Η χολή των “αρίστων” είναι το καλύτερο παράσημο για τον δικό μας Ντιέγκο

Οι αριστεροί αγαπούν τον Ντιέγκο και οι δεξιοί θαυμάζουν τον Πελέ.
Τον Ροναλτίνιο τον αγαπάμε εμείς οι ρέιβερ…

Αυτά έλεγε κάποτε ο Πανούτσος, σε μια βραδιά Τσάμπιονς Λιγκ, όταν είχε ακόμα κάποιο χιούμορ και δεν τον είχε καταβάλει πλήρως το αλκοόλ.

Μερικά χρόνια -τρία μνημόνια και μια ακροδεξιά στροφή του Αντώνη- αργότερα, ο Πανούτσος αποφάνθηκε πως ο κόσμος δεν αγαπούσε τον ποδοσφαιριστή Ντιέγκο, αλλά τον outlaw, που έχει γραμμένους νόμους και κανόνες, όπως θαυμάζουν οι νοικοκυραίοι όσα φοβούνται να κάνουν οι ίδιοι. Ότι ο Μαραντόνα ήταν ό,τι και ο Μπεστ, αλλά είχε πολιτικό άλλοθι, γιατί πήγαινε στην Κούβα και τη Βενεζουέλα. Ότι είναι μάταιο να τα βάζεις μαζί του -και ας έκανε ναρκωτικά και ας είχε την προσωπική ζωή που είχε- γιατί θεωρείται λαϊκός ήρωας. Ενώ ο Πελέ που στηρίζει έξι φιλανθρωπικές οργανώσεις -ουάου- έχει τόσες πιθανότητες να γίνει λαϊκός ήρωας, όσες και ο Στουρνάρας.

Ο Πανούτσος δεν καταλαβαίνει -δυστυχώς- πως τους ήρωές του ο λαός τους επιλέγει για κάποιο λόγο και όχι κατά παραγγελία -ευτυχώς. Κι έτσι, ξοδεύει ένα σωρό λέξεις, για να μας πει βασικά πως είναι δεξιός και δε συμπαθεί τον Μαραντόνα, όπως μια σειρά ομοϊδεάτες του, που ο Ντιέγκο τους καθόταν στον λαιμό.

Η Μαριάννα Πυργιώτη, αντιθέτως, επέλεξε να το χωρέσει σε ένα μόνο τιτίβισμα.
Γιατί έτσι είναι οι δεξιοί αστοί δημοσιολόγοι. Δεν ανέχονται τον πλούτο και την επίδειξή του και είναι άτεγκτοι σε αυτό το ζήτημα…

Σεβασμό και υπόκλιση στο τεράστιο ταλέντο του αλλά όχι στο χυδαία νεόπλουτο επιδειξιομανές life style με 5 αναγνωρισμένα κι άλλα 5 φερόμενα παιδιά του …Γνώμη μου pic.twitter.com/sMZOt9wleL

— Mariana Pirgioti (@MarianaPirgioti) November 26, 2020

Τον τόνο της “κυβερνητικής γραμμής” τον είχε δώσει από νωρίς ο υφυπουργός Αθλητισμού, Λευτέρης Αυγενάκης, κάνοντας λόγο για ένα “αμφιλεγόμενο πρότυπο με τη στάση ζωής του”. Ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν ακόμα και ένα μέρος από τα ρεπορτάζ της ΕΡΤ για τον θάνατο και την κηδεία του Μαραντόνα…

https://twitter.com/l_avgenakis/status/1331643261929320449

Αλήθεια, από πότε τα “αντικειμενικά ΜΜΕ” αναφέρονται στα πάθη και στις “μαύρες κηλίδες” ενός εκλιπόντα, λες και αυτά μειώνουν τον θρύλο του και το μέγεθός του; Από πότε δεν ακολουθούν τη γραμμή “ο νεκρός δεδικαίωται”, δε φοβούνται τη γενική κατακραυγή, νιώθουν άνετα να στήσουν στο απόσπασμα της κριτικής τους έναν νεκρό;

