Δεν είμαστε Ζουλού, δεν είμαστε Παπούα… – Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;

Η Πρέμιερ Λιγκ στην Αγγλία είχε θριλερικό, χιτσκοκικό, γκρανκινιολικό φινάλε, αλλά εμάς δε μας ξεγελάνε, ξέρουμε πως όλα ήταν στημένα για το στοίχημα. Στην Ιταλία, οι ροσονέρι γιόρτασαν τίτλο μετά από 11 χρόνια, με τον κόσμο να μπαίνει μες στο γήπεδο, αλλά εμείς το κάνουμε καλύτερα και πιο εντυπωσιακά. Στη Γερμανία ο τελικός ξεκίνησε μία ώρα μετά από εμάς και κρίθηκε στα πέναλτι, αλλά τελείωσε πριν από τον δικό μας -για να καταλάβεις τι φλώροι είναι. Και οι Ισπανοί θα έχουν να ρωτάνε τον δικό τους -τον Λαόθ ντε- για να μάθουν λίγη μπαλίτσα.

Ο Ντέσμοντ Μόρις έγραψε κάποτε τη “Φυλή του Ποδοσφαίρου”, ως κοινωνιολογική μελέτη, αλλά ξέχασε να επισκεφτεί τη δική μας άγρια φυλή και να συμπεριλάβει συμπεράσματα για τον δικό μας μαγικό, κανιβαλικό κόσμο του ποδοσφαίρου και τους μαφιόζους φύλαρχους που στήνουν μπίζνες πάνω του. Όπως γίνεται και αλλού δηλαδή, αλλά κρατώντας καλύτερα τα προσχήματα για να πουλάει το προϊόν σε ευρύτερο κοινό και με πιο ωραίο περιτύλιγμα. Εμείς εδώ όμως δεν έχουμε ανάγκη από φρου-φρου (εκτός και αν είναι σφύριγμα υπέρ της ομάδας μας) και αρώματα…

Ο Λαόθ θαύμασε στο ΟΑΚΑ τη λαοθάλασσα και τον υπέροχο λαό(θ) εκατέρωθεν, που πήρε την τύχη και τις πέτρες στα χέρια του, σπάζοντας με μπρεχτική αποστασιοποίηση το φράγμα μεταξύ σκηνής και κερκίδας, πρωταγωνιστών και θεατών. Κι αν στέκεται κριτικά στις πολλές διακοπές, είναι γιατί δεν κατανοεί πως ένα τέτοιο αριστούργημα δεν είναι μονόπρακτο, αλλά θέλει πολλές πράξεις και πρόβες, μέχρι να κορυφωθεί και να φτάσει στη λύτρωση του τριπλού τελικού σφυρίγματος, με την παρηγοριά πως δε θα μας απασχολήσει ξανά για μερικούς μήνες.
-ΚΑΤ! Πάμε από την αρχή…

Γιατί μόνο ο τελικός του δικού μας Κυπέλλου μπορεί να προσφέρει τέτοιες συγκινήσεις. Γιατί κλότσησε το κεφάλι του άλλου; Ναι αλλά γιατί το κατέβασε τόσο χαμηλά ο άλλος; Ναι αλλά γιατί πανηγύρισε μπροστά στους άλλους; Ναι αλλά γιατί έπιασε τα απαυτά του, λες και ήταν στο τείχος; Ναι αλλά γιατί του πέταξαν πέτρα -που δεν ήταν από το Τείχος; Ναι αλλά γιατί την πήρε ο Λαόθ και πού την πήγαινε;

Να ακούς τον εθνικό ύμνο με μπαμ-μπουμ και κουμπουριές για κρουστά, λες και οπτικοποιούσαν την “κόψη του σπαθιού την τρομερή”. Να βλέπεις την Ζοζεφίν να χορεύει στο ταρτάν και πίσω της να σφάζονται παλικάρια και ας μην ήταν στην ποδιά της -ή ό,τι ακριβώς φορούσε: το τέλειο χορευτικό για να σαρώσει στην επόμενη Γιουροβίζιον. Να βλέπεις μικρά παιδιά και παίκτες να έχουν δακρύσει από τη συγκίνηση και τα χημικά που πέταξε με υπευθυνότητα στο ψαχνό η ΕΛ.ΑΣ. Να δίνεις ραντεβού στην παρέα “μόλις τελειώσει ο αγώνας” και να μην ξέρεις τι ώρα θα είναι -ανεξάρτητα από παρατάσεις και πέναλτι… Ποιος άλλος τελικός προσφέρει τόσο θέαμα και αγωνία;

Και όλα προφανώς ξεκινούν από ψηλά. Τον Αλαφούζο που τα βρήκε με τα δικά του παιδιά και τους έδωσε εισιτήρια -δεν είναι δα τίποτα ΠΑΜίτες, επικίνδυνοι κακοποιοί να τους επικηρύξει. Και τον μικρό Σαββίδη, που κατέβηκε στο ΟΑΚΑ με ένα παρεάκι πιο κουλ από το δικό σου, θυμίζοντας τάγμα στο Αζόφσταλ, πριν την τελική επίθεση. Ευτυχώς οι παράγοντες έβγαλαν τα κατάλληλα συμπεράσματα από τη “θυσία” του Άλκη πριν λίγους μήνες, έκαναν τη δική τους κάθαρση και ξανά προς τη δόξα τραβάν. Τίποτα δεν πάει χαμένο…

Όλοι εύχονταν να μην τελειώσει ποτέ αυτή η βραδιά -και παραλίγο να γινόταν πράξη. Αλλά και τα πιο ωραία έχουν ένα τέλος, πόσο μάλλον οι τελικοί-παρωδίες. Και το μόνο ερώτημα είναι τι μέλλει γενέσθαι τώρα και τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους. Ήταν και αυτοί ένα θέμα να γεμίζει η επικαιρότητα του αθλητικού Τύπου…