηχηρές τεσσάρες την Αγγλία και την Αργεντινή του Μέσι και του Μαραντόνα) με μια κεφαλιά του αρχηγού Πουγιόλ. Και στον τελικό, απέναντι στην Ολλανδία (που έχει ακόμα τη ρετσινιά του “λούζερ”), τον πρώτο τελικό όπου στο ζευγάρι δεν ήταν κάποιος από την κλασική τετράδα (Βραζιλία, Γερμανία, Ιταλία, Αργεντινή), ήταν η ώρα του Αντρές Ινιέστα, πέντε λεπτά πριν από το τέλος της παράτασης κι ενώ όλοι ετοιμάζονταν για τα πέναλτι. Κι ήταν γραφτό της μοίρας ένα τόσο θορυβώδες (ελέω βουβουζέλας) Μουντιάλ να έχει έναν τόσο αθόρυβο και σεμνό πρωταγωνιστή.

Η χρυσή μπάλα εκείνη τη χρονιά κατέληξε στο Μέσι (κι όχι στον Ινιέστα ή κάποιον άλλο Ισπανό ή έστω το Σνάιντερ και το Ρόμπεν από τους φιναλίστ). Ο διπολισμός Μέσι-Ρονάλντο την τελευταία δεκαετία δεν άφησε περιθώρια σε κανέναν άλλο μεγάλο παίκτη της γενιάς τους (Ριμπερί, Τσάβι, Ρούνεϊ) να πάρουν αυτή τη διάκριση. Και έτσι ο διευθυντής του France Football, αναγνωρίζοντας το λάθος του, ζήτησε συγνώμη από τον Ινιέστα, γιατί όφειλαν να του έχουν δώσει τη Χρυσή Μπάλα κάποια από αυτές τις χρονιές. Ο τελευταίος όμως δήλωσε γεμάτος από όσα είχε ζήσει στα γήπεδα, που δεν ένιωθε να του λείπει η Χρυσή Μπάλα για να ολοκληρωθεί.

Έχει βέβαια μια τελευταία ευκαιρία φέτος, στο Μουντιάλ της Ρωσίας. Μπορεί ο Ινιέστα να μην αποσύρεται ακόμα από την ενεργό δράση -κλείνοντας σήμερα μόλις τα 34 χρόνια του- λογικά όμως αυτή θα είναι η τελευταία μεγάλη παράστασή του σε κορυφαίο επίπεδο, και θα την παρακολουθήσουν όλοι με κομμένη ανάσα, σαν το τραγούδι ενός κύκνου που μας αποχαιρετά…