Φαινόμενο είμαι εγώ

Τις προάλλες ήταν τα γενέθλια του Καφού, ενός από τους καλύτερους δεξιούς μπακ της εποχής του, που οι πιο πολλοί τον θυμούνται ως αρχηγό της Εθνικής Βραζιλίας, ενώ το Λαϊκό Στρώμα γιατί κάποτε έπιανε την αριστερή πλευρά στο 3-5-2 της Ρόμα κι έκανε κορυφαίο δίδυμο με τον Βινσέντ Καντελά. Ποιος Ρομπέρτο Κάρλος, έλα τώρα…

Ο Καφού έχει το σπάνιο προνόμιο της συμμετοχής σε τρεις συνεχόμενους τελικούς Μουντιάλ, από το 94′ ως το 02′, από τους οποίους η Βραζιλία κέρδισε τους δύο, απέναντι σε Ιταλία και Γερμανία -τους δυο μεγάλους ανταγωνιστές της που αμφισβητούν τα πρωτεία της. Παραδόξως η βραζιλιάνικη ομάδα που έφτασε στη βρύση αλλά δεν ήπιε νερό, το 98′, ήταν και η πιο φαντεζί εκδοχή της, σε αντίθεση με αυτές που έφτασαν ως το τέλος, πουλώντας ένα μικρό κομμάτι της βραζιλιάνικης ψυχής τους στο διάβολο της σκοπιμότητας.

Παρών στις ίδιες διοργανώσεις ήταν κι ο Ρονάλντο Λουίζ Ναζάριο ντε Λίμα, ή απλώς Ρονάλντο -ο “πραγματικός Ρονάλντο”, όπως λένε οι υποστηρικτές του, σε διάκριση με τον Πορτογάλο Κριστιάνο, αν και στη χώρα του καφέ, και του Καφού βεβαίως, τον φώναζαν βασικά Ροναλντίνιο, όπως λέγαμε εμείς το Ρονάλντο Ασίς Μορέιρα, με τα πεταχτά δόνται και τα πολλά καντάρια μπάλα. Ευτυχώς όμως δεν είχαμε διαμάχη για τον “πραγματικό Ροναλντίνιο” γιατί το μπέρδεμα θα συνεχιζόταν εσαεί.

Ο 18χρονος Ρονάλντο ήταν μέλος της Σελεσάο στο Μουντιάλ των ΗΠΑ, αλλά συμπλήρωνε απλώς την αποστολή, πίσω από το δίδυμο Ρομάριο-Μπεμπέτο, και έπαιρνε απλώς παραστάσεις. Τέσσερα χρόνια μετά όμως ήταν έτοιμος να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο. Ήταν -προσωρινά- η πιο ακριβή μεταγραφή στα χρονικά του ποδοσφαίρου, από την Μπαρτσελόνα στην Ίντερ του Μοράτι, ένα φαινόμενο 22 χρονών, που έκανε ό,τι ήθελε τους αντίπαλες άμυνες, ντρίπλαρε σα χορευτής και μοίραζε σακούλες σε όποιον τον μάρκαρε.

Στο Μουντιάλ της Γαλλίας βρισκόταν σε πολύ καλή φόρμα, ήταν ο απόλυτος αστέρας της διοργάνωσης και ο ηγέτης της Βραζιλίας, που πέρασε στα πέναλτι το εμπόδιο της φοβερής Ολλανδίας, με το Ρονάλντο να σκοράρει, και έφτασε στον τελικό, όπου θα συναντούσε τους διοργανωτές. Πήγε ως φαβορί, αλλά κατέρρευσε παταγωδώς, περίπου όπως ο Ρονάλντο, λίγες ώρες πριν το μεγάλο τελικό. Οι συμπαίκτες του έπαθαν σοκ βλέποντάς τον να βγάζει αφρούς από το στόμα και να γυρίζουν τα μάτια του, ενώ κάποιος φώναξε πανικόβλητος “ο Ρονάλντο πεθαίνει”.

Ο Ρονάλντο δεν πέθαινε, αλλά περνούσε πιθανότατα επιληπτικό επεισόδιο, στο οποίο μπορεί να συνέβαλε το άγχος και η πίεση των ημερών. Ήταν όμως σα νεκρός στο γήπεδο, αφού πέρα πό κάθε ιατρική και ανθρώπινη λογική, ήταν βασικός στην αρχική ενδεκάδα, αν και μία ώρα πριν τον αγώνα είχε δηλωθεί στη θέση του ο Εντμούντο. Το “κόλπο” Ελ-Σιντ δεν έπιασε, καθώς ούτε αυτός ούτε οι συμπαίκτες του μπόρεσαν να ξεπεράσουν το σοκ. Το “Φαινόμενο” ήταν σκιά του εαυτού του, όπως φάνηκε και σε ένα τετ-α-τετ απέναντιο στον Μπαρτέζ, με απογοητευτική κατάληξη.

Μετά τον αγώνα, αναπτύχθηκε έντονη φημολογία και μερικές θεωρίες συνωμοσίας για το τι πραγματικά συνέβη. Η αλήθεια όμως είναι πως η μόνη ψυχρή λογική που επέβαλε τη συμμετοχή ενός φαντάσματος του Ρονάλντο δεν ήταν αγωνιστική, αλλά το κέρδος των χορηγών και των μάνατζερ που είχαν επενδύσει πολλά πάνω του και ήθελαν να τον δουν να παίζει, ακόμα και σε αυτήν την άθλια κατάσταση. Οι χορηγοί τσαλάκωσαν το μύθο του Φαινόμενου, για να μην τσαλακωθεί η δική τους τσέπη, κι έδειξαν πόσο αδίστακτοι μπορούν να γίνουν (Βραζιλιάνοι διεθνείς κατέθεσαν πως οι άνθρωποι της ΝΙΚΕ βρίσκονταν συνεχώς μαζί τους στα αποδυτήρια, σαν άνθρωποι της ομάδας).

Ο Γολγοθάς του Ρονάλντο μόλις είχε ξεκινήσει. Τα επόμενα χρόνια θα είχε αλλεπάλληλους τραυματισμούς, εκ των οποίων ο πιο σοκαριστικός ήταν αυτός στο παιχνίδι με τη Λάτσιο.

Πολλοί τον θεωρούσαν τελειωμένο, αλλά ο Ρονάλντο ετοίμαζε τη δική του μεγάλη επιστροφή. Όταν επανήλθε ήταν και πάλι Φαινόμενο, αλλά μία σκάλα κάτω από όσα είχε δείξει στα πρώτα χρόνια της καριέρας του.

Η επιστροφή του σφραγίστηκε στο Μουντιάλ της Άπω Ανατολής, με τη Βραζιλία, για να πάρει αυτό που του χρωστούσε η μοίρα από τον τελικό του 98′. Έφτιαξε μπροστά τη μαγική τριάδα των “Ρο”, μαζί με το Ριβάλντο και το Ροναλντίνιο και αυτό ήταν ίσως ό,τι καλύτερο είδαμε σε ένα επιεικώς μέτριο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Εμφανίστηκε σεληνιασμένος, αλλά και με μια ημισέληνο στο κεφάλι -σε μια περίεργη κόμμηση-, όπως στη σημαία της Τουρκίας, που την βρήκε δύο φορές μπροστά του, και την εκτέλεσε στον ημιτελικό με ένα τρομερής ευφυίας μυτάκι, που δεν άφησε περιθώρια στο Ρουστού.

Τελευταίο εμπόδιο ήταν η Γερμανία, στην πρώτη συνάντηση μεταξύ των δύο ομάδων, που κρίθηκε με δύο δικά του γκολ, σφραγίζοντας την επιστροφή του στο κορυφαίο επίπεδο.

Μπορεί πλέον να ήταν πιο γήινος, να μην είχε την ίδια έκρηξη και την ίδια ταχύτητα, αλλά ήταν ακόμα Φαινόμενο, βγήκε πρώτος σκόρερ στο Μουντιάλ με 9 γκολ (μπροστά από το Μίροσλαβ Κλόζε που έχει σήμερα γενέθλια και από το Ριβάλντο) και είδε το μύθο του να μεγαλώνει, όταν όλοι τον είχαν ξεγραμμένο.

Σήμερα είναι αγνώριστος, με πολλά κιλά παραπάνω, λόγω θυροειδή, αλλά χαμογελαστός και δυνατός. Πραγματικό φαινόμενο. Ή κατά άλλους, ο πραγματικός Ρονάλντο…