Η φανερή γοητεία μιας τσίχλας

Ο Άλεξ Φέργκιουσον ήταν η τυπική περίπτωση ενός μάλλον μέτριου παίκτη, που έκρυβε μέσα του ένα μεγάλο προπονητή. Ο αστικός μύθος λέει πως στην αρχή της προπονητικής του θητείας στον πάγκο της Γιουνάιτεντ, είχε φτάσει μια ανάσα πριν την απόλυση. Κατάφερε όμως να γυρίσει το φύλλο και βασικά να τινάξει την μπάνκα στον αέρα, πετυχαίνοντας πράγματα που κανείς δεν έβαζε τότε στο νου του, όση φαντασία κι αν είχε: για παράδειγμα, να αποκαθηλώσει τη Λίβερπουλ από την κορυφή της λίστας με τα περισσότερα πρωταθλήματα Αγγλίας.

Υπάρχουν αρκετά πράγματα από τα οποία μπορεί να πιαστεί κανείς για να μη συμπαθεί το Φέργκιουσον. Ο τρόπος που πανηγύριζε, η τσίχλα που μασούσε εμμονικά, η ομάδα με την οποία συνδέθηκε, το μάρκετινγκ και τα κέρδη που την συνόδευαν κοκ. Δεν υπάρχει τίποτα όμως από το οποίο μπορεί να πιαστεί κανείς, για να πει πως ο Φέργκιουσον δεν ήταν πραγματικά σπουδαίος προπονητής.

Ο Σερ Άλεξ κατάφερε κάποια πράγματα που είναι μοναδικά και σχεδόν ανεπανάληπτα.
-Όχι απλά να φτιάξει μια μεγάλη ομάδα -αυτό το πέτυχαν και άλλοι- και μάλλον την καλύτερη Γιουνάιτεντ όλων των εποχών, με το τρεμπλ του 99′ και τον απίθανο τελικό της Βαρκελώνης, ως κερασάκι στην τούρτα. Αλλά να φτιάξει και την επόμενη μεγάλη Γιουνάιτεντ και συνολικά τρεις μεγάλες ομάδες, που γερνούσαν μαζί του (και μαζί με τον Γκιγκς) και διαδέχονταν η μία την άλλη. Ο μόνος κύκλος που δεν έκλεινε -κι έμοιαζε πως δε θα τελείωνε ποτέ- ήταν αυτός του Φέργκιουσον (α ναι, και του Γκιγκς).

-Να παραμείνει για πολλά χρόνια στην ίδια ομάδα και σε κορυφαίο επίπεδο, να είναι υπεράνω κριτικής και να μην κουράσει κανέναν (όπως για παράδειγμα ο Βενγκέρ στην Άρσεναλ). Κατάφερε να είναι σταθερή αξία, σε ένα χώρο όπου τα πάντα αλλάζαν ραγδαία, και όπου επικρατούσε η “δικτατορία του αποτελέσματος”, η σκοπιμότητα και η πίεση για άμεσες επιτυχίες. Και να σπάσει το γενικό καπιταλιστικό κανόνα της τιμωρίας (απόλυση) όταν δε φέρνει η ομάδα αποτελέσματα (αν κι αυτό σηκώνει μεγάλη κουβέντα, γιατί η Γιουνάιτεντ ήταν ένας κερδοφόρος οργανισμός, ακόμα κι όταν δεν είχε αθλητικές επιτυχίες).

-Να γίνει περίπου αναντικατάστατος. Να παρατείνει την παραμονή του στον πάγκο, μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη διάδοχη λύση. Και να εγείρει τόσα ερωτήματα για το αν υπάρχει ζωή στη Γιουνάιτεντ, μετά από αυτόν, που θυμίζει τα αντίστοιχα πολιτικά ερωτήματα πχ για την Κούβα και τον Κάστρο -όσο περίεργος κι αν μοιάζει ο παραλληλισμός.

Της αγάπης την ουσία, την μετρώ στην απουσία, λέει ένας στίχος. Κι η αλήθεια είναι πως η αξία του Φέργκιουσον φαίνεται ακόμα περισσότερο σήμερα, που οι “κόκκινοι διάβολοι” κοιτάζουν την κορυφή με τα κυάλια και κανείς δεν μπορεί να ξορκίσει την “κατάρα” του Σερ Άλεξ. Ούτε καν ο (κάποτε) Special One, Ζοσέ Μουρίνιο. Κι αυτό από μόνο του δείχνει πόσο ξεχωριστή περίπτωση ήταν ο Φέργκιουσον και ποια ήταν η αξία του.

Και δε χρειάζεται καν να ανατρέξει κανείς στο ποσό με το οποίο πουλήθηκε η τελευταία συλλεκτική τσίχλα του Σερ Άλεξ, για να το καταλάβει αυτό…