Είδες τα μωρά; – Ψεκάστε, σκουπίστε, προκριθήκατε…

Τι συμβαίνει όταν η Μεγάλη Κυρία της νεότητας (αυτό σημαίνει Juventus στα λατινικά) συναντά τα τρομερά μωρά του Αίαντα; Την περιλαμβάνουν για ένα ένα καλό λίφτινγκ και την καθαρίζουν σαν AZAX για τα τζάμια με συνοπτικές διαδικασίες. Και βασικά με πολύ ωραίο ποδόσφαιρο, σχεδόν ολοκληρωτικό, που είναι στο DNA του συλλόγου -κι ας έχουν άλλου είδους ολοκληρωτικές τάσεις κάποιοι από τους φασίζοντες οπαδούς του.

Το οποίο DNA μοιάζει να έχει εμβαπτιστεί στο ελιξίριο της νεότητας, βγάζοντας κάθε τόσο γενιές με τρομερά μωρά, τα οποία όμως δεν προλαβαίνουν να ενηλικιωθούν στην Ολλανδία, γιατί σπεύδουν να τα αγοράσουν οι μεγάλες ομάδες ή -έστω- αυτές με τα μεγαλύτερα πορτοφόλια, γιατί λίγες είναι μεγαλύτερες από τον Αίαντα των τεσσάρων Κυπέλλων Πρωταθλητριών και Τσάμπιονς Λιγκ.

Κι οι μάνατζερ βλέπουν τους αγώνες των Ολλανδών σα βιτρίνα παντοπωλείου με τρόφιμα, με παίκτες-λαβράκια. Το Φρένκι ντε Γιονκ, που έχει κλείσει ήδη στην Μπάρτσα, τον Ντε Λιχτ που τον θέλει η μισή Ευρώπη. Αλλά και με πολλούς αντι-ήρωες και βασικό πρωταγωνιστή το σύνολο, που έπιασε μια τρομερή απόδοση στο δεύτερο ημίχρονο κι έριξε τη Γιουβέντους στα σχοινιά, σαν πυγμάχος.

Ποιος φανταζόταν αυτήν την εξέλιξη στην αρχή της χρονιάς, όταν ξεκινούσε η φάση των ομίλων ενάντια στην ΑΕΚ; Ο Άγιαξ έκτοτε κερδίζει και άλλους θαυμαστές, γοητεύει την κερκίδα, όχι μόνο ως αουτσάιντερ αλλά με την απόδοσή του, και το ερώτημα πλέον είναι πού μπορεί να φτάσει, αν μπορεί να πάει ως το τέλος, κι αν τα παραμύθια με αίσιο τέλος έχουν θέση στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Τη δεκαετία του 90′, τα μωρά του Φαν Χάαλ πρόλαβαν να πάνε δύο φορές στον τελικό και να σηκώσουν το τρόπαιο, προτού σκορπίσουν στους τέσσερις ορίζοντες της Ευρώπης. Αυτά του Τεν Χαχ έχουν κάνει ήδη μια σειρά υπερβάσεις, πετώντας έξω τη Ρεάλ και τη Γιουβέντους, που τις υπέταξαν εκτός έδρας, με εντυπωσιακές νίκες κι εμφανίσεις.

Κι όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, το χτεσινό 1-2 σχεδόν αδικεί την προσπάθεια του Αίαντα, που προσπαθούσε κάποιες φορές να μπει με την μπάλα στα δίχτυα. Κάπως σαν Μπαρτσελόνα, χωρίς το Μέσι, αλλά με τις ίδιες ποδοσφαιρικές αρχές του Κροϊφισμού, που εφαρμόζει με τον καλύτερο τρόπο στον πάγκο ο Τεν Χαχ, ο πραγματικός αστέρας της ομάδας, που λειτουργεί πρωτίστως ως σύνολο και από αυτό ξεπηδάν και ξεχωρίζουν οι μονάδες.

Την ίδια στιγμή η Γιουβέντους βλέπει τη χρονιά της να κλείνει πολύ νωρίς (θέλει ένα βαθμό για να εξασφαλίσει μαθηματικά τον τίτλο και μένει μετά χωρίς στόχους) και έχει μπόλικο καιρό να κάνει καταλογισμό ευθυνών (στον Αλέγκρι) και να βρει τι της λείπει. Και δεν ήταν μόνο τα γκολ του Ρονάλντο, που ήρθαν με το παραπάνω στη νοκ-άουτ φάση, σε μια διοργάνωση που την ένιωθε δική του.

Το χειρότερο είναι πως αφού επιβίωσε από τη μάχη με την Ατλέτικο, πολλοί πίστευαν πως είχε φτιάξει χαρακτήρα και θα πήγαινε μέχρι τέλους: “αφού δεν αποκλείστηκε και τώρα”, με το 0-2 εις βάρος της… Για να έρθει τελικά μια “άπειρη” ομάδα, με άπειρο ταλέντο, να την αφήσει έξω από τα ημιτελικά.

Την ίδια στιγμή, στη Βαρκελώνη στέρεψαν τα θαύματα της Γιουνάιτεντ, στο ίδιο γήπεδο που είχε πετύχει ίσως το μεγαλύτερο της ιστορίας της, με πρωταγωνιστή το νυν προπονητή της, τον Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ, που της έδωσε νέα πνοή με το μαγικό του ραβδάκι, μετά από την καταστροφική περιόδο του Μουρίνιο.

Μόνο που τώρα ο θαυματουργός ήταν στην αντίπαλη ομάδα, με το 10 στην πλάτη και λεγόταν Μέσι. Κι ίσως χτες να κλείδωσε ότι θα πάρει την έκτη Χρυσή Μπάλα του. Η Μπαρτσελόνα πάει και αυτή για τη δική της έκτη κούπα στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά θα χρειαστεί πιθανότατα να αντιμετωπίσει τη Λίβερπουλ που έχει τον ίδιο ακριβώς στόχο. Ή μήπως όχι; Τριάντα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα είναι πολλά για τους reds.