Bill Russell, μήπως τελικά είσαι ο GOAT;

Φαντάζομαι ότι, αν ρωτήσω ποιος είχε γενέθλια προχτές, θα το έχετε ψυλλιαστεί ακόμα και όσοι δεν γνωρίζετε τον κύριο. Για ποιο λόγο να υπάρχει ο Ράσελ στον τίτλο ενώ εγώ θέλω να γράψω για τον Αβραάμ Λίνκολν φερ’ ειπείν;

Για τους ελάχιστους φίλους των σπορ που δεν γνωρίζουν τι εστί Μπιλ Ράσελ, ας πούμε λίγα πραγματάκια λοιπόν:

Ο Ράσελ γεννήθηκε στις 12 Φλεβάρη του 1934 στη Λουιζιάννα, στον αμερικάνικο Νότο και υπέστη από μικρή ηλικία όλα όσα φαντάζεστε ότι μπορεί να υπέστη ένας Μαύρος στις ΗΠΑ εκείνη την εποχή. Ο ρατσισμός που βίωσε στο πετσί του, οι αδικίες που έβλεπε καθημερινά να υφίσταται η οικογένειά του και κυρίως ο πατέρας του, τον οποίο είχε πρότυπο για μια ζωή, τον πείσμωσαν, τον ατσάλωσαν, τον γέμισαν με θυμό τον οποίο χρησιμοποίησε για να είναι ανταγωνιστικός και να πετυχαίνει τους στόχους που έθεσε στη ζωή του.

Ο Ράσελ, που πήρε νωρίς ύψος, ήταν πολύ καλός δρομέας και εκπληκτικός άλτης, όμως στο μπάσκετ που αγαπούσε τόσο, δυσκολευόταν πολύ και η εξέλιξή του άργησε, πέρασε όμως στο κολλέγιο και συγκεκριμένα στο Σαν Φρανσίσκο μετά από πολλές απορρίψεις. Παρόλο που την πρώτη χρονιά δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί, οδήγησε την ομάδα του στο κολλεγιακό πρωτάθλημα για δύο συνεχόμενες χρονιές, το ’55 και το ’56 με εντυπωσιακό τρόπο. Το ίδιο καλοκαίρι, ο Μπιλ Ράσελ ήταν ο αρχηγός της ομάδας μπάσκετ των ΗΠΑ που κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αναγκάζοντας ήδη φτασμένους σταρ του NBA όπως ο George Mikan να δηλώσουν πως ήταν ήδη ό,τι καλύτερο είχαν δει.

Παρά τις τεράστιες επιτυχίες του, η είσοδος στο NBA ήταν πολύ δύσκολο πράγμα, καθαρά λόγω του χρώματός του. Το οποίο χρώμα όμως δεν έπαιζε απολύτως κανένα ρόλο για τον θρυλικό προπονητή Red Auerbach και τους Boston Celtics, την πιο προοδευτική ομάδα στο NBA εκείνη την εποχή. Έτσι, έγινε draft το καλοκαίρι του 1956 και πήγε στη Βοστώνη, η οποία είχε καλή ομάδα κι έναν απ΄τους κορυφαίους του αθλήματος εκείνα τα χρόνια, τον θρυλικό Bob Cousey, ήταν όμως άτιτλοι. Αυτό άλλαξε με το καλημέρα σας.

Το τι πέτυχε ο Μπιλ Ράσελ με τους Σέλτικς, είναι πάνω κάτω γνωστό, αντικείμενο αιώνιου θαυμασμού για κάθε μπασκετόφιλο και, ίσως, αξεπέραστο. Έντεκα πρωταθλήματα (τα οκτώ συνεχόμενα) σε δώδεκα τελικούς μέσα σε 13 μόλις χρόνια. Από το ’56 που ξεκίνησε μέχρι το ’69 που τελείωσε, ο Μπιλ Ράσελ ηττήθηκε μόλις δύο φορές στα πλει οφ, σαρώνοντας με την εκπληκτική ομάδα των Σέλτικς τα πάντα. Περιττό να πούμε ότι δεν υπάρχει παίκτης του NBA με περισσότερους τίτλους από τον Ράσελ ενώ οι μόνοι που είναι σχετικά κοντά του, είναι απλά οι τότε συμπάικτες του.

Τα προσωπικά του επιτεύγματα απίστευτα. Έχει πέντε τίτλους MVP (μαζί με τον Τζόρνταν και έναν λιγότερο από τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ) οι τρεις εκ των οποίων είναι συνεχόμενοι, ρεκόρ που μόνον ο Τσάμπερλειν και ο Λάρυ Μπερντ έχουν καταφέρει. Έχει έναν εξωπραγματικό μέσο όρο σε ριμπάουντ, μόνον ο Τσάμπερλειν έχει ελαχιστα μεγαλύτερο, ενώ τα κοψίματα, που δεν μετριούνταν στην εποχή του, είναι σίγουρο ότι θα τον κατέτασσαν στην κορυφή της αντίστοιχης λίστας. Θεωρείται επίσης ευρέως, ως ο κορυφαίος αμυντικός στην ιστορία του αθλήματος.

Ο Μπιλ Ράσελ όμως υπήρξε κάτι παραπάνω: υπήρξε ο πιο επιδραστικός για το άθλημα εντός και εκτός των γηπέδων, ο κορυφαίος ηγέτης στην ιστορία των αμερικάνικων ομαδικών σπορ, ο σημαντικότερος ίσως παίκτης όλων των εποχών. Σε μια εποχή που το μπάσκετ ήταν παιχνίδι, ο Μπιλ Ράσελ με τα προσόντα του το έκανε άθλημα, για πάντα. Σε μια εποχή που το μπάσκετ παιζόταν με τη μπάλα μόνο κάτω, ο Ράσελ με την αλτικότητά του το έκανε τρισδιάστατο. Σε μια εποχή που το μπάσκετ ήταν “όσα βάλουμε κι όσα φάμε”, ο Ράσελ δίδαξε σε όλο τον κόσμο πώς νικάς μέσω της άμυνας και ουσιαστικά χάρη σε αυτόν λέμε πως η επίθεση φέρνει κόσμο, η άμυνα τίτλους. Χάρη στον τρόπο με τον οποίο δίδαξε και έπαιξε άμυνα, οι αντίπαλες ομάδες αναγκάστηκαν να αναπροσαρμόσουν τις επιθέσεις τους και το άθλημα προχώρησε. Αναγκάστηκαν να παίξουν άμυνα όπως οι Σέλτικς και το άθλημα εξελίχθηκε. Χάρη στον μοναδικό τρόπο με τον οποίο ηγήθηκε των συμπαικτών του, όπου δεν υπήρχαν απλά για να τον πλαισιώνουν, αλλά έβρισκε τα θετικά τους στοιχεία και τα εξύψωνε καλύπτοντας ταυτόχρονα τις αδυναμίες τους, έγινε το απόλυτο μέτρο σύγκρισης για κάθε αρχηγό ομάδας που θέλει να αυτοαποκαλείται ηγέτης. Χάρη στο γεγονός ότι ήταν ΤΟΣΟ καλός, το NBA άρχισε να κάνει ντραφτ μαζικά αφροαμερικανούς. Χάρη στους αγώνες που έδωσε με δυναμισμό για τα δικαιώματα της φυλής του, χωρίς να βάλει νερό στο κρασί του, επηρεάζοντας πολλούς συμπαίκτες του και έχοντας πολλούς λευκούς συμμάχους, το ΝΒΑ είναι μέχρι σήμερα η πιο προοδευτική λίγκα στις ΗΠΑ. Έγινε ο πρώτος μαύρος MVP σε αμερικάνικο σπορ. Έγινε ο πρώτος μαύρος προπονητής σε αμερικάνικο σπορ, καθώς ο Auerbach τον έχρισε διάδοχό του στους Σέλτικς το καλοκαίρι του ’67 κι έτσι ο Ράσελ προπόνησε την ομάδα του τα δύο τελευταία χρόνια της καριέρας του. Έγινε ο πρώτος μαύρος προπονητής που πήρε πρωτάθλημα σε αμερικάνικο σπορ, καθώς κατέκτησε το τρόπαιο ως παίκτης/προπονητής και το ’68 και το ’69.

Είναι κρίμα που το βραβείο του MVP τελικών ξεκίνησε να δίνεται μόλις στην τελευταία σεζόν του (και μάλιστα για πρώτη και τελευταία φορά το πήρε παίκτης της χαμένης ομαδας, ο Τζέρι Γουέστ), καθώς είναι βέβαιο πως θα τα είχε σαρώσει και αυτά. Δεν ονομάστηκε στο κάτω κάτω τυχαία “Bill Russell” το συγκεκριμένο βραβείο. Με εκ των υστέρων λίγο πρόχειρες έρευνες, έχει φανεί ότι ο Μπιλ Ράσελ θα είχε κατακτήσει επτά τέτοια βραβεία στην καριέρα του, το οποίο θα τον άφηνε μόνο πρώτο στην κορυφή, πάνω κι απ’ τον  Τζόρνταν με έξι και θα ήταν έτσι σήμερα, όχι απλά ο κορυφαίος αμυντικός ή νικητής με 11 πρωταθλήματα, αλλά και ο παίκτης με τα περισσότερα ατομικά βραβεία στην ιστορία του ΝΒΑ.

Σήμερα ο Ράσελ είναι ενας 87χρονος παππούς με κοφτερό μυαλό και γλώσσα τριαντάρη, που τιμάται και αποθεώνεται όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Μεταξύ άλλων διακρίσεων, τιμήθηκε το 2017 με το πρώτο lifetime achievment award του NBA σε μια εκδήλωση στην οποία έγινε πραγματικός χαμός, με τον Σακίλ ο Νηλ, τον Ντικέμπε Μουτόμπο, τον Ντέιβιντ Ρόμπινσον, τον Αλόνζο Μούρνινγκ και τον ίδιο τον Καρίμ Αμπντουλ Τζαμπάρ να του προσφέρουν το βραβείο, τον Ράσελ να τους δείχνει έναν έναν με το δάχτυλο και να τους λέει “θα σας είχα κόψει τον κώλο” και ολόκληρη την αίθουσα στο πόδι να τον αποθεώνει.

Φανερός πολέμιος του Τραμπ από την πρώτη στιγμή, ενεργός υποστηρικτής των πιο ριζοσπαστών μαύρων διαδηλωτών του κινήματος Black Lives Matter και προσφάτως “πετσοκόφτης” αντιεμβολιαστών, καθώς έκανε το εμβόλιο για τον κορονοϊό δηλώνοντας στο τουίτερ: “this is one shot I will not block”.

Είναι λίγο δύσκολο στην εποχή των σόσιαλ μήντια, της 4Κ και HDR εικόνας, της αποθέωσης του θεάματος και των highlights, του ανελέητου κυνηγιού των ατομικών στατιστικών, να ισχυρίζεται κάποιος ότι ένας τύπος από τη δεκαετία του ’60 που δεν σκόραρε καν τόσο πολύ και το παιχνίδι του βασιζόταν στην άμυνα και στο να κάνει καλύτερους τους συμπαίκτες του, είναι ίσως ο κορυφαίος όλων των εποχών. Όμως μιλάμε για τον εξής άνθρωπο: Κατέκτησε 11 τίτλους μέσα σε 13 χρόνια, τους περισσότερους ως ο κορυφαίος της ομάδας του και ως ηγέτης της. Ήταν 5 χρόνια ο καλύτερος σε όλη τη λίγκα. Άλλαξε για πάντα το παιχνίδι, το ανάγκασε να προσαρμοστεί πάνω του. Νίκησε, που αυτός είναι ο σκοπός, περισσότερο από τον καθένα όντας ο καλύτερος περισσότερο από τον καθένα. Μπαίνει στην κουβέντα;

Sniper