Ενα σωρό δημοσιογράφοι απο χθες είπαν και έγραψαν για τον Μαραντόνα " ναι αλλά ήταν και εθισμένος στα ναρκωτικά ". Οι ίδιοι που εδω και δυόμισι χρόνια δεν αναφέρουν καν την είδηση οτι πρόεδρος ομάδας κατηγορείται για 2,1 τόνους ηρωίνη αλλά 3 ανακριτές παραιτήθηκαν απο την έρευνα

— Χριστοφ. Ζαραλικος (@zaralikos) November 26, 2020

Μπορείτε να θυμηθείτε άλλο αντίστοιχο παράδειγμα, αντίστοιχη κάλυψη από τα ΜΜΕ; Σαφώς και όχι. Από πότε ξεχνάνε, λοιπόν, τα ΜΜΕ τη δεοντολογία τους και την επίφαση της αντικειμενικής, ισότιμης κάλυψης των γεγονότων, των προσώπων και της στάσης τους;

Από τότε που σαν γνήσια αμερικανάκια, που ευθυγραμμίζονται με τη φωνή του Κυρίου τους, δεν ξέχασαν ποτέ ότι ο Μαραντόνα ήταν από τους πιο φλογερούς αντίπαλους του ιμπεριαλισμού και της εκάστοτε κυβέρνησης των ΗΠΑ. Από τότε που ο Ντιέγκο έδειξε πως το χειρότερο “μειονέκτημά” του δεν ήταν ο άστατος χαρακτήρας του, το πάθος του για τα ναρκωτικά και τις γυναίκες και η αγάπη του για τα ακριβά σπορ αμάξια, αλλά ότι δεν εννοεί να κρατήσει το στόμα του κλειστό, να μην πει αυτό που σκέφτεται, να μην υποστηρίξει τους λαϊκούς ηγέτες της Λατινικής Αμερικής.

Αυτό είναι το μόνο λάθος που δεν του συγχώρεσαν, ο βασικός λόγος που δεν τον αντιμετώπισαν -έστω- ως έναν μοιραίο, αυτοκαταστροφικό ήρωα, σαν τον Μπεστ. Ούτως ή άλλως κανείς επαγγελματίας αθλητής δεν είναι κοινωνικό πρότυπο για όσα κάνει εκτός γηπέδων και μακριά από το άθλημά του. Λες και είχε ποτέ αδαμάντινο χαρακτήρα ο Πελέ -ως “μαύρο διαμάντι”-, που αγάπησε τα λεφτά και τους χορηγούς όσο κανείς, επειδή στηρίζει φιλανθρωπικές οργανώσεις -το κλασικό άλλοθι κάθε καπιταλιστή.

Ο Ντιέγκο δε ζει για να τους απαντήσει. Αν μπορούσε, θα έλεγε πιθανότατα κάτι αντίστοιχο, με αυτό που είχε αφιερώσει στους επικριτές του δημοσιογράφους, μετά από μια πρόκριση της Αργεντινής.

Να πάνε να την ρουφήξουν και να συνεχίσουν να την ρουφάνε…

Την έχει οπτικοποιημένη και στη νοηματική γλώσσα, για να την καταλάβουν όλοι…

Έτσι και αλλιώς, το δικό τους μίσος ακόμα και τώρα, που τον βλέπουν να φεύγει, είναι το καλύτερο παράσημο που παίρνει στον τάφο του.

Υγ: Μα πώς έγινε και δε σχολίασε κανείς δεξιός αυτό το σιγμιότυπο με τον Ντιέγκο και τα δύο ρολόγια που φοράει -να κάνει σύνδεση με το ρολόι του Κάστρο και τη φτηνή απομίμηση που φοράει ο Κουτσούμπας;

Ιδέες δίνουμε…