«Για εμένα Survivors είναι αυτοί που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι…»

Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που δεν απασχολούν τα φώτα της δημοσιότητας για την κώμη τους, το τατουάζ που «χτύπησαν», το σπορ μοντέλο ή τη «μοντέλα» που κυκλοφορούν, δεν συχνάζουν στις νυχτερινές πίστες, δεν τηλεφωνούν στους παπαράτσι και… διαβάζουν Γκαλεάνο και Καζαντζάκη. Που το λεξιλόγιό τους υπερβαίνει τις εκατό λέξεις των πανομοιότυπων δηλώσεων της πλειονότητας των συναδέλφων τους. Που η σκέψη τους δραπετεύει από τον πίνακα με τα συστήματα του προπονητή και τις τέσσερις γωνίες του γηπέδου και συναντιέται με ό,τι κινείται, ανασαίνει, πονά και αγωνίζεται στην κοινωνία, με κατεύθυνση προς την πρόοδο και το κοινό καλό.

Ο Χρήστος Τασουλής μετά από μια καθ’ όλα πετυχημένη χρονιά στον Πανιώνιο και στη Super League μεταγράφηκε στη γαλλική Λανς.

Σε συνέντευξή του που ανέβηκε σήμερα στο gazzetta.gr μιλάει για την Ηριάννα, τους πραγματικούς survivors, το προσφυγικό, τη σχέση κοινωνίας – αθλητισμού τους Ζαπατίστας, τον Γκαλεάνο και πολλά ακόμα που δεν έχουμε συνηθίσει να ακούμε (διαβάζουμε) από ποδοσφαιριστές. Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα (ολόκληρη η συνέντευξη εδώ).

***

Η υπογραφή σου βρέθηκε ανάμεσα σε άλλων, ποδοσφαιριστών και όχι μόνο που ζήτησαν την απελευθέρωση της Ηριάννας Β.Λ. Θεωρείς πως ως ποδοσφαιριστές θα μπορούσατε να παίρνετε συχνότερα θέση σε τέτοιου είδους ζητήματα; Εσείς στον Πανιώνιο το κάνατε για μια σειρά θεμάτων που αφορούν την κοινωνία.

«Νομίζω ότι το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε είναι να υπογράψουμε αυτό το κείμενο. Όπως τονίσαμε και στο μήνυμα που βγάλαμε είναι αδικία εναντίον όλων μας. Μπορούσε να είναι ο καθένας στη θέση της Ηριάννας. Οι ποδοσφαιριστές και γενικότερα οι αθλητές έχουμε χρέος απέναντι στην κοινωνία. Έχουμε χρέος να συμμετέχουμε ενεργά στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που την μαστίζουν. Στον Πανιώνιο είχαμε την ευκαιρία να ακουστούμε σε ζητήματα όπως το προσφυγικό και οι Σκουριές και μέσα από την ξέφρενη πορεία της ομάδας να αναδείξουμε και κάποια κοινωνικά θέματα».

Γιατί σπανίζουν πρωτοβουλίες σαν αυτήν από το χώρο του αθλητισμού;

«Πολλές φορές πρέπει να μας χτυπήσει το πρόβλημα την πόρτα για να καταλάβουμε. Θεωρώ ότι οι περισσότεροι αθλητές καταπιανόμαστε από μια εφήμερη δόξα που μας καθησυχάζει, καθώς και  από τις πολύ καλές οικονομικές απολαβές, οι οποίες μειώνονται με τον καιρό. Νομίζω ότι ο καθένας πρέπει να βοηθήσει τον διπλανό του, ώστε να γίνουμε περισσότεροι και συλλογικά να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε κάτι για τις γενιές που ακολουθούν».

***

Ήσουν σε μια προσφυγική ομάδα, τον Πανιώνιο. Πώς έζησες τις πρωτοβουλίες για τους πρόσφυγες και τι εικόνα έχεις γενικότερα για το προσφυγικό ζήτημα στην Ελλάδα; Θα μπορούσε το ποδόσφαιρο και η κοινωνία του να έχει παίξει μεγαλύτερο ρόλο σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης;

«Το προσφυγικό είναι ένα μείζον ζήτημα για την κοινωνία. Ο Πανιώνιος και ο κόσμος του έχουν ζήσει στο πετσί τους την προσφυγιά. Η ομάδα πέρυσι πήρε σχετικές πρωτοβουλίες και αγκάλιασε τους πρόσφυγες. Νομίζω ωστόσο ότι πρέπει να ευαισθητοποιηθούν περισσότεροι φορείς της Πολιτείας για να βοηθηθούν αυτοί οι άνθρωποι, που άφησαν τα σπίτια τους παρά τη θέλησή τους και αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Η Πολιτεία πρέπει τους προστατέψει από επιτήδειους εκμεταλλευτές ανθρωπίνων ψυχών που αποσκοπούν μόνο στο εύκολο χρήμα».

***

Δεν είσαι ο ποδοσφαιριστής που θα τα σπάσει στα μπουζούκια. Αντίθετα πήγαινες σε συναυλίες, σε μαγαζιά του κέντρου κτλπ. Είσαι από τις εξαιρέσεις ή τελικά είστε πολλοί; 

«Ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του ακούσματα και τον δικό του τρόπο διασκέδασης. Και νομίζω ότι είναι δίκαιο αυτό. Τρόπος διασκέδασης μπορεί να είναι για κάποιον το διάβασμα, ή το να κάνει ένα περίπατο, να κάτσει σε μια παραλία ή σε ένα παγκάκι. Απλά πολλοί είναι αυτοί που διασκεδάζουν με ό,τι επιτάσσει η μόδα της εκάστοτε εποχής. Δεν είμαι ο μόνος που περνάει καλά στο κέντρο και σε συναυλίες. Στον Πανιώνιο συγκεκριμένα ήμασταν πάνω από τρεις, άρα νομίζω πως είμαστε αρκετοί».

***

Είχε τραβήξει την προσοχή σου ένα γκράφιτι με έναν σκυμμένο άνθρωπο πάνω σε καφάσι, που είχε μπροστά του ένα καροτσάκι με «φόρους, μνημόνια, επιβίωση» και την ατάκα «The Real Survivor». Είδαμε πρόσφατα απίστευτους αριθμούς τηλεθέασης σε παιχνίδι επιβίωσης. Τι πιστεύεις για τέτοιου είδους θεάματα και και την επιρροή που έχουν στην κοινή γνώμη; Είναι ο αθλητισμός μια υγιής εναλλακτική;

«Είναι ένα από τα πιο αδιάφορα θεάματα που έχω δει να προβάλλονται. Με θλίβει που η πλειοψηφία ασχολείται με αυτό. Για εμένα μαχητές είναι αυτοί που κάνουν δύο δουλειές για να ταΐσουν την οικογένειά τους, αυτοί που μεγαλώνουν χωρίς γονείς, αυτοί που πάσχουν από την ανίατη ασθένεια και έχουν τη δύναμη να χαμογελούν. Survivors είναι αυτοί που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι, οι άστεγοι, αυτοί που δουλεύουν 60 χρόνια και δεν παίρνουν σύνταξη. Και διάσημοι είναι αυτοί που πρέπει να δείξουν το πρόβλημα στους υπόλοιπους.»

***

Με ποια μεγάλη προσωπικότητα θα ήθελες να παίξετε ένα μονό και μετά να συζητήσετε και γιατί;

«Αν έπρεπε να διαλέξω δεν θα ήταν ποδοσφαιριστής και δεν θα παίζαμε μονό. Έχω μάθει ότι οι Ζαπατίστας έχουν ομάδα και έχουν παίξει συν τοις άλλοις με επίλεκτη ομάδα του διεθνούς φήμης γκραφιτά, Banksy. Άρα θα διάλεγα εγώ την ομάδα μου και θα πήγαινα να παίξω με τους Ζαπατίστας , να μάθω από πρώτο χέρι τι γίνεται στο Μεξικό».

***

Αναφερόμενος στο πως το ποδόσφαιρο κατέληξε να γίνει βιομηχανία, εξορίζοντας την ομορφιά που πηγάζει από την απόλαυση του να παίζεις, ο μεγάλος Ουρουγουανός Εδουάρδο Γκαλεάνο το είχε χαρακτηρίσει ως «ένα θλιβερό ταξίδι από το πηγαίο στο αναγκαίο». Σε βρίσκει σύμφωνο αυτή η τοποθέτηση; Βρίσκεις στον κόσμο του σύγχρονου παιχνιδιού ψήγματα ρομαντισμού;

«Το ποδόσφαιρο είναι αγνό παιχνίδι μόνο στην γειτονιά και στην πλατεία. Στη βιομηχανία του ποδοσφαίρου είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις αυτόν τον ρομαντισμό. Αλλά θα σου αναφέρω ένα  άλλο απόσπασμα του Γκαλεάνο, που διάβασα πρόσφατα. Λέει: “Ευτυχώς εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή, το κοινό στις κερκίδες. Για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας”. Άρα υπάρχει ελπίδα..»