Αργεντινή – Μια μπασκετική καψούρα

Η Αργεντινή μπορεί να μην πάρει το Μουντομπάσκετ, μπορεί να μην πάρει καν μετάλλιο, μπορεί να μην είναι αρκετά ανταγωνιστική στον ημιτελικό απέναντι στις ΗΠΑ ή στη Γαλλία.

Αλλά η Αργεντινή δε θα ήταν -υποτίθεται- υψηλό εμπόδιο και για τη φετινή υπερομάδα των Σέρβων, ώσπου τους έριξε δέκα πόντους στο κεφάλι και τους πέταξε στο καναβάτσο. Και υποτίθεται πως είχε πάει τρένο ως τώρα, λόγω ευνοϊκής διασταύρωσης, αλλά θα αποκλειόταν με συνοπτικές διαδικασίες στο πρώτο νοκ-άουτ. Πόσο μάλλον απέναντι στο μεγάλο φαβορί…

Η Αργεντινή υποτίθεται πως είναι μια χώρα που ζει μόνο για το Μπόκα-Ρίβερ, την Αλμπισελέστε, τη σύγκριση του Μαραντόνα με το Μέσι. Μια χώρα όπου δε θα υπήρχε χώρος για άλλο ομαδικό άθλημα. Αλλά όσο τους πληγώνει το ποδόσφαιρο, τόσο τους πωρώνει το μπάσκετ και μία από τις πιο ερωτεύσιμες ομάδες στην ιστορία του αθλητισμού, όπου το μόνο που φοβάσαι -όπως με όλους τους έρωτες- είναι μη τυχόν τη νικήσει ο χρόνος.

Η Αργεντινή υποτίθεται πως ήταν περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Και πως είχε μια πεντάδα βαλσαμωμένη ως τα 40 χρόνια τους, με Πριτζιόνι, Τζινόμπιλι, Ντελφίνο, Νοτσιόνι και Λουίς Σκόλα, τον τελευταίο των μοϊκανών, που παίζει στα 39 του -και θα είναι λογικά του χρόνου στο Τόκιο- αλλά έχασε τη χαίτη του, και φέτος μπορεί να ήταν αποδυναμωμένος σαν τον Σαμψών. Μέχρι που έδωσε σήμερα ένα μάθημα μπάσκετ, παίζοντας άμυνα ακόμα και στον παικταρά του ΝΒΑ Γιόκιτς.

Και υποτίθεται ότι πίσω από τη χρυσή, βαλσαμωμένη πεντάδα, ερχόταν μόνο ο Καμπάτσο -που οι μισοί Έλληνες τον θεωρούν σαλτιμπάγκο, λόγω Ρεάλ και ισπανικού μπάσκετ- και μετά το χάος. Μέχρι που το χάος έγινε σύνολο και έκανε όλα όσα δεν έκαναν οι δικοί μας διεθνείς, να βλέπουμε την ομάδα τους και να την ζηλεύουμε. Γιατί η Αργεντινή έχει το ελιξήριο της νεότητας και το μαγικό ζωμό, που κάνει 12 θνητούς να μοιάζουν με ανίκητη αρμάδα από μπασκετικούς ημίθεους -σαν τον Σκόλα.

Παίκτες που ξέρουν τι θέλουν, που παίζουν με το μαχαίρι στα δόντια, που κάνουν την καλύτερη επίθεση σε κάθε φάση, που πουλάνε ακριβά το τομάρι τους, που δίνουν αξία στον νικητή όταν χάνουν. Και που προπαντός δε φοβούνται ποτέ -ακριβώς το αντίθετο από τους δικούς μας. Τι θα πει ότι παίζεις με τη Σερβία; Αργεντινή είσαι, και τους χρωστάς και κάτι από τον τελικό του 02′, με τις ομορφιές του Πιτσίλκα.

Η Αργεντινή είναι η πρώτη που γονάτισε τους επαγγελματίες του ΝΒΑ και μάλιστα μες στο σπίτι τους. Αυτή που πήρε το χρυσό στην Αθήνα, που έβγαλε έναν παικταρά σαν τον Τζινόμπιλι (που ίσως να λέγεται στα ισπανικά Χινόμπιλι, αλλά η Αργεντινή έχει μέσα της πολλή Ιταλία κι εκεί είναι που έγινε διάσημος ο Μανού) και όλα αυτά έγιναν σύνθημα, που δεν το έλεγαν απλά, αλλά το χόρευαν και το βίωναν οι οπαδοί της

Και το 16′ στο Ρίο, στο αντίο του Μανού, τραγουδούσαν με μανία ενώ έχαναν με 20 πόντους από τις ΗΠΑ και ο Καρμέλο στον πάγκο χάζευε την κερκίδα αντί για το ματς.

Και τελικά δεν είναι μόνο οι οπαδοί, αλλά όλη η ομάδα, που γίνεται ένα με την κερκίδα, και βγάζει στο γήπεδο το πάθος που έχει το πέταλο.

¡El vestuario es una fiesta! pic.twitter.com/gBAGQjixwk

— CABB (@cabboficial) September 10, 2019

Και γιατί μας ενδιαφέρουν όλα αυτά; Γιατί είναι από τις πιο δυνατές στιγμές που μπορεί να προσφέρει ο αθλητισμός, εντός και εκτός γηπέδου. Και μαζί ένα μικρό μάθημα… “ιστορικού υλισμού”.

Τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία στον αθλητισμό, είναι όμως μια πολύ καλή προϋπόθεση για τις επιτυχίες και κατά κανόνα οι ομάδες με τους καλύτερους και ακριβότερους παίκτες νικάν στο τέλος. Για να παραφράσουμε τον Κρόιφ όμως, δεν είδαμε ποτέ ένα τσουβάλι λεφτά να σημειώνει καλάθι. Στο μπάσκετ νικάει πάντα η καλύτερη ομάδα, όχι όμως αυτή είναι που είναι πιο δυνατή στα χαρτιά. Και η Αργεντινή δίνει συχνά μαθήματα πώς μια ιδέα μπορεί να γίνει υλική δύναμη, όταν το αγωνιστικό πάθος κάνει ένα μέτριο σύνολο να φαντάζει θηρίο και να υποτάσσει ανώτερους αντιπάλους. Γιατί το σύνολο νικάει πάντα τις καλές μονάδες με τα παχυλά συμβόλαια.

Και η Αργεντινή είναι φορές που γίνεται κάτι παραπάνω από ένα καλό σύνολο. Είναι το ίδιο το μπάσκετ…

Όσο για τη Σερβία, φεύγει ως αποτυχημένη, χωρίς να έχει αντέξει το βάρος των προσδοκιών που γεννούσε η παρουσία της και οι ειδικές συνθήκες του Μουντομπάσκετ -με την τρίτη ομάδα των ΗΠΑ. Μπορεί την τελευταία δεκαετία οι Σέρβοι να έχουν επιστρέψει δυναμικά στο προσκήνιο -από το αργυρό μετάλλιο που πήραν το 09′ τα μωρά του Ίβκοβιτς στην Πολωνία- αλλά είναι αξιοσημείωτο πως δεν έχουν πάρει ποτέ χρυσό μετάλλιο, από όταν έπαψαν να είναι τυπικά ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, με την ανεξαρτητοποίηση του Μαυροβούνιου, και κατεβαίνουν ως Σέρβοι.

Και ίσως απλά να τους λείπει το ισχυρό κίνητρο, που είχε η βομβαρδισμένη γενιά του 90′, για να αποδείξει στον κόσμο την αξία της και να πάρει μια συμβολική εκδίκηση για όσα πέρασε ο λαός της…