Gasol-ine

Αν δεν υπήρχε ο Νοβίτσκι, ο Πάου Γκασόλ θα ήταν χωρίς αμφιβολία, ο κορυφαίος της γενιάς του και ο καλύτερος Ευρωπαίος που έχει παίξει στο ΝΒΑ. Δεν έχει τους πόντους και τα κατορθώματα του Ντιρκ στο ΝΒΑ, έχει όμως πιο πολλά δαχτυλίδια, περισσότερους πόντους και τίτλους σε Ευρωμπάσκετ. Και βασικά είχε την τύχη να παίξει σε πιο καλές ομάδες, φτιάχνοντας έτσι μια ωραία μπασκετική σύγκριση για κουβέντα τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1980 κι ανήκε στη χρυσή μπασκετική γενιά των Ισπανών (Ναβάρο, Καλντερόν κ.ά.) που κατέκτησε σχεδόν τα πάντα, από την ηλικία των εφήβων. Το όνομά του (Pau) μπορεί να μεταφραστεί και ως ειρήνη, και είχε σπάνια καλλιέργεια, με κλίση στη μουσική, στις ξένες γλώσσες, ενώ γράφτηκε και στην Ιατρική Σχολή. Αλλά τον κέρδισε το μπάσκετ κι ακολούθησε τα βήματά του κι ο μικρός αδερφός του Μαρκ -όσο μπορείς να πεις “μικρό” δηλαδή ένα θηρίο 2.15 μ, που είναι και σήμερα από τους καλύτερους σέντερ στο ΝΒΑ.

Ο Πάου παίζει κι αυτός σέντερ, αλλά μπορεί να παίξει άνετα όλες τις θέσεις πάνω από το 3, έχοντας μακρινό σουτ, τρίπλα και πάσα περιφερειακού, με τρομερή ευλυγισία στις κινήσεις του. Διακρίνεται επίσης από το ήρεμο, σχεδόν απαθές -μέχρι παρεξηγήσεως- βλέμμα του, που ξεγελά όμως, αφού μες στο γήπεδο γίνεται δυναμίτης -όπως λέει και το τραγούδι του Bowie, που κολλάει με το όνομά του- τουλάχιστον ως τα μπασκετικά του γεράματα στους Σπερς.

Βρέθηκε από τα εφηβικά του χρόνια στην Μπαρτσελόνα, κέρδισε νωρίς θέση βασικού και αναδείχτηκε αμέσως MVP του πρωταθλήματος, για να κάνει το άλμα στο ΝΒΑ, όπου επιλέχθηκε στο Νο 3 από τους Χοκς, που τον έδωσαν με ανταλλαγή στους Γκρίζλις. Έμεινε στο Μέμφις έξι χρόνια, καταγράφοντας μια σειρά ρεκόρ στην -σύντομη έτσι και αλλιώς- ιστορία της ομάδας, όπου παίζει σήμερα ο αδερφός του. Βγήκε ρούκι της χρονιάς, ενώ έγινε ο πρώτος παίκτης των Γκρίζλις που συμμετείχε σε All Star Game.

Πήγε στους Λέικερς του Φιλ Τζάκσον, καλύπτοντας μετά από χρόνια το κενό που είχε αφήσει ο Σακίλ. Έκανε πολύ καλό ντουέτο με τον Κόμπε, παίρνοντας μαζί του δύο συνεχόμενα δαχτυλίδια. Το 2010 απειλήθηκε με… τριγωνική ανταλλαγή -αντί της τριγωνικής επίθεσης του Τζάκσον- για να φύγει τελικά το 2014. Έπαιξε στους Σικάγο Μπουλς, όπου παρασύρθηκε όμως από τη γενική μετριότητα, για να καταλήξει στους Σπερς του Πόποβιτς, που είναι κάτι σαν τη Μίλαν του ποδοσφαίρου, ασφαλές καταφύγιο για βετεράνους λίγο πριν τη σύνταξη, που ζουν δεύτερη νεότητα και κάνουν μαγικά με την εμπειρία τους.

Με την Εθνική Ισπανίας ανέπτυξε ερωτική σχέση με τους τίτλους, αλλά και με τη δική μας επίσημη αγαπημένη, που βρήκε τον κακό της δαίμονα. Το 2005 δεν τον/τους βρήκαμε μπροστά μας, γιατί τους απέκλεισε στον ημιτελικό ο Νοβίτσκι. Τραυματίστηκε πριν από τον τελικό της Σαϊτάμα, αλλά αυτό απέβη υπέρ των Ισπανών, που μας βρήκαν άδειους από τη μεγάλη νίκη επί των ΗΠΑ και μας διέλυσαν. Και μας πήραν τον αέρα, τα επόμενα χρόνια, όπου η μοναδική φορά που τους πήραμε ήταν το 2013, που ο Γκασόλ έκανε αγρανάπαυση.

Η τελευταία φορά ήταν το 15′, στο Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας, που ήταν το προσωπικό του αριστούργημα, με 4ο πόντους -ακριβώς τους μισούς της ομάδας του- στον ημιτελικό με τους διοργανωτές.

Συνολικά πήρε μαζί της τρία Ευρωμπάσκετ, ένα Παγκόσμιο, και δύο αργυρά ολυμπιακά μετάλλια, όπου κοίταξαν στα μάτια την ομάδα των ΗΠΑ, χαρίζοντάς μας δύο μοναδικούς τελικούς, στο Πεκίνο το 08′ και στο Λονδίνο το 12′. Παράλληλα έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ, ξεπερνώντας Νοβίτσκι, Πάρκερ και το Νίκο Γκάλη -που παραμένει όμως αξεπέραστος σε μέσο όρο πόντων, αφού πέτυχε τη δική του επίδοση σε λιγότερους αγώνες.

Κι όσο κι αν οι Ισπανοί μας κάθονται στο λαιμό, αφενός δημιούργησαν μια μικρή δυναστεία στην Ευρώπη, αφετέρου είναι αξιοθαύμαστος ο Πάου Γκασόλ που συνέχιζε στην Εθνική στα 37 του -και δεν έχει αποσυρθεί ακόμα- σε αντίθεση με πολλούς δικούς μας διεθνείς που δεν είχαν καν την επιβάρυνση του ΝΒΑ, αλλά αποχωρούσαν σε πιο μικρές ηλικίες, για να αφοσιωθούν στους συλλόγους τους.

Το τέλος για τον Γκασόλ πιθανότατα δε θα αργήσει, αφού κανείς δε νίκησε το χρόνο. Ξέρει όμως πως οι ομάδες του -ιδίως η Ισπανία- δύσκολα θα ξεπεράσουν την απώλειά του, και γενικώς δύσκολα θα ξεπεράσει κανείς τα ρεκόρ του. Εκτός ίσως από τον αδερφό του στο Μέμφις…