Άσε μας ρε Τσιάρτα, Τσάρτα, Βασίλη ή όπως σε λένε φέτος

Όταν είμαστε μικρά παιδιά, ο μπαμπάς μας συνήθως μας μαθαίνει πώς μας λένε και τι ομάδα είμαστε. Καμιά φορά το δεύτερο παραλείπεται. Σε σένα απέτυχε και στα δύο. Άλλωστε στα 30 μας ενημέρωσες πώς είναι το σωστό σου επίθετο.

Το τι ομάδα είναι ο καθένας μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι είναι καθαρά τυχαίο. Ο μπαμπάς μου είναι ΑΕΚτζής, φανατικός με μία έννοια. Οι πρώτες μου παιδικές μνήμες είναι στα προσφυγικά της Λαμίας, στη Νέα Μαγνησία. Όλη η γειτονιά ήταν ΑΕΚ, ήταν και ένας Πανιώνιος. Μπορώ επίσης με τις ώρες να διαφωνώ με τον Sniper σε ποιον ταιριάζουν καλύτερα τα κιτρινόμαυρα, αλλά κερδίζω γιατί είμαι πιο όμορφος. Αντιπαλότητα, χωρίς καφρίλα, με σεβασμό στην αγάπη του αντιπάλου για τη δική του ομάδα, άλλωστε μιλάμε πάντα για παιχνίδια.

Τι είναι αυτό που πραγματικά σε δένει με μία ομάδα και τον κόσμο της, πέρα από το αθλητικό κομμάτι;

Η ιστορία, τα βιώματα, η εξέδρα. Στην ΑΕΚ όλα αυτά περισσεύουν.

Οι μικρασιατικές καταβολές της πάντα της ακολουθούσαν, για αυτόν το λόγο ο κόσμος της ήταν πάντα πιο προοδευτικός και πιο ρομαντικός. Ακόμα και τα χρόνια των επαγγελματικών πρωταθλημάτων, δεν έχασε αυτό το στοιχείο.

Δεν είναι αστικός θρύλος ότι και τη δεκαετία του ‘80 αλλά και πολύ πρόσφατα, φασιστικές και νεοναζιστικές ομάδες που πήγαν να πατήσουν πόδι μέσα στις εξέδρες οργανωμένων έφυγαν χωρίς την προσπάθεια πειθούς.

Τα τελευταία 30 χρόνια υπήρξαν γεγονότα σταθμοί που σπάνια μπορεί να ζήσει οπαδός μιας ομάδας.

Το ταξίδι στο Βελιγράδι το 1999 εν μέσω βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ, σε αγώνα διαμαρτυρίας. Η μπούκα και οι αγκαλιές των οπαδών της Παρτιζάν πριν το τέλος του ματς. Η παρουσία του Μανώλη Γλέζου στην αποστολή.

Η άρνηση της εξέδρας 2 χρόνια μετά να κρατήσουν ένα λεπτό σιγή για την 11 Σεπτεμβρίου. Το “Νίκος Γκούμας” σείονταν από το σύνθημα “φονιάδες των λαών Αμερικάνοι”, αντιδρώντας προφανώς στις “ευαισθησίες” της ΟΥΕΦΑ και όχι στους αδικοχαμένους της τρομοκρατικής επίθεσης.

Το 2013 παίζει με τη Βέροια το τομάρι της για την παραμονή στην κατηγορία. Ο Κατίδης σκοράρει ένα τυχερό γκολ αλλά θεωρεί ότι ήρθε η ώρα να πάρει ρεβάνς από τον κόσμο στην εξέδρα για τις αποδοκιμασίες που άκουσε έναν αγώνα πριν. Σηκώνει το δεξί χέρι, αν και δεν υπήρχε ήλιος να χαιρετίσει. Επικρατεί “παγωμάρα” μέχρι το τέλος του αγώνα, ανεξήγητη για όσους ήμασταν στις απέναντι κερκίδες που δεν είχαμε οπτική επαφή. Οι οργισμένες αντιδράσεις του κόσμου τον αναγκάζουν να πει ότι δεν ήξερε τι είναι. Δεν το συγχώρεσε ποτέ κανένας.

Το 2018 η ΑΕΚ παίζει με τη Ντιναμό Κιέβου, που οι οπαδοί της είναι γνωστοί για τις φασιστικές τους απόψεις. Το πανό “Αγαπάμε την ΑΕΚ – Μισούμε το φασισμό – έξω οι ΝΑΖΙ από το ποδόσφαιρο” στολίζει το ΟΑΚΑ, μαζί με το πανό στα ουκρανικά “οι ΝΑΖΙ κρέμασαν τους ποδοσφαιριστές σας”.

Αλλά σε κάθε περίσταση, ειδικά στο προσφυγικό, με κάθε αφορμή στην εξέδρα των οργανωμένων υπάρχουν πανό αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και μετανάστες. Θέση οι οπαδοί παίρνουν και σε κάθε σημαντικό ζήτημα, όπως στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Όχι, όλος ο κόσμος της ΑΕΚ δεν είναι σώνει και ντε αριστεροί, κομμουνιστές, προοδευτικοί άνθρωποι. Αλλά σίγουρα δεν είναι μισάνθρωποι, φασίστες, ρατσιστές. Ναι, είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ. Ακόμα και σήμερα. Οπότε μαθήματα πλυσίματος από κάποιον που δεν σεβάστηκε ποτέ τη φανέλα που φορούσε και τον κόσμο που την αγαπά δεν θα πάρουμε.

Άλλωστε το μεγαλύτερο δεκάρι στην Ιστορία της ομάδας ήταν και θα είναι πάντα ο Μίμης Παπαϊωάννου και το καλύτερο γκολ φάουλ στο Champions League του Julio Cesar .

Ταξικό Απόβλητο