Αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις…

Κάθε τέλος είναι και μια καινούρια αρχή, λέει ο θυμόσοφος λαός, κι έχει δίκιο. Όταν όμως έρχεται το τέλος, δεν υπάρχει πολύς χώρος για φιλοσοφίες κι αποφθέγματα, παρά μόνο για το συναίσθημα που ξεχειλίζει και γίνεται μια θάλασσα δακρύων που ενώνονται. Το τέλος της φετινής σεζόν βάζει τέλος σε μια σειρά ποδοσφαιρικών σχέσεων αγάπης, που καθόρισαν το χώρο τα προηγούμενα χρόνια.

Ο Τζίτζι Μπουφόν αποχαιρέτησε το Σάββατο τη Γιουβέντους και πιθανότατα την ενεργό δράση. Και λέμε πιθανότατα, γιατί δεν έχει ανακοινώσει ακόμα επίσημα ότι κρεμάει τα γάντια του κι αποσύρεται. Ίσως γιατί δεν έχει χωνέψει ακόμα τον αποκλεισμό της Ιταλίας από το Μουντιάλ, όπου θα έλεγε το ιδανικό αντίο. Ίσως γιατί δεν έχει σκοτώσει ακόμα μέσα του τον παίκτη και θα σκεφτόταν το ενδεχόμενο να πάει στην Πάρμα, όπου αναδείχτηκε πριν από δύο δεκαετίες, ενώ θα αποτελούσε ακόμα και τώρα στα 40 του “μήλο της έριδας” για πολλούς συλλόγους σε κορυφαίο επίπεδο.

Είναι σχεδόν βέβαιο όμως πως οι τίτλοι του τέλους έπεσαν το Σάββατο για τον κορυφαίο τερματοφύλακα του αιώνα μας. Με έναν ακόμα τίτλο, ένα ακόμα σκουντέτο, αλλά και με το απωθημένο για την κούπα με τα μεγάλα αυτιά (Τσάμπιονς Λιγκ) που δεν ήρθε ποτέ. Και με τον κόσμο να τον αποχαιρετά και να τον κάνει να λυγίζει στο τέλος.

Μία μέρα μετά, το Καμπ Νου αποχαιρετούσε τον Ινιέστα, έναν από τους τελευταίους σωματοφύλακες της χρυσής γενιάς του τίκι-τάκα, ένα μάγο των γηπέδων, που δε σταματά την μπάλα, και θα είναι παρών και στα γήπεδα της Ρωσίας το καλοκαίρι, δεν ήθελε όμως να παραμείνει χαριστικά στην ομάδα, χωρίς να νιώθει πως ο ίδιος δεν μπορεί να προσφέρει αυτά που έδινε ως τώρα στο χορτάρι. Κι έτσι χτες ήρθε το τέλος μιας σχέσης που έμοιαζε πως θα μείνει παντοτινή, σαν τις αναμνήσεις από το παιχνίδι του Δον Αντρές που συντροφεύουν κάθε οπαδό της Μπάρτσα -και όχι μόνο. Και σαν το σύνθημα που έγραφε το τρομερό κορεό στα Καταλανικά για τον “ατελείωτο Ινιέστα”.

Ο Ινιέστα δάκρυσε καθώς γινόταν αλλαγή, ως παίκτης της Μπαρτσελόνα για τελευταία φορά, και το κοινό τον αποθέωσε ρυθμικά, φωνάζοντας το όνομά του. Μετά ο Ινιέστα πήρε το μικρόφωνο, βάζοντας για άλλη μια φορά τα κλάματα -όπως την πρώτη φορά που είχε έρθει, παιδί ακόμα, στην ακαδημία της Masia- και στο τέλος, όταν έσβησαν τα φώτα των προβολέων, έμεινε μόνος του στο χορτάρι του Καμπ Νου, για μια τελευταία φωτογραφία (selfie), σε μια βραδιά που του ανήκε ολοκληρωτικά…

Ο Φερνάντο Τόρες μπορεί να φανταζόταν τελείως διαφορετικά το δικό του φινάλε στη σχέση του με την Ατλέτικο, αυτό όμως δεν το έκανε λιγότερο συγκινητικό. Ο niño μεγάλωσε, έφυγε από την Ατλέτι της καρδιάς του στο εξωτερικό -για να μην πάει στη Ρεάλ ή την Μπάρτσα- όταν μεγάλωσε και ως μέγεθος, πήρε τίτλους και τρόπαια, για να ξαναγυρίσει στην αγαπημένη του ομάδα, που στο ενδιάμεσο είχε ξεφύγει και αυτή ως μέγεθος, φτάνοντας στο κορυφαίο ράφι της Ευρώπης.

ATLETICO-EIBAR HOMENAJE A FERNANDO TORRES CON SUS HIJOS Y GLOBO

Ο Τσόλο Σιμεόνε είχε όμως άλλη αγωνιστική άποψη, και η σχέση του Τόρρες με την Ατλέτικο τερματίζεται πρόωρα και μάλλον οριστικά -τουλάχιστον με την ιδιότητα του παίκτη, γιατί οπαδός θα μείνει πάντα και ίσως την υπηρετήσει μελλοντικά από κάποιο άλλο πόστο. Σε αυτό το τελευταίο του παιχνίδι μπροστά στο κοινό που τον λάτρεψε, οι οπαδοί του επιφύλασσαν ένα αποχαιρετιστήριο κορεό που ευχόταν “καλή αντάμωση”, ενώ οι συμπαίκτες και ο προπονητής του έκαναν τιμητικά pasillo, δηλαδή τιμητικό διάδρομο, για να βαδίσει ανάμεσά τους και να τον ξεπροβοδίσουν εν μέσω αποθέωσης.

Ας αποχαιρετήσουμε λοιπόν την Αλεξάνδρεια που χάνουμε και μαζί μερικές από τις καλύτερες ποδοσφαιρικές αναμνήσεις των τελευταίων χρόνων. Που σίγουρα ούτε φτωχικές ήταν, ούτε μας γέλασαν -για να θυμηθούμε κι έναν άλλο καβαφικό στίχο, στο τέλος του ταξιδιού…