Η Γαλλία νίκησε, η δημοκρατία όχι

Τις τελευταίες μέρες ένα μεγάλο δημοκρατικό τόξο πλανιόταν πάνω απ’την Ευρώπη και τον κόσμο, ενόψει του τελικού του Μουντιάλ. Κάπως σαν το β’ γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, με τους Κροάτες στο ρόλο της Λεπέν. Έλα όμως που η Γαλλία ήταν στο ρόλο του Μακρόν, ενώ η Ζαν-Μαρί πανηγύρισε με τη νίκη της ομάδας του Ντεσάν, που περιείχε βέβαια και παίκτες από τις αποικίες, όπως ο Καντέ, ο Πογμπά, ο Ουμτιτί, ο Βαράν και άλλοι.

Η Γαλλία νίκησε κατά κράτος και το πιο εντυπωσιακό ήταν πως το κατάφερε χωρίς να εντυπωσιάσει κανέναν, με πραγματικό MVP τον Καντέ και το Γιορίς. Έπαιξε με 4 σέντερ-μπακ στην άμυνα, με τον Πογκμπά να έχει μιάμιση καλή ενέργεια σε όλο το Μουντιάλ, τον Μπαπέ να έχει εκλάμψεις – που θύμισαν πάντως Πελέ στα νιάτα του – , το Γκριζμάν σε λιγότερο εκτελεστικό ρόλο, το Ζιρού να μη βάζει ούτε γκολ και τον κόσμο να θεωρεί το Ντεσάν μυρωδιά. Φαντάσου δηλαδή να εντυπωσίαζε και να έπαιζε πραγματικά καλά….

Η Γαλλία ήταν σα Λερναία Ύδρα, με πιο πολλές λύσεις απ’τον καθένα, που προσαρμοζόταν πολύ εύκολα στις ανάγκες κάθε αγώνα. Σκότωνε τα ματς όταν προηγούνταν και τα έκανε ροντέο όταν βρισκόταν πίσω στο σκορ. Πήρε νίκες  με πολλά γκολ, αλλά και επαγγελματικές νίκες με το μηδέν στην άμυνα. Ήταν τρομερά αποτελεσματική, έχοντας πχ τα μισά σουτ από τους Κροάτες, αλλά διπλάσια γκολ. Κάλυψε ακόμα και την γκάφα του Γιορίς αλά Κάριους και την απώλεια του Καντέ. Το πιο εντυπωσιακό ήταν πως ήξερε να επιβιώνει σε ένα μουντιάλ που θύμιζε σερβάιβορ και τα κεφάλια των φαβορί έπεφταν το ένα μετά το άλλο, όπως στον καιρό της γκιλοτίνας στη Γαλλική Επανάσταση.

Η Γαλλία διδάχτηκε από το πάθημα του Γιούρο δυο χρόνια πριν στην έδρα της, από την τακτική της Πορτογαλίας του Σάντος, και τον αμυντικό τρόπο παιχνιδιού που αφήνει χώρο στον αντίπαλο για να τον σκοτώσει μ’αντεπιθέσεις. Έφτασε στον τελικό και πάλι απ’το δύσκολο μονοπάτι, αλλά φρόντισε να μην σκοντάψει στο τελευταίο σκαλοπάτι, όπως στο Γιούρο.

Αντίθετα η Κροατία έφτασε στη βρύση κι είδε τη στάμνα να σπάει σε χίλια κομμάτια, σαν τα όνειρά της και την άμυνά της. Έπαιξε κατά διαστήματα ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, αλλά πολλοί παίκτες της φλέρταραν ανοιχτά με τον ολοκληρωτισμό ναζιστικού τύπου – καμία σχέση με το σέξι ποδόσφαιρο της Ολλανδίας του Κρόιφ, η καλύτερη μικρογραφία του οποίου σε αυτό το μουντιάλ ήταν ο Λούκα Μόντριτς, που πήρε το βραβείο της Χρυσής Μπάλας του Μουντιάλ – παρηγοριά στον άρρωστο για το χαμένο τίτλο. Οι Κροάτες βρέθηκαν πίσω στο σκορ σ’όλα τα νοκ-άουτ, θαρρείς και το είχαν για γούρι, είχαν άστρο στα πέναλτι και ψυχικά αποθέματα για να κάνουν ανατροπές, αλλά αυτά τους τέλειωσαν στον τελικό, όπου μετρά πολύ η εμπειρία και το βάρος της φανέλας.

Το Μουντιάλ της Ρωσίας ήταν εντυπωσιακό, με εκπλήξεις και ανατροπές κι είχε το τέλος και τον τελικό που του αξίζει, που είναι το ήμισυ του παντός σε τέτοιες διοργανώσεις. Ο αγώνας έμοιαζε αρχικά να ακολουθεί την κατάρα των τελικών του μουντιάλ, που μετά το ’86 είχαν πνιγεί στη σκοπιμότητα και τα λιγοστά γκολ, χωρίς πολλές συγκινήσεις, τελικά όμως ήταν ο καλύτερος που έχουν ζήσει όσοι είναι κάτω από 35 κι άφησε τους θεατές χορτάτους, να αναρωτιούνται πώς θ’αντέξει το στομάχι τους το επόμενο μουντιάλ που θα γίνει Νοέμβρη μήνα στο καταραμένο Κατάρ.

Κατά τα άλλα, όλα καλά. Η Ρωσία έκανε την υπέρβαση αλλά αποκλείστηκε, ο Τραμπ τη συνεχάρη για τη διοργάνωση, οι Πούσι Ράιοτς μπήκαν στο γήπεδο για να καταγγείλουν τους “κακούς” πριν απ’τη συνάντηση κορυφής, η τελική τετράδα των ημιτελικών ήταν χώρες του ΝΑΤΟ, η Αγγλία του BRexit έμεινε χωρίς τελικό και ο Μακρόν πανηγύριζε στις κάμερες σαν σύμβολο της αστικής δημοκρατίας, με καρφιτσωμένο ένα πλαστικό χαμόγελο στη θέση του στόματος.

Ναι, η Γαλλία νίκησε, αλλά η δημοκρατία όχι ακριβώς, ούτε τα λιμπερτέ – εγκαλιτέ – φρατερνιτέ. Ούτε καν σε συμβολικό επίπεδο.