Ένα πολιτικό αφιέρωμα στα γενέθλια του Ολυμπιακού

Αφιέρωμα στην ομάδα που στα θεωρεία της κάποτε κάθονταν τα συνδικάτα και σήμερα τα αφεντικά. Που είχε στις τάξεις της ποδοσφαιριστές που οδηγήθηκαν σε αποκλεισμό, κυνήγι και εκτελέσεις, τόσο την περίοδο του Μεσοπολέμου και της Κατοχής, όσο και επί μετεμφυλιακού καθεστώτος και της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας του 1967 – 1974.

Να είσαι ολυμπιακός είσαι ο Ανδρέας Μουράτης το παιδί της εργατιάς από πρόσφυγες γονείς  που το 1954 αποκλείστηκε από την Εθνική επειδή διεκδικούσε τις αποζημιώσεις των συμπαικτών του. «Σ΄αυτόν τον χώρο μεγάλωσα, δούλεψα και έπαιξα μπάλα. Ήμουν μια ζωή φτωχός, μα πάντα τίμιος».

Ο Μουράτης σε ποδοσφαιρικούς αγώνες με την ομάδα της ΕΠΟΝ του Πειραιά.

Είσαι με τα χρώματα που διάλεξε ο Ν. Γόδας να σταθεί απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα Με την ερυθρόλευκη φανέλα συνοδευόμενος από χωροφύλακες. Στη μέση της ακτίνας των μελλοθανάτων σταμάτησε. Κοίταξε γύρω του. Κοίταξε ψηλά στα άλλα κελιά. Τότε αποχαιρέτησε και εκείνος τους συντρόφους του: «Σύντροφοι, χαίρομαι που σαν αθλητής θα κόψω αύριο το πρωί το νήμα, χαρίζοντας σε όλους τους φιλάθλους την ωραιότερη νίκη της ζωής μου. Νενικήκαμεν. Ζήτω οι Ολυμπιονίκες του Σοσιαλισμού. Γεια σας συναθλητές μου».

«Στην τελευταία του πνοή, κόκκινη-άσπρη-ριγωτή». Νίκος Γόδας. 19/11/1948

Είναι η ομάδα που έπαιξε φιλικό με τη μεικτή Μακρονήσου

Με την ομάδα που η χούντα των συνταγματαρχών έδιωχνε τον προπονητή της Μάρτον Μπούκοβι. Το ημερολόγιο έγραφε 13/12/1967. Κάθε τι κομμουνιστικό στοχοποιείται και διώκεται. Από τον κανόνα δεν ξέφυγε και ο Ούγγρος «Μάρτσι-Μπάτσι» προπονητής του Ολυμπιακού… Χιλιάδες κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους  αρχίζει να καταφθάνει στο ξενοδοχείο της Καστέλλας, όπου μένει ο «πατερούλης». Άλλοι κλαίνε, άλλοι φωνάζουν και άλλοι απειλούν θεούς και δαίμονες. Αυτός μάταια προσπαθεί να τους εξηγήσει πως δεν εξαρτάται από τον ίδιο.

Μάιος του 1971. Χούντα. Τελικός του Κυπέλλου Κυπελλούχων του 1971. Ανάμεσα στη Τσέλσι και την Ρεάλ Μαδρίτης. Πάνω από σαράντα  χιλιάδες φίλαθλοι  στο γήπεδο ανάμεσα τους και χιλιάδες ολυμπιακοί. Η δεύτερη μαζική ένδειξη αντιπάθειας κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου.

Ο Ολυμπιακός, από την ίδρυσή του, έχει μια ιστορία συνδεδεμένη με τις εργατικές γειτονιές του Πειραιά, των λιμενεργατών και όχι μόνο. Στο δρόμο χάθηκε, ξεχάστηκε η ιστορία και κυρίως ότι κάθε ομάδα εκφράζει τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες του τόπου ίδρυσής της.

Και όχι «δεν αγαπήσαμε και μεγαλώσαμε σ΄έναν τόπο όπου δεξιοί και αριστεροί, εργάτες και αφεντικά», γινόταν ένα στην κερκίδα. Ούτε πιόνια ούτε στρατός του κάθε αφεντικού. Αυτό σας επιστρέφεται.

Θα το ξαναβρούμε, είμαστε σε καλό δρόμο.