Δέκα στιγμιότυπα από το Λονδίνο

Ο απολογισμός του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ανοιχτού Στίβου και δέκα στιγμιότυπα, που ξεχώρισαν από τους αγώνες. Από τον Μπολτ μέχρι τον Χατζηγεωργίου και από τον Πορτοσάλτε μέχρι το Σύριο άλτη, Έντι Γκαζάλ.

Η υπόκλιση του Γκάτλιν στον Μπολτ
Ο Αμερικανός έχει σπάσει το αήττητο του Τζαμαϊκανού και σε ένδειξη σεβασμού, πέφτει να προσκυνήσει το θεό των σπριντ, που μόλις έχει αποδείξει ότι είναι θνητός. Βαθιά υπόκλιση του νικητή στο νικημένο, που δίνει αξία στο δικό του θρίαμβο, και ο καλύτερος αποχαιρετισμός στο γρηγορότερο άνθρωπο των καιρών μας -και όχι μόνο.

Το μετάλλιο της Συρίας
Ο Έντιν Γκαζάλ περνάει με τη δεύτερη προσπάθεια τα 2.29 και παίρνει την τρίτη θέση στο άλμα εις ύψος. Κατακτά το χάλκινο μετάλλιο, αλλά το πανηγυρίζει σαν χρυσό.

Διευκρίνιση: ο Γκαζάλ δεν είναι κάποιος αντικαθεστωτικός που κατεβαίνει ως ανεξάρτητος, με τη σημαία της IAAF, αλλά αθλητής που έμεινε στη Συρία, προετοιμάστηκε στη Δαμασκό και είχε να ξεπεράσει τις δυσκολίες του πολέμου στην αγωνιστική του “καθημερινότητα” -που περιελάμβανε κι έναν τραυματισμό στο γόνατο. Έχει λοιπόν κάθε λόγο να πανηγυρίζει ξέφρενα για όσα πέτυχε εντός και (κυρίως) εκτός αγωνιστικού στίβου.

Η καραντίνα του Μακουάλα – Όταν έκλαψε ο Βαν Νίκερκ
Ο Ισαάκ Μακουάλα από την Μποτσουάνα φτάνει στον τελικό των 400 μέτρων κι είναι το αντίπαλο δέος στο μεγάλο φαβορί, τον Νοτιοαφρικανό Βαν Νίκερκ. Αλλά οι διοργανωτές του απαγορεύουν ουσιαστικά να αγωνιστεί και τον θέτουν σε καραντίνα -με βάση τη νομοθεσία της Μ. Βρετανίας! Ο Μακουάλα διαμαρτύρεται έντονα και πετυχαίνει τουλάχιστον να τρέξει μόνος του, ύστερα από όλους τους άλλους, στα προκριματικά των 200 μέτρων -από τα οποία επίσης είχε αποκλειστεί. Εκεί γνωρίζει την αποθέωση από το κοινό, σε αντίθεση με το Βαν Νίκερκ, που δεν άντεξε τις αποδοκιμασίες, και ξέσπασε σε κλάματα μετά τον αγώνα (όπου πήρε τελικά το αργυρό μετάλλιο).

Όταν η Βασιλείου συνάντησε το Χατζηγεωργίου
Στα 400 μέτρα των γυναικών, η Ελληνίδα πρωταθλήτρια, Ειρήνη Βασιλείου, φτάνει στον ημιτελικό και παρά την υπερπροσπάθεια, δεν καταφέρνει να προκριθεί στον τελικό του αγωνίσματος. Εμφανώς καταβεβλημένη, συναντά στη μικτή ζώνη το Δημήτρη Χατζηγεωργίου, αλλά δεν μπορεί να διαχειριστεί τον καταιγιστικό ρυθμό του, οπότε ζητάει τάιμ-άουτ, γιατί νιώθει αδιαθεσία και είναι στα πρόθυρα της λιποθυμίας…

Των πατρίδων του οι σημαίες
Ο Ραμίλ Γκουλίεφ κάνει την έκπληξη στα 200 μέτρα και διαδέχεται τον απερχόμενο αυτοκράτορα, Γιουσέιν Μπολτ. Στο γύρο του θριάμβου, ο Αζέρος, που έχει πολιτογραφηθεί Τούρκος, εκτός από την τουρκική, παίρνει και τη σημαία της πρώτης πατρίδας του. Οι δύο χώρες έχουν άριστες, φιλικές σχέσεις, αλλά το στιγμιότυπο δεν παύει να είναι σπάνιο και ιδιαίτερο.

Όσο πατάει η γάτα
Η Σέρβα Σπάνοβα κάνει το τελευταίο της άλμα στο μήκος των γυναικών, που φαίνεται να ξεπερνάει τα επτά μέτρα. Αλλά η μέτρηση δίνει μόλις 6.91 και την αφήνει εκτός βάθρου. Η IAAF δίνει στη δημοσιότητα φωτογραφίες και βίντεο, όπου φαίνεται να αγγίζει το σκάμμα με το καρτελάκι της εμφάνισής της, και να αφήνει αποτύπωμα. Είναι το αθλητικό αντίστοιχο του “όσο πατάει η γάτα…”.

Μην περνάς, ανάβει κόκκινο
Η ζωντανή μετάδοση της ΕΡΤ φτάνει προς το τέλος της, κι οι εκφωνητές δίνουν πάσα για διαφημίσεις, για να κλείσουν μετά με την αποφώνηση. Μετά το διαφημιστικό διάλειμμα, όμως, το πρόγραμμα συνεχίζεται με την ταινία “Μην περνάς, ανάβει κόκκινο”. Τέτοιο άλμα, ούτε η Στεφανίδη…

Και τώρα, η Θάλεια Ματίκα, στην τελευταία της προσπάθεια, με φόντο το Γρηγόρη Ψαριανό…

Οι φιλελέδες είναι αήττητοι
Η συμμαχία των αρίστων βλέπει στο χρυσό της Στεφανίδη μια απόδειξη της θεωρίας περί αριστείας. Και στις προπονήσεις της στο εξωτερικό, την επιβεβαίωση του αφηγήματος για την Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της. Αλλά η Στεφανίδη ήταν στις ΗΠΑ ήδη από τα χρόνια του Σαμαρά. Και πέρυσι στο Ρίο, είχε πάρει με κλήρωση τη σημαία, για την τελετή λήξης των αγώνων.
Τελικά η “αριστεία” είναι αήττητη σαν τη βλακεία…

Ο Μπολτ των μεγάλων αποστάσεων
Ο Μο Φάρα είναι αήττητος τα τελευταία έξι χρόνια, παίρνει ένα χρυσό στα 10 χιλιάδες μέτρα, μπροστά στο κοινό του, αλλά στον τελευταίο του αγώνα, βλέπει τον Αιθίοπα Έντρις, να του κλέβει την πρώτη θέση και μαζί τον κλασικό, χαρακτηριστικό του πανηγυρισμό. Μάλλον από σεβασμό, παρά από διάθεση να τον τρολάρει.

Το αντίο του Μο Φάρα είναι πανομοιότυπο (σχεδόν) με αυτό του Μπολτ, στο ίδιο Στάδιο. Και στο τέλος, γνωρίζουν κι οι δύο την αποθέωση…

Τα αναβολικά κι η οργή του Μπολτ
Στη συνέντευξη τύπου μετά τα 100 μέτρα, μια δημοσιογράφος ρωτάει αν οι χαμηλότερες επιδόσεις στους χρόνους οφείλονται στους πιο αυστηρούς ελέγχους (ντόπινγκ κοντρόλ) και προκαλεί την οργή του ανθρώπου-αστραπή (που θα μπορούσε να πετάξει κι αστροπελέκι, σαν άλλος Δίας).

Λεπτομέρεια: από τους 30 ταχύτερους χρόνους που έχουν καταγραφεί στην ιστορία του αγωνίσματος (της κούρσας της μιας ανάσας), οι 21 ανήκουν σε αθλητές που έχουν (κάπως-κάπου-κάποτε) αναμιχτεί σε υποθέσεις αναβολικών. Οι υπόλοιποι εννιά καθαροί χρόνοι ανήκουν σε έναν και μοναδικό αθλητή: το Γιουσέιν Μπολτ. Κι αν ο ίδιος θεωρεί πως απέδειξε ότι οι επιδόσεις αυτές μπορούν να γίνουν και χωρίς αναβολικά, υπάρχει το συντριπτικό δείγμα και το 70% των υπόλοιπων χρόνων, που μας λένε κάτι διαφορετικό.