Είναι κλοπή

Κλοπή είναι η ιδιοκτησία, έλεγε ο Προυντόν. Αλλά το “είναι κλοπή!” (Ωωω-ωωω) είναι συνδεμένο με τη φωνή του αείμνηστου Φίλιππα Συρίγου, που ταξιδεύει στο χρόνο και στοιχειώνει αναμνήσεις. Ο Άρης παίζει στη Βαρκελώνη, είναι κοντά σε ένα μεγάλο διπλό επί της Μπάρτσα,  κρατάει την τύχη στα χέρια του, αλλά ο Σούμποτιτς υποπίπτει σε επιθετικό φάουλ, κι ο Συρίγος που περιγράφει το ματς, βαρυγκομά απελπισμένος (ωωω-ωωω) μέχρι να καταλάβει πως το σφύριγμα δεν είναι καταδικαστικό, γιατί ο Άρης είχε κατοχή, και η Μπαρτσελόνα δεν εκτελούσε βολές.

Αυτή είναι λοιπόν η βάση. Αφορμή για το κείμενο όμως ήταν ο χτεσινός τελικός του μήκους στις γυναίκες, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανοιχτού Στίβου στο Λονδίνο, και το τελευταίο άλμα της Σέρβας, Ιβάνα Σπάνοβιτς, που έδειχνε να της δίνει στο νήμα ένα μετάλλιο -πιθανότατα το χρυσό- καθώς φαινόταν να είναι πάνω από τα επτά μέτρα, από τα γραφήματα και το ριπλέι που έδιναν αρχικά οι διοργανωτές. Αλλά η τελική μέτρηση έδειξε το άλμα μόλις στα 6.91 μ. που άφηνε την κατάταξη αναλλοίωτη και τη Σέρβα αθλήτρια εκτός βάθρου -στο οποίο βρέθηκαν δύο Αμερικανίδες.

#London2017 Skok @IvanaSpaNOv1c u poslednjoj, šestoj seriji #rtsvesti https://t.co/ab2RmLpVeu pic.twitter.com/2DmLKNtFb0

— RTS_Sport (@RTS_Sport) 11 Αυγούστου 2017

Η IAAF (Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου) δέχτηκε πολλές διαμαρτυρίες και έγινε αντικείμενο χλευασμού στα social media. Αναγκάστηκε λοιπόν να βγάλει διευκρινιστικό βίντεο και φωτογραφία, όπου φαίνεται πως το ταμπελάκι της Σπάνοβα ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά κατά την πτώση της, αφήνοντας αποτύπωμα στο σκάμμα…

Είναι ζήτημα βέβαια ποιον ακριβώς έπεισε με τη διευκρινιστική της απάντηση.

Με αυτήν την αφορμή λοιπόν θυμίζουμε και κάποιες άλλες χαρακτηριστικές περιπτώσεις αθλητικής κλοπής ή απλώς αμφισβητούμενων φάσεων, που έμειναν στην ιστορία.

Το 7ο χρυσό του Φελπς στο Πεκίνο

Ο Αμερικανός Μάικ Φελπς πηγαίνει στο Πεκίνο για το ιστορικό ρεκόρ των οκτώ χρυσών ολυμπιακών μεταλλίων στην ίδια διοργάνωση. Έχει ήδη φτάσει τα έξι, αλλά φαίνεται πως θα μείνει εκεί, αφού στα 100 μέτρα πεταλούδα, ο Σέρβος Κάβιτς έχει πλεονέκτημα στην τελική ευθεία και φαίνεται να το κρατάει, παρά την τελική αντεπίθεση του Αμερικανού. Οι αισθητήρες ωστόσο έχουν άλλη γνώμη και δείχνουν πρώτο τον Φελπς. Οι δημοσιογράφοι που περιγράφουν την κούρσα δεν μπορούν να πιστέψουν τα μάτια τους που είδαν άλλα πράγματα από τους αισθητήρες.

Κάποια ριπλέι δείχνουν πως ο Κάβιτς είχε προβάδισμα, αλλά άργησε να απλώσει τα χέρια του κι οι δύο κολυμβητές τερμάτισαν ουσιαστικά ταυτόχρονα. Αλλά από κανένα πλάνο δεν προκύπτει πως ο Φελπς τερμάτισε πρώτος. Ίσως τελικά αυτό που έκανε τη διαφορά να ήταν η εθνικότητα του Κάβιτς, που ήταν Σέρβος…

Ο τελικός του Μουντομπάσκετ στην Ιντιανάπολη

Αλλά στο μπάσκετ τα κόζια αλλάζουν, κι οι Σέρβοι -ελέω Στάνκοβιτς που ήταν το αφεντικό της FIBA- γίνονται οι ευνοούμενοι του συστήματος.

Στο Μουντομπάσκετ της Ιντιανάπολης, το 2002, έρχεται η αποκαθήλωση της Ντριμ-Τιμ, που χάνει το αήττητό της από τους τρομερούς Αργεντινούς, ενώ μένει εκτός τετράδας στη συνέχεια από τους Γιουγκοσλάβους -που λέγονταν ακόμα έτσι, μέχρι να διαχωριστεί και το Μαυροβούνιο από τη Σερβία. Οι δύο αυτές ομάδες φτάνουν στον τελικό, όπου η Αργεντινή έχει προβάδισμα, αλλά οι Γιούγκοι κάνουν την αντεπίθεσή τους και καταφέρνουν στα τελευταία δευτερόλεπτα να ισοφαρίσουν. Η Αργεντινή έχει την τελευταία επίθεση, χάνει την μπάλα, καταφέρνει όμως να την ξανακερδίσει με το Σκόλα να την κλέβει από τον Ντίβατς και να βγαίνει στον αιφνιδιασμό για να τελειώσει το ματς.

Εκεί οι Γιουγκοσλάβοι βρίσκουν έναν “απρόσμενο” σύμμαχο, τον “ομόδοξο” Έλληνα διαιτητή, Νίκο Πιτσίλκα, που ανακαλύπτει φάουλ (το πέμπτο του Λουίς Σκόλα) και στέλνει το Ντίβατς στις βολές. Αυτός τις χάνει και τις δύο, και η Αργεντινή έχει μια τελευταία ευκαιρία, με το Σκονοκίνι να φτάνει στο λέι-απ αλλά να τον γκρεμίζει ο Γιάριτς. Αυτή τη φορά ο Πιτσίλκας δεν είχε τις ίδιες ευαισθησίες και έτσι πρωτογνωρίσαμε το περιβόητο no-call. Το ματς πήγε στην παράταση, όπου η Αργεντινή είχε αδειάσει ψυχικά κι οι Γιούγκοι αναδείχτηκαν -για τελευταία φορά μέχρι σήμερα- πρωταθλητές κόσμου…

Το παγκόσμιο ρεκόρ του Πεντρόσο στο μήκος

Ο Ιβάν Πεντρόσο ήταν ένας περίφημος Κουβανός άλτης στο μήκος, που κυριάρχησε στη δεκαετία του 90′. Και θα είχε δικό του και το παγκόσμιο ρεκόρ, με 8.96, βελτιώνοντας κατά ένα εκατοστό την επίδοση του Αμερικανού άλτη Πάουελ, χάρη στην παρακάτω προσπάθεια.

Το ρεκόρ όμως δε μέτρησε ποτέ, γιατί -λέει- κάποιοι Ιάπωνες φωτογράφοι στάθηκαν μπροστά στο ανεμόμετρο και μπορεί να επηρέασαν την ένδειξή του -που δεν πρέπει να υπερβαίνει το ανώτατο επιτρεπτό όριο, για να μετράει ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Ο Πεντρόσο φλέρταρε πολλές φορές στη συνέχεια με τα 9μ., κι έδειξε πως “το έχει” το άλμα αλλά δεν κατάφερε ποτέ να το βγάλει σε ένα μεγάλο αγώνα, μένοντας με την γλυκόπικρη γεύση -και την απορία αν θα τύχαινε της ίδιας αντιμετώπισης, εάν δεν ήταν Κουβανός…

Υγ: στους φετινούς αγώνες του Λονδίνου, ο Πεντρόσο ήταν ο προπονητής της Βενεζουελάνας Γιουλιμάρ Ρόχας, που έσπασε τη δυναστεία της Κολομβιανής Ιμπάργκεν και έφτασε στο χρυσό μετάλλιο.

Η Ν. Κορέα καροτσάκι στα ημιτελικά του 2002

Λίγους μήνες πριν το Μουντομπάσκετ της Ιντιανάπολης, έγινε το χειρότερο Μουντιάλ όλων των εποχών στο ποδόσφαιρο. Σε αυτό συνέβαλε η τρομερή πορεία της συνδιοργανώτριας Ν. Κορέας, που την πήγαν καροτσάκι ως τα ημιτελικά οι αποφάσεις των διαιτητών. Οι Κορεάτες καθάρισαν με τη σειρά όλη σχεδόν την ευρωπαϊκή “συμμαχία του Νότου”. Την Πορτογαλία στους ομίλους, την Ιταλία στη φάση των 16 και την Ισπανία στα προημιτελικά, με ένα κοράκι να είναι πάντα ο φύλακας άγγελός τους, και να τους προστατεύει από τα γκολ των αντιπάλων (που ακυρώνονταν για πλάκα).

Στα ημιτελικά τους απέκλεισε η Γερμανία, που θα αντιμετώπιζε στον τελικό τη μετέπειτα πρωταθλήτρια, Βραζιλία. Μερικά χρόνια αργότερα, ο Γκους Χίντινγκ θα γνώριζε τη γλύκα από την ανάποδη, ως προπονητής της Τσέλση, σε έναν ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ εναντίον της Μπαρτσελόνα, και θα μονολογούσε: αυτό θέλει η ΟΥΕΦΑ (that’s what UEFA wants…). Στην περίπτωση της Κορέας, ωστόσο, δεν είχε την ίδια φιλοσοφική διάθεση…

Τα Μινγκ του Λομπανόφσκι πέφτουν ηρωικά μαχόμενα

Η Σοβιετική Ένωση κατεβαίνει με πολλές αξιώσεις στο Μουντιάλ του Μεξικού, το 1986. Ο Λομπανόφσκι φτιάχνει μια ομάδα με τον κορμό της Ντιναμό Κιέβου και μεγάλο αστέρι τον Όλεγκ Μπλαχίν, που ήταν ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής της ΕΣΣΔ. Οι Σοβιετικοί προκρίνονται πρώτοι από τον όμιλό τους (όπου έπαιζε κι η Γαλλία του Πλατινί) κι αντιμετωπίζουν στην επόμενη φάση το Βέλγιο. Τα Μινγκ του Λομπανόφσκι γνωρίζουν την ήττα με 4-3 στην παράταση, ενώ ο κανονικός αγώνας είχε λήξει 2-2, με δύο γκολ-οφσάιντ για τους Βέλγους.

Μετά από δύο χρόνια, οι Σοβιετικοί θα έφταναν στον τελικό του EURO αλλά θα έχαναν από τη μεγάλη Ολλανδία -με το εκπληκτικό εναέριο βολέ του Βαν Μπάστεν. Ενώ στο Μουντιάλ του 90′, θα συναντούσαν πάλι τον ίδιο διαιτητή και τις αλλοπρόσαλλες αποφάσεις του…

Τα τρία δευτερόλεπτα που συγκλόνισαν τον κόσμο

Μα δεν μπορεί να είναι όλες οι αποφάσεις υπέρ των Αμερικάνων. Κι όμως μπορεί -οι περισσότερες τουλάχιστον- κι αυτό είναι που εξοργίζει περισσότερο και καθιστά φιλύποπτο το φίλαθλο κοινό.

Ας δούμε όμως και την πιο χαρακτηριστική περίπτωση για την οποία διαμαρτύρονται (αδίκως νομίζω) οι ΗΠΑ, στους επεισοδιακούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972, στο Μόναχο. Η πρώτη φορά που οι ΗΠΑ έχασαν το ολυμπιακό τουρνουά στο μπάσκετ, κι από τα νεύρα τους, αρνήθηκαν να παραλάβουν τα μετάλλια…

Τρία δεύτερα πριν το τέλος, ο τελικός με τους Σοβιετικούς βρίσκεται στον πόντο και οι ΗΠΑ περνάνε μπροστά εκτελώντας βολές. Οι Σοβιετικοί κάνουν την τελευταία επίθεση, αλλά ο προπονητής τους έχει ζητήσει τάιμ-άουτ. Ο χρόνος έχει κυλήσει, γυρνάει πίσω, αλλά η κόρνα δε συγχρονίζεται και ακούγεται νωρίτερα. Οι Αμερικανοί πανηγυρίζουν, αλλά προφανώς τα τρία τελευταία δευτερόλεπτα πρέπει να ξαναπαιχτούν. Στην επαναφορά ο Αλεξάντερ Μπέλοφ (που δεν πρέπει να συγχέεται με το γνωστό Σεργκέι Μπέλοφ, που είχε 20 πόντους σε εκείνο τον αγώνα) γραπώνει την μπάλα και την αφήνει στο καλάθι. Είναι το 51-50 και οι Σοβιετικοί είναι χρυσοί Ολυμπιονίκες!

Οι αντιδράσεις της αποστολής των ΗΠΑ ήταν απερίγραπτες, αλλά το πιο πιθανό ήταν πως υπαγορεύονταν και από πολιτικές αιτίες, παρά γιατί πίστευαν όντως πως τους κλάπηκε κάτι που δικαιούνταν…