Και στο τέλος κερδίζουν τα λεφτά

Για κάποιους, στον τελικό του ΤσουΛου, μαζί με το αουτσάιντερ -δηλαδή την Τσέλσι- νίκησε λέει το ποδόσφαιρο, γιατί τα πετροδόλαρα και οι ακριβές μεταγραφές του Γκουαρντιόλα δεν έφεραν την ευτυχία.

Έτσι το τρόπαιο ήρθε σαν ανταμοιβή για τα “τίμια και καθαρά” λεφτά του Ρομάν Αμπράμοβιτς, που σε άλλα συμφραζόμενα θα τον έλεγαν Ρώσο ολιγάρχη, αλλά τώρα προβάλλει ως σύμβολο της ποδοσφαιρικής δημοκρατίας, σαν ένα είδος σύγχρονου Socrates. Και όλα αυτά, όχι για την Κορίνθιανς, αλλά για μια ομάδα που ξόδεψε 200 μύρια το περασμένο καλοκαίρι.

Ενώ στον τελικό έπαιξαν δύο από τους 12 πρωτεργάτες της European Super League, που λένε πως μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, επιστρέφει όμως από το παράθυρο -ου μην και τη μεγάλη πόρτα- δια χειρός ΟΥΕΦΑ, που “τιμωρεί σκληρά” τους μεγάλους με περισσότερα προνόμια και εξασφαλισμένες θέσεις, σε μια ανατροπή που θυμίζει στα καθ’ ημάς το δημοψήφισμα του ’15. Στον έβδομο ουρανό όλοι, αδέρφια…

Αλλά τα περισσότερα χαρτιά κρίνονταν σε μια άλλη αγγλική μονομαχία, στο μπαράζ της Τσάμπιονσιπ για την άνοδο στην Πρέμιερ Λιγκ, που έφερε στη νικήτρια (Μπόρνμουθ) πιο πολλά εγγυημένα έσοδα, από ό,τι η κατάκτηση του ΤσουΛου στην ήδη φιναλίστ Τσέλσι. Τα λεφτά δεν φέρνουν πάντα την ευτυχία -για τους Άγγλους και γενικώς- χτίζουν όμως μια πολύ καλή βάση, για να την αποκτήσεις και να μην έχεις πολλή γκρίνια.

Την ίδια στιγμή, στο δικό μας αντίστοιχο μπαράζ, ο Παναιτωλικός κέρδιζε την παραμονή απέναντι στον Μπάμπη (τον) Τεννέ και την Ξάνθη (που δεν την λένε πλέον Σκόντα, και δεν είναι ομάδα που έχει όλα τα προσόντα) και ο Τραϊανός Δέλλας ξεσπούσε λυτρωμένος σε μπινελίκια, σαν ήρωας του Οικονομίδη.

Ο οποίος όμως προτιμά άλλους ήρωες και μιλά με τα καλύτερα λόγια για τον Λασκαρίδη, που είναι φάτσα ζόρικη και βγήκε απ’ το κοστούμι του, και έχει δίκιο που χέζει το κράτος, γιατί δεν τον βοηθά η χώρα να μείνει εδώ, για να αφήσει λεφτά και θέσεις εργασίας. Τώρα πώς είναι δυνατόν να παίρνεις μέρος σε ένα έργο που χτυπά τους νεοναζί και την ίδια στιγμή να λες ό,τι έλεγαν και αυτοί, γλείφοντας το εφοπλιστικό χέρι που τους ταΐζει, είναι ένα ερώτημα. Και δεν απαντιέται με ντρίπλες και εύκολες σκηνές, γεμάτες μπινελίκια, για να τις βλέπουν έφηβοι και να γίνουν viral στο YouTube.

Το Σαββατοκύριακο έκλεινε με τον τελικό της Ευρωλίγκα και την ήττα της super-team της Μπάρτσα, που είχε τινάξει την μπάνκα στον αέρα με τα εκατομμύριά της, αλλά έχασε καθαρά από την Έφες. Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, και ο Γιασικεβίτσιους που ήταν Μίδας ως παίκτης, έχει μπόλικα κεφάλαι μπροστά του για να εξαργυρώσει-ρευστοποιήσει σε τρόπαια το χρυσό που ρίχνει η διοίκηση.

Πώς μπορείς να πεις όμως ότι δεν είναι super-team μια ομάδα που έχει την πολυτέλεια να(μπορεί να) ξεκινά από τον πάγκο τον Λάρκιν ή τον Μπομπουά, και να βγάζει MVP τον Μίσιτς, που σκέφτεται να φύγει στο ΝΒΑ, που παίρνει όλη την αφρόκρεμα και αφήνει στη Γηραιά Ήπειρο τα γερασμένα άλογα, σαν τον Γκασόλ -που του ξέφυγε το τρόπαιο που του έλειπε;

Κάποτε οι Τούρκοι στο μπάσκετ ήταν ανέκδοτο, τώρα όμως η Ευρωλίγκα έχει χορηγό τις Turkish Airlines και οι ομάδες της Πόλης έχουν πάρει δύο τρόπαια την τελευταία τετραετία; Πιστεύει κανείς πως θα έφταναν ως εκεί αν δεν είχαν ρίξει λεφτά για να φέρουν τους καλύτερους;

Κάποτε ο Κρόιφ έλεγε πως τα λεφτά δε βάