Η φάμπρικα, η φάμπρικα δε σταματά

Υπάρχουν νίκες, υπάρχουν θρίαμβοι και συντριβές. Και υπάρχουν εκείνοι οι αγώνες που μένουν στην ιστορία και θα τους συζητάμε χρόνια. Σαν το 7-1 της Γερμανίας με τη Βραζιλία στο Μουντιάλ. Και το χτεσινό 8-2 της Μπάγερν που πέρασε πάνω από την Μπαρτσελόνα. Με τους “Φρίτζηδες” σε πρώτο πλάνο, γιατί δεν ξέρουν να σταματάνε ποτέ. Κι αυτός είναι ο τρόπος τους να σέβονται τον αντίπαλο. Ταπεινώνοντάς τον. Η Γερμανία είναι και η πατρίδα της Διαλεκτικής, άλλωστε.

Η χτεσινή οκτάρα της Μπάγερν θύμισε σε όλους την επτάρα στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Δύναμη, κυνισμός, γερμανική ανωτερότητα. Αλλά τη διαφορά στο τελευταίο δεκάλεπτο (σε σχέση με το βαρύ μεν, συμβατικό δε 5-2) την κάνει ένας Βραζιλιάνος -που δεν ήταν παρών το ’14- ο Κουτίνιο, που είχε κίνητρο να πάρει μια μικρή εκδίκηση από την Μπαρτσελόνα, που τον έβγαλε “άχρηστο”.

Τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ δεν έχουν Ισπανούς, για πρώτη φορά μετά το 2007. Και δεν έχουν Μέσι ή Ρονάλντο, για πρώτη φορά από το 2005. Κάποιοι μιλάνε για τον οριστικό θάνατο του τίκι-τάκα, που είναι σαν τον κύκλο της Μεταπολίτευσης κι ακόμα κλείνει. Δεν πέθανε ποτέ, γερνάει όμως και πεθαίνει κάθε μέρα, σε κάθε σύγκριση με το πρόσφατο χρυσό παρελθόν και την ανάμνησή του, που μένει ανεξίτηλη, σαν πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι.

Ο κύκλος δεν κλείνει ακριβώς, η ιστορία προχωράει σπειροειδώς, σαν το σπιράλ τετράδιο, αρκεί να ξέρεις πότε να αλλάξεις σελίδα. Και η Μπαρτσελόνα επιστρέφει κάθε φορά στο ίδιο σημείο (μηδέν), αλλά σε κατώτερη σπείρα. Σαν την Αρνητική Διαλεκτική του Αντόρνο.

Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Καταλονίας. Η Μπάρτσα είναι βαθιά άρρωστη και θυμίζει κάτι από τη φετινή πανδημία. Η καραντίνα της έδωσε θεωρητικά ευκαιρία να αλλάξει πράγματα, να γυρίσουν οι τραυματίες της, να κερδίσει χρόνο. Δεν μπόρεσε όμως να κερδίσει τον πανδαμάτορα χρόνο που κυλάει εναντίον της. Ο Σετιέν κατέβασε μια γερασμένη ενδεκάδα, με μέσο όρο ηλικίας τα 30, χωρίς δίψα, νεύρο και πίεση, σαν ευπαθής ομάδα… Και με τον καλύτερο παίκτη του κόσμου άφαντο, να θυμίζει βετεράνο στα 33 του.

Η Μπάρτσα για τον Μέσι αρχίζει να θυμίζει τον εφιάλτη της Αργεντινής. Ο χρόνος στην κλεψύδρα τελειώνει, ο Μέσι μοιάζει απελπιστικά μόνος και ανήμπορος να φτάσει σε έναν ακόμα μεγάλο τίτλο. Χτες όμως ήταν αυτός ο αδύναμος κρίκος. Χωρίς φαντασία μπροστά, χωρίς τη δύναμη να τρέξει και να πιέσει στην άμυνα. Αν ερχόταν ο νέος Γκουαρδιόλα στην ομάδα (πχ Xavi), μπορεί να άρχιζε από αυτόν τις αλλαγές, όπως κάποτε ο Πεπ έκανε τις δικές του εκκαθαρίσεις (Ροναλντίνιο, Ντέκο και έναν χρόνο μετά Ετό), για να μείνει χώρος να ανοίξει τα φτερά του ο Μέσι. Κανείς δεν μπορεί να φτάσει πια στην κορυφή, περπατώντας.

Κάποιοι ελπίζουν ότι το κάζο αυτό ήταν καμπανάκι (καμπαναριό ολόκληρο) για αλλαγές. Όπως ήταν και το περσινό με τη Λίβερπουλ και πρόπερσι με τη Ρόμα κοκ. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι της διοίκησης που ακόμα και τα σωστά τα κάνει λάθος, πχ η απομάκρυνση ενός φοβικού προπονητή (Ερνέστο Βαλβέρδε) που μετέδωσε τις φοβίες του στην ομάδα, αλλά έφυγε χωρίς να υπάρχει έτοιμη εναλλακτική. Αλλά οι επόμενες εκλογές είναι το καλοκαίρι του ’21, ενώ ο κόσμος θέλει Αλλαγή “εδώ και τώρα”, όπως το ’81.

Τα λόγια για τους Βαυαρούς περισσεύουν, όπως τα γκολ που μοιράζουν στον αντίπαλο. Η Μπάγερν έζησε τη δική της αλλαγή, με τον Φλικ στον πάγκο, μες στη χρονιά και έκτοτε σκορπίζει τρόμο. Έβαλε οκτώ σβηστά, μπορούσε περισσότερα, χωρίς καν να πάρει μπρος ο πρώτος σκόρερ της, ο Λεβαντόφσκι. Αν η Μπάγερν είναι FC Hollywood (για τα κουτσομπολιά και τις ειδήσεις που προσφέρει) η χτεσινή παράσταση ήταν κάτι μεταξύ μιούζικαλ και θρίλερ. Και οι βετεράνοι της (Ματέους, Ρουμενίγκε) μπορούν να κάνουν μπούλινγκ σε όποιον θέλουν, γιατί η ομάδα νιώθει -και ίσως είναι όντως- άτρωτη.

Και ποιος να το έλεγε πως ο καλύτερος μπακ του κόσμου είναι Καναδός και δεν παίζει στη Λίβερπουλ του Κλοπ! Ο Αλφόνσο Ντέιβις, που δεν έχει κλείσει καν τα 20 και έκανε το μαγικό της βραδιάς στο πέμπτο γκολ της ομάδας του, περνώντας όποιον ήθελε. Πριν τον αγώνα μιλούσε στο τηλέφωνο με τον πατέρα του, συγκινημένος που θα έπαιζε κόντρα στον Μέσι. Μετά τον αγώνα, μπορεί ο Μέσι να τηλεφώνησε στον δικό του πατέρα και να αντιστράφηκαν οι ρόλοι.

Οι Γερμανοί ξανάρχονται, με δυο ομάδες στα ημιτελικά, σκορπίζοντας τρόμο. Αλλά και αντιπάθεια. Η Λειψία γιατί είναι η ομάδα της Ρεντ Μπουλ. Η Μπάγερν γιατί ασέλγησε χαιρέκακα στο ζωντανό πτώμα ενός βαριά άρρωστου αντιπάλου. Και ο Φλικ στο τέλος συγχαιρόταν τους παίκτες του, που είχαν τον ίδιο ρυθμό ως το 90’…

Πριν από έντεκα χρόνια, στα προημιτελικά του Τσου-Λου, η Μπαρτσελόνα νικούσε 4-0 την Μπάγερν στο ημίχρονο και άφηνε το πόδι από το γκάζι, μολονότι υπήρχε και δεύτερος αγώνας. Τότε όμως ο Μέσι ήταν έντεκα χρόνια νεότερος και δε σταματούσε να τρέχει. Περασμένα μεγαλεία… Ίσως τελικά να μη φταίει η Μπάγερν, που έριξε ρυθμούς μετά το εξωφρενικό (χωρίς φρένα) πρώτο ημίχρονο. Ίσως να φταίει η Μπαρτσελόνα που δεν ήξερε πώς να πατήσει φρένο στον δικό της κατήφορο.
Όταν παίρνω φόρα-φόρα κατηφόρα…

Και στη γωνιά, καραδοκεί το πεπρωμένο, το κοινό τους παρελθόν, ο Πεπ Γκουαρδιόλα, αν φυσικά περάσει σήμερα η Σίτι τη Λιόν. Γιατί σε αυτό το εκ των πραγμάτων ιδιαίτερο και περίεργο Τσου-Λου, τα έχουμε δει όλα (;). Και ενώ θα ήταν έτσι κι αλλιώς “ιστορικό”, η Μπάγερν φροντίζει να γράφει ιστορία, με “ανυπακοή” στο fair-play για τον γονατισμένο αντίπαλο και με τα φρένα σπασμένα.

Η φάμπρικα των Βαυαρών δε σταματά, ούτε στο ’90…