Για μια χούφτα πετροδόλαρα – Η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει να φαίνεται τίμια, ακόμα και αν δεν είναι…

Οι κακεντρεχείς θα πουν ότι η Σίτι δε χρειαζόταν τη βοήθεια της ΟΥΕΦΑ για να αποκλειστεί από το Τσάμπιονς Λιγκ και πως ήταν πολύ πιο διασκεδαστικό όταν τα κατάφερνε μόνη της μες στο γήπεδο. Οι υποψιασμένοι προσθέτουν πως δεν τα κατάφερνε εντελώς μόνη της, αφού έβαζε κι η ΟΥΕΦΑ το δικό της αόρατο χέρι που αντί για την αγορά ρύθμιζε ποιος θα προκριθεί στην επόμενη φάση και ποιος θα μείνει στα ρηχά, φροντίζοντας να καταλήγουν στον κουβά τα πετροδόλαρα της Παρί και της Σίτι. Οι κόκκινοι πανηγυρίζουν από τώρα τον δεύτερο σερί τίτλο της Λίβερπουλ -έχοντας ήδη στο τσεπάκι τον πρώτο, μετά από 30 χρόνια ανομβρίας. Η μισή ποδοσφαιρική Ευρώπη μοιράζει από τώρα τα ιμάτια των Citizens, γούνες και χρυσαφικά, αφού θα δυσκολευτούν να κρατήσουν όλα τα αστέρια τους και προπαντός τον Γκουαρδιόλα, που γλυκοκοιτάζει προς Τορίνο. Και οι κολλημένοι με τη μαγεία της ελληνικής Σούπερ-Λιγκ σημειώνουν με νόημα πως εκεί εφαρμόζονται οι νόμοι χωρίς να αλλάζουν στη μέση της χρονιάς. Μια ωραία ατμόσφαιρα…

Ναι αλλά τι ακριβώς συνέβη και κυρίως γιατί;

Η ΟΥΕΦΑ επέβαλε στη Σίτι ποινή αποκλεισμού δύο ετών από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το BRexit ξεκίνησε από το Μάντσεστερ, γιατί η Σίτι δεν ακολούθησε τους κανόνες του Financial Fair Play (FFP) και έδωσε παραπλανητικά στοιχεία στις αρχές. Το FFP λέει ότι κάθε ομάδα πρέπει να ξοδεύει ανάλογα με τα έσοδά της και όχι από την τσέπη του αφεντικού της και άλλες άδηλες πηγές. Μόνο που στην περίπτωση της Σίτι όλα αυτά περίπου ταυτίζονται. Έσοδα, τσέπη αφεντικού και άδηλες πηγές. Οι χορηγίες της Σίτι ήταν κάτι σαν το “Σεΐχης κερνάει, Σεΐχης πίνει” -και καταλήγει σχεδόν αλκοολικός. Η ΟΥΕΦΑ τον στέλνει για αποτοξίνωση, γιατί επιτρέπει και ευνοεί την κατανάλωση αλκοόλ, αλλά κυνηγά τους αλκοολικούς που χαλάνε τη βιτρίνα.

Κι από πότε υπάρχουν κανόνες στη ζούγκλα; Από πότε μπαίνει ταβάνι σε ένα σύστημα που διακηρύσσει πως ο ουρανός είναι το όριο -αρκεί να μην πάνε τίποτα προλετάριοι να κάνουν έφοδο στα αστέρια και να αρκούνται στο σεντόνι με τα αστέρια στη σέντρα του γηπέδου. Ίσως από τότε που οι καπιταλιστές κατάλαβαν ότι κερδίζουν περισσότερα, αν προστατέψουν με ιδιότυπους “δασμούς” το προϊόν που πουλάνε.

Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν δασμοί και περιορισμοί στον κόσμο της “ελεύθερης αγοράς”; Ποιος είπε ότι η αναρχία στην οικονομία δεν πάει χέρι-χέρι με την άριστη οργάνωση στο επίπεδο κάθε επιχείρησης-οργανισμού; Και ποιος είναι τόσο αφελής, που να τα μπερδεύει όλα αυτά με τον κεντρικό σχεδιασμό; Αν ψάχνει κανείς ποιο είναι το πρωτάθλημα με τους περισσότερους περιορισμούς, θα το βρει στην χώρα – εστία του άκρατου καπιταλισμού και το όνομά του είναι ΝΒΑ, με draft, salary cup κτλ να εξασφαλίζουν μια αίσθηση “ισότητας ευκαιριών”.

Η Πρέμιερ Λιγκ, το πλέον ακριβό και εμπορικό πρωτάθλημα της Ευρώπης, φαντάζει για διάφορους μεγιστάνες και μονοπωλιακούς ομίλους ως “επενδυτική ευκαιρία”. Για αυτό και αρχίζει να θυμίζει το μεγαλύτερο πλυντήριο της Ευρώπης, με τα άλλα πρωταθλήματα να ακολουθούν από κοντά. Αλλά η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει εν προκειμένω να φαίνεται τίμια -ακόμα και αν δεν είναι. Και η διοργανώτρια αρχή ζητάει ένα μέτρο και παίρνει μέτρα για να το πετύχει. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, τα ποδοσφαιρικά έσοδα στο ποδόσφαιρο και τα πετροδόλαρα στο δικό τους ταμπλό.

Η ΟΕΥΦΑ προσέχει για να έχει. Αλλά όποιος έχει αυταπάτες για τον ρόλο της και την κάθαρση που επιχειρεί, μπορεί να δει τι κατάφερε να κάνει στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπου το φιλελέ στρατόπεδο ονειρευόταν μια αθλητική εκδοχή του μνημονίου, με “επώδυνα μέτρα” που θα επιβάλλονταν έξωθεν, για να μην υπάρχει αντίδραση και πολιτικό κόστος.

Όσο για το δικό της “αόρατο χέρι”, ρυθμίζει την ποδοσφαιρική αγορά, όχι για να την κάνει πιο δίκαιη, αλλά για να διασφαλίσει μια διαρκή “ελεγχόμενη αδικία” και τη διευρυμένη αναπαραγωγή κεφαλαίων.