Η λούμπεν αστική τάξη εν δράσει

Μπορεί οι προκηρύξεις της 17Ν να μην είναι το πιο σοβαρό πολιτικά ανάγνωσμα που θα έβρισκε κανείς, αλλά η φράση για τη λούμπεν αστική τάξη έρχεται συχνά στο νου, όταν ασχολείται κανείς με αθλητικά.

Παράγκες, αγαπούλες, στημένοι αγώνες, μπράβοι, φουσκωτοί, διερμηνείς, κιλοτάκια. λαθρέμποροι, μαφιόζικες επιθέσεις, ντου με πιστόλια, ξύλο σε δημοσιογράφος, κολαούζοι και υποτακτικοί.

Όλα φωτογραφικά, χωρίς ονόματα για να μην έχει κανείς νομικά ή άλλου είδους μπλεξίματα. Γνωστές σε όλους φυσιογνωμίες και καταστάσεις, που έκαναν αγνώριστο αυτό που αγαπάμε από παιδιά και κομμάτι του υποκόσμου τους.

Ο Όσιμ έλεγε πως η μπάλα είναι πόρνη. Και ως τέτοια, θα μπορούσε να μας πει “εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω”. Αναδύει τη σαπίλα και τη δυσωδία του κόσμου του κέρδους.

Και ποια είναι η λύση σε αυτήν την αρρώστια; Η “υγιής” επιχειρηματικότητα, λένε. Οι οπαδοί περιμένουν πάντα τον επενδυτή που θα βγάλει την ομάδα απ΄το τέλμα, όπως περίμεναν παλιά τα κορίτσια – επειδή έτσι τους είχαν μάθει – τον πρίγκηπα πάνω στο άσπρο άλογο. Κι αν τελικά το πριγκηπόπουλο αποδειχτεί βασιλιάς της νύχτας κι όχι όπως ακριβώς τον είχαν φανταστεί στα όνειρά τους, δεν πειράζει. Οι άρρωστοι θα τον αγαπήσουν και πάλι, γιατί πριν από αυτόν η ομάδα ήταν ένα τίποτα και στην τελική οι απέναντι έκαναν τόσα χρόνια τα ίδια και θα ξεχάσουμε εμείς τώρα…

Οι οπαδοί μισούν με λαϊκό ένστικτο τα λαμόγια που κερδοσκοπούν με την καψούρα τους, εκτός κι αν είναι και οι ίδιοι λαμόγια, με άλλα συμφέροντα, κάνουν αποχή, κηρύσσουν ανένδοτο να φύγει ο καρκίνος “πούλο”, “πούλα” κτλ.

Κι αν τελικά τα καταφέρουν, ποια είναι η εναλλακτική; Να έρθει ένας σοβαρός επενδυτής που να αγαπά την ομάδα και να βάλει λεφτά για την ψυχή της μάνας του;

Το λαμόγιο έφυγε, ζήτω το νέο λαμόγιο.

Aν αυτό δεν είναι απόδειξη της ηγεμονίας της αστικής ιδεολογίας και των αξιών της, που επιβάλλονται ως συνήθειες και θέσφατα, τότε τι;

Η προσμονή του πρίγκηπα – χαλίφη επιχειρηματία που θα αγαπά την ομάδα και όχι την τσέπη του, είναι το ίδιο απατηλή με το παραμύθι της υγιούς επιχειρηματικότητας και του καπιταλιστή που θα νοιάζεται για τους εργαζόμενους και όχι για το δικό του κέρδος. Κι όσο δύσκολο είναι, δυστυχώς, να καταλάβουν οι τελευταίοι πως δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα με τα αφεντικά τους, άλλο τόσο ζορίζονται να δουν οι άρρωστοι οπαδοί πως αυτό που βλέπουν ως σωτηρία είναι η πραγματική αρρώστια, ο καρκίνος που καταστρέφει τον αθλητισμό κι ό,τι μας δίνει χαρά, ο νταβατζής που το κάνει εμπόρευμα και το εκδίδει για την τσέπη του. Και είναι φαιδρό να ψάχνεις νταβατζή που να διαφέρει απ’ τους άλλους.