Αν δεν υπήρχε ο Μέσι…

Αν δεν υπήρχε ο Μέσι, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Που δε θα ήταν πολύ εύκολο, γιατί είναι ένα ιδανικό κράμα υποκειμενικών κι αντικειμενικών συνθηκών, προσωπικού ταλέντου, δουλειάς και περιβάλλοντος-ομάδας.

Αν δεν υπήρχε ο Μέσι, ο Κριστιάνο θα ήταν ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της γενιάς του, θα είχε ακόμα πιο υπερτροφικό “εγώ”, αλλά ίσως μικρότερο κίνητρο, για να συνεχίσει να βελτιώνεται. Η Μπαρτσελόνα θα ήταν μια μεγάλη ομάδα, κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος όπως λέει το σύνθημά της, αλλά πολύ μικρότερο μέγεθος από αυτό που είναι τώρα. Κι η Αργεντινή μπορεί να μην είχε προκριθεί καν στην τελική φάση του Μουντιάλ.

Αλλά ο Μέσι υπάρχει κι είναι ο θεός του ποδοσφαίρου ή έστω ο Μεσίας, κάτι σαν θεάνθρωπος που είναι δύσκολο να καταλάβεις αν έχει ανθρώπινη ή θεϊκή υπόσταση, όταν τον βλέπεις να παίζει.

Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1987 στο Ροσάριο της Αργεντινής. Από τα 13 του χρόνια βρέθηκε στη Βαρκελώνη και τη MASIA (την ακαδημία της Μπάρτσα) πουτην έκανε δεύτερο σπίτι του και δεν την αποχωρίστηκε ποτέ. Ακολούθησε θεραπεία με αυξητικές ορμόνες, για να φτάσει μετά βίας το 1.69 στο ύψος, καθώς λόγω μιας σπάνιας πάθησης κινδύνευε να μείνει νάνος.

Έκανε ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα πριν κλείσει τα 17 και έβαλε το πρώτο του γκολ με την Αλμπαθέτε, μετά από ασίστ του Ροναλντίνιο.

Πολύ λίγοι μπορούσαν να φανταστούν τότε την πορεία που θα ακολουθούσε και την ερωτική του σχέση με τα δίχτυα. Όταν άλλαξε θέση στο γήπεδο, ο Μέσι άρχισε να σκοράρει κατά ριπάς, με τρομερή συνέπεια, με ρυθμούς και συχνότητα άλλων εποχών. Έφτασε τα 50 γκολ στο πρωτάθλημα σε μία μόνο χρονιά, έσπασε το ρεκόρ του Γκερντ Μίλερ με τα πιο πολλά γκολ σε μία ημερολογιακή χρονιά το 2012, έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Μπάρτσα πριν κλείσει καλά-καλά τα 30 του χρόνια και συνεχίζει.

Το 2007 πέτυχε κόντρα στη Χετάφε του Σούστερ ένα μυθικό τέρμα, φωτοτυπία του “γκολ του αιώνα” που είχε πετύχει με τους Άγγλους ο Μαραντόνα το 86′. Την επόμενη ημέρα η Marca τον χαρακτήρισε “Messidona” και οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Μέσι πέτυχε μάλιστα εναντίον της Εσπανιόλ κι ένα γκολ με το χέρι -που δεν το είδε ο διαιτητής- για να ολοκληρωθεί το Μαραντονικό πακέτο. Και η αλήθεια είναι πως ο ψύλλος -όπως είναι το παρανόμι που του έδωσαν- ήταν ο μόνος από τους υποψήφιους διαδόχους του Ντιέγκο που μπόρεσε να αντέξει το βάρος αυτής της σύγκρισης, αν όχι να ξεπεράσει το δάσκαλό του.

O Μέσι ξεκίνησε να παίζει έξω δεξιά, με ανάποδο πόδι, φτιάχνοντας μια μαγική τριάδα με το Ροναλντίνιο και τον Ετό (στην οποία έμπαινε σφήνα ο Ζιουλί και αργότερα ο Ανρί). Σταδιακά γύρισε στο κέντρο, ενώ ο Γκουαρδιόλα τον έβαλε να παίξει ως ψεύτικο εννιάρι και απογείωσε τον τρόπο που έπαιζε και προπαντός σκόραρε.

Ο Ροναλντίνιο ήταν ένα είδος προφήτη για τον ποδοσφαιρικό Μεσσία, έπρεπε όμως να θυσιαστεί και να φύγει, για να ανοίξει ο ψύλλος τα δικά του φτερά. Ο Γκουαρδιόλα ήταν αυτός που τόλμησε να τον απομακρύνει (μαζί με τον Ντέκο) και η Μπάρτσα έκανε μια ιδανική χρονιά, κερδίζοντας και τους έξι τίτλους που διεκδίκησε. Με προπονητή τον Πεπ, ο Μέσι έπαιξε σε τρομερό επίπεδο, κερδίζοντας τέσσερις συνεχόμενες χρονιές τη Χρυσή Μπάλα, ακόμα κι αν το 10′ την άξιζε περισσότερο κάποιος συμπαίκτης του. Μαζί με τον Τσάβι και τον Ινέστα εξέλιξαν το τίκι-τάκα σε επιστήμη, προσφέροντας το καλύτερο ποδοσφαιρικό θέαμα των καιρών μας.

Μετά τη θητεία του Γκουαρδιόλα, η Μπαρτσελόνα παρέμεινε στην κορυφή, αλλά έμοιαζε να πηγαίνει με αυτόματο πιλότο και κεκτημένη ταχύτητα. Ο Μέσι ακολούθησε τα σκαμπανεβάσματα της ομάδας, η οποία έμοιαζε ολοένα και περισσότερο εξαρτημένη από αυτόν και την απόδοσή του (η λεγόμενη Messi-dependencia).

Πριν από μερικά χρόνια, εμφανίστηκε με ξανθό πλατινέ μαλλί -που θύμιζε τη μεταμφίεση του Ξηρού- και τατουάζ-μανίκι, κάνοντας πολλούς να εκπλαγούν με την “καγκουριά” του και να σχολιάσουν ότι έπαθε “Κριστιάνο Ρονάλντο”. Την ίδια περίπου περίοδο μπήκε στο στόχαστρο της ισπανικής εφορίας για φοροδιαφυγή, μολόνοτι πληρωνόταν με ένα σκασμό λεφτά από την ομάδα, τους χορηγούς και τα διαφημιστικά του συμβόλαια κι αναγκάστηκε να έρθει σε συμβιβασμό με το ισπανικό δημόσιο, για να αποφύγει τη φυλάκιση.

Το 15′ πήρε το τέταρτο Τσάμπιονς Λιγκ με τους μπλαουγκράνα και την πέμπτη Χρυσή του Μπάλα. Οι τίτλοι είναι λίγοι για να εξηγήσουν τα αθλητικά του κατορθώματα. Τα λόγια μοιάζουν φτωχά για να περιγράψουν τις φάσεις του και τα στιγμιότυπα ανεπαρκή για να αποδώσουν όλες τις διαστάσεις του παιχνιδιού του. Ο Μέσι έχει φτάσει με την Μπαρτσελόνα -την πρώτη και μοναδική ομάδα που έχει αγωνιστεί ως τώρα- τα εννιά πρωταθλήματα, τα έξι κύπελλα και τα 4 Τσάμπιονς Λιγκ. Και το κοντέρ λογικά θα συνεχίσει να γράφει.

Το βασικό είναι ότι κάνει τα πάντα μία σκάλα πιο γρήγορα από τους άλλους, χωρίς να έχει πχ τα σπουδαία αθλητικά προσόντα του Ρονάλντο ή τη δύναμη άλλων παικτών. Εκτελεί κινήσεις που μπορούν να βγουν μόνο στο Play Station και χρειάζεσαι ριπλέι, για να καταλάβεις πώς ακριβώς τις έκανε.

Η αχίλλειος πτέρνα του είναι το πονεμένο κεφάλαιο της Αργεντινής. Μαζί της έχει πάρει μόνο ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, και μια σειρά απογοητεύσεις από τις φορές που έφτασε στη βρύση, χωρίς να πιει το νέκταρ της επιτυχίας: ένας χαμένος τελικός Μουντιάλ και δύο χαμένοι τελικοί στο Κόπα Αμέρικα, από τη Χιλή του Σαμπάολι, που είναι ο τωρινός του προπονητής.

Οι συμπατριώτες του θεωρούν πως δεν αγαπά την Εθνική, γιατί ζει τόσα χρόνια μακριά από τη χώρα του. Έκαναν όμως ολόκληρη εκστρατεία, για να τον μεταπείσουν, όταν ο Μέσι ανακοίνωσε την πρόθεσή του να σταματήσει από την Εθνική ομάδα, πρόωρα. Οι πιστοί του Μαραντόνα λένε πως ο Ντιέγκο πήρε μόνος του το Μουντιάλ, και πως αν δεν το κάνει και ο Μέσι, δεν μπορεί να λογίζεται στη συζήτηση για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Και ίσως τελικά να είναι καλύτερα έτσι, να μείνει με ένα ψεγάδι, για να τονίσει την ποδοσφαιρική τελειότητα που μας προσφέρει, και να υπενθυμίσει πως είναι απλά ένας θνητός, από τον οποίο όλοι περιμένουν να κάνει θαύματα και να αναστήσει μια εθνική ομάδα, που μοιάζει νεκρή, χωρίς σφυγμό.

Φέτος, ο Μεσίας του ποδοσφαίρου κλείνει τα 31 κι είναι σα σηκώνει (δυο χρόνια νωρίτερα) το δικό του Γολγοθά, καθώς οι συμπατριώτες του φαίνονταν έτοιμοι να τον σταυρώσουν, αν αποτύχει πάλι η Εθνική. Ουδείς Μεσίας στον τόπο του, καταπώς φαίνεται. Αλλά ας τους συγχωρέσουμε, γιατί θα εκτιμήσουν αυτό που έχουν, όταν το χάσουν…

-Λίο άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι…