Χαβιέ Μασεράνο: Είναι τρελός ο αρχηγός…

Ο Χαβιέ Μασεράνο, που κλείνει σήμερα τα 34, έχει το προσωνύμιο el Jefe και χαϊδευτικά Jefecito, που στα ελληνικά σημαίνει “ο αρχηγούλης”. Κι αυτό συμβαίνει γιατί ο Μασεράνο δε χρειάζεται να κάνει το σκληρό και να πουλήσει μούρη για να κερδίσει κύρος ή να εμπνεύσει φόβο στους αντιπάλους του. Αυτό το κάνει με τα τεράστια αποθέματα που έχει, φυσικά και ψυχικά. Κανείς συμπαίκτης ή αντίπαλος δε θα καταπιεί περισσότερα χιλιόμετρα στο κέντρο του γηπέδου από αυτόν, κανείς άλλος δε θα πέσει στη φωτιά με τόση αυταπάρνηση, θυσιάζοντας το “εγώ” του για την ομάδα.

Ο Μασεράνο ξεκίνησε να παίζει επαγγελματικά στη Ρίβερ Πλέιτ και φάνηκε από νωρίς πως θα ξεχωρίσει και θα κάνει μεγάλη καριέρα. Μόνο που αυτή ακολούθησε μια τεθλασμένη γραμμή και έτσι συστήθηκε στο ευρύ κοινό με δύο ανορθογραφίες. Κατά πρώτον, πολλοί τον έλεγαν “Μασκεράνο”, αφού τους μπέρδευε η σωστή προφορά του ονόματός του (στα Καστιγιάνικα είναι “Μαστσεράνο”), αλλά αυτό ήταν το λιγότερο.

Το βασικό είναι πως αντί για κάποιον μεγάλο σύλλογο της Ευρώπης, άφησε τους ούριος ανέμους του Μπουένος Άιρες, για την Κορίνθιανς στη Βραζιλία και αργότερα για τη Γουέστ Χαμ, την ομάδα των εργατών που ήταν ό,τι πρέπει για έναν πραγματικό εργάτη των γηπέδων, ένα “χαμάλη πολυτελείας”. Κι αυτό συνέβη, γιατί μαζί με τον Κάρλος Τέβες δένονταν με συμφωνία με ένα πρακτορείο μάνατζερ, που έκαναν τα δικά τους παιχνίδια και έτσι έκαναν το αγροτικό -ή μάλλον το εργατικό- τους, προτού βρουν το δρόμο για το κορυφαίο ράφι.

Η λύτρωση για τον Μάτσε ήρθε το 2007, με το δανεισμό του (αρχικά και αργότερα τη μεταγραφή του) στη Λίβερπουλ, με την οποία έφτασε την πρώτη κιόλας χρονιά στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στην Αθήνα, με τη Μίλαν να παίρνει ρεβάνς για το απίστευτο κάζο στον τελικό της Πόλης. Έμεινε στους “κόκκινους” τέσσερα χρόνια και μετά πήρε μεταγραφή για την Μπαρτσελόνα, για να πάρει τους τίτλους που του έλειπαν. Έφυγε μετά από οκτώ σχεδόν χρόνια έχοντας συμπληρώσει τη συλλογή του με πέντε πρωταθλήματα (αν συνυπολογίσουμε και το φετινό) ισάριθμα Κύπελλα και δύο Τσάμπιονς Λιγκ, ως κερασάκι στην τούρτα. Κι έφυγε, όταν είδε πως δε λογίζεται ως βασικός, γιατί τον ενδιέφερε να είναι βασικός και σε φόρμα για το Μουντιάλ, με την Αργεντινή, που είναι η μεγάλη του αγάπη.

Στους μπλαουγκράνα αναγκάστηκε να αλλάξει θέση, αφού ο Γκουαρντιόλα και οι επόμενοι προπονητές της Μπάρτσα τον έβαζαν να παίξει ουσιαστικά σέντερ μπακ αντί για αμυντικός χαφ που είναι η φυσική του θέση, γιατί το δυναμικό στιλ παιχνιδιού του δεν κολλούσε με το ντελικάτο τίκι-τάκα της ομάδας. Ξεκίνησε έτσι μια ατέρμονη ποδοσφαιρική κουβέντα για το αν χαραμίζεται κι αν βοηθάει πραγματικά την ομάδα, παίζοντας μακριά από το κέντρο του γηπέδου. Αυτό που λίγοι καταλάβαιναν ήταν πως με το επιθετικό στιλ παιχνιδιού της Μπάρτσα, μόνο ως σέντερ μπακ θα μπορούσε ο Μασεράνο να παίζει εκεί ακριβώς που είχε συνηθίσει και ήταν χρήσιμος.

Ο Μάτσε έβαζε σπάνια γκολ, γιατί δεν ήταν αυτή η δουλειά του στο γήπεδο. Στην Μπαρτσελόνα μάλιστα στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση για να τον πείσουν να εκτελέσει ένα πέναλτι, σε έναν αγώνα που είχε κριθεί προ πολλού, για να βάλει έτσι το πρώτο και μοναδικό του γκολ με την ομάδα, προς το τέλος της μπλαουγκράνα θητείας του.

Έκανε όμως τέλεια όλα τα άλλα -που δεν είχαν να κάνουν με το δημιουργικό του παιχνίδι. Έτρεχε σα μηχανάκι, δεν παρατούσε ποτέ τις φάσεις, έμοιαζε απροσπέλαστος και έκανε πολύ αποτελεσματικά τάκλιν, όπως αυτό που χάρισε μια πρόκριση στην ομάδα του -ή μάλλον τη γλίτωσε από έναν αποκλεισμό.

Ή αυτό που ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό.

Και μάλιστα σε έναν αγώνα, όπου είχε τραυματιστεί πριν και κοψοχόλιασε όλο τον κόσμο, με το βλέμμα του που κοιτούσε στο κενό, μετά από μια εναέρια σύγκρουση, καθώς έπεφτε σχεδόν λιπόθυμος αλλά αρνούνταν να χάσει τις αισθήσεις του και να πέσει -ενώ κρατούσε μόνος του το κεφάλι του, για να μην χτυπήσει…

Με την Αργεντινή έχει εθιστεί δυστυχώς στους χαμένους τελικούς και τις δεύτερες θέσεις, σε Μουντιάλ και Κόπα-Αμέρικα. Κι αυτή είναι ίσως η τελευταία του ευκαιρία να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, με την αλμπισελέστε. Στην οποία όλοι αγωνιούσαν αν θα βρουν ποτέ το διάδοχο του Μαραντόνα για να ξορκίσουν την κατάρα μετά από το Μουντιάλ του 86′. Ενώ στην πραγματικότητα θα πρέπει να ψάξουν σύντομα για το διάδοχο του Μασεράνο, του ενός και μοναδικού αρχηγού. Γιατί στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, δεν τους έλειπε ο διάδοχος του Ντιέγκο, αυτόν τον είχαν. Τους έλειπαν όμως πιο πολλοί παίκτες με τα κότσια και την ψυχή του Jefecito Χαβιέ Μασεράνο.