Για πάντα βασίλισσα

Στο χτεσινό τελικό της Ευρωλίγκα βρέθηκαν αντιμέτωπα τα δύο μεγαλύτερα και πιο πετυχημένα onονόματα (brand names) στην ιστορία του θεσμού: Η Ρεάλ Μαδρίτης και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Όποιος νικούσε θα έφτανε τα δέκα Κύπελλα Πρωταθλητριών -κάτι που καμία άλλη ομάδα, παίκτης ή προπονητής δεν είχε καταφέρει στο παρελθόν- και θα εδραίωνε το μύθο του στην κορυφή της Ευρώπης.

Το τέλος ήταν δραματικό, αλλά η μπίλια κάθισε στη Ρεάλ, που στέφθηκε άξια πρωταθλήτρια, κυριαρχώντας επί της Φενερμπαχτσέ στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Κι ήταν άξια, όχι μόνο για τη χτεσινή της εμφάνιση, αλλά για το Γολγοθά των τραυματισμών που πέρασε όλη τη χρονιά, θυμίζοντας νοσοκομείο, και για τα ψυχικά αποθέματα που έδειξε για να ανατρέψει την κατάσταση, αλλά και την πέμπτη θέση της κανονικής περιόδου.

Η Ρεάλ έπρεπε να ανατρέψει στα πλέι-οφ το πλεονέκτημα έδρας του Παναθηναϊκού, ενώ στο Βελιγράδι υπέταξε τις καλύτερες ομάδες της κανονικής περιόδου, ΤΣΣΚΑ και Φενέρ, με κάθε πιθανό τρόπο. Run n’ gun ή σετ παιχνίδι, από την περιφέρεια και από τη ρακέτα, με τους αστέρες της ή με χαμάληδες από την εφεδρεία -σαν τον Κοζέρ, που ήταν ο πραγματικός MVP του τελικού, με συμπαραστάτη τον Ταβάρες από το Πράσινο Ακρωτήρι, που έκανε θραύση στα επιθετικά ριμπάουντ.

Οι δημοσιογράφοι όμως προτίμησαν να δώσουν την ψήφο τους στο Λούκα Ντόνσιτς, τον έφηβο που κατέκτησε την Ευρώπη -με το εμπορικό στοιχείο να επηρεάζει ασφαλώς την κρίση τους. Μπορεί να υπάρχουν κάποια παράπονα για την ανάδειξη του Ντόνσιτς σε MVP του Φάιναλ Φορ και της κανονικής περιόδου (στην Ελλάδα πολλοί θεωρούν πως ο δεύτερος τίτλος ανήκε στον Καλάθη), η αλήθεια είναι όμως πως αυτή η ήπειρος είναι πλέον πολύ μικρή για να χωρέσει το ταλέντο του, και έτσι διάλεξαν να γράψουν ένα αντάξιο τέλος σε αυτήν την ιστορία -ή μάλλον σε αυτό το κεφάλαιο του παραμυθιού.
Ο Ντόνσιτς μας αποχαιρετά στα 19 του έχοντας κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης με την Εθνική του (Σλοβενία) και το σύλλογό του (Ρεάλ) και φεύγει με τους καλύτερους οιωνούς για να διεκδικήσει την κορυφή στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ, ξεκινώντας από τα φετινά ντραφτ -όπου θεωρείται από τα φαβορί για μια από τις πρώτες θέσεις.

Οι λάτρεις της στατιστικής και των συμπτώσεων σημειώνουν πως αυτό ήταν το πρώτο Κύπελλο μετά από 38 χρόνια που πήρε η Ρεάλ εκτός Ισπανίας (τα δύο προηγούμενα ήταν στη Θαραγόθα το 95′ και στη Μαδρίτη το 15′). Και πως είναι η δεύτερη σερί χρονιά που καταλήγει το τρόπαιο στην ομάδα που τερμάτισε 5η στην κανονική περίοδο, σημαδεύοντας στα πλέι-οφ τον Παναθηναϊκό, που έμεινε για 6η σερί χρονιά χωρίς Φάιναλ Φορ.
Στην πραγματικότητα, αν αποδεικνύουν κάτι όλα αυτά είναι πως το πρώτο μισό της χρονιάς δεν έχει αποφασιστική σημασία. Το πιο βασικό είναι να βρεθεί κανείς σε πλήρη ετοιμότητα τον τελευταίο μήνα, που κρίνονται οι προκρίσεις και τα τρόπαια.

Κάποιοι άλλοι ειδήμονες είχαν προβλέψει πως το βασικό μειονέκτημα -αν όχι αχίλλειος πτέρνα- της Ρεάλ ήταν στον πάγκο της και λεγόταν Πάμπλο Λάσο. Θεωρούσαν απίθανο να βγει στον αφρό ένας προπονητής που θυμίζει ταβερνιάρη -όπως τους τον θύμιζε κάποτε και ο Ντελ Μπόσκε στο ποδόσφαιρο- απέναντι στον Ομπράντοβιτς, τον Ιτούδη, ακόμα και το Γιασικεβίτσιους, που είναι το επόμενο μεγάλο όνομα των ευρωπαϊκών πάγκων. Τελικά όλοι αυτοί είδαν την πλάτη του, και οι ειδικοί καλούνται να καταπιούν τη γλώσσα τους και να φάνε τα γραπτά τους. Η Ρεάλ πήρε το τρόπαιο χωρίς ανταρτοπόλεμο, παίζοντας φανερά καλύτερο μπάσκετ από τους αντιπάλους της, γιατί ήταν πιο έτοιμη και πιο διαβασμένη, τεχνικά, από όλους.

Μετά την εκπλήρωση του “απωθημένου” της Decima, της δέκατης κούπας δηλαδή στην κορυφαία διοργάνωση, η σκυτάλη περνά στο ποδοσφαιρικό τμήμα, που παίζει το επόμενο Σάββατο στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Λίβερπουλ. Η Ρεάλ μπορεί να φτάσει τα 13 τρόπαια και να πετύχει ένα τρομερό νταμπλ σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, που θα πιστοποιεί την ευρωπαϊκή κυριαρχία της. Εκτός και αν έχουν άλλη άποψη ο Σάλαχ και η παρέα του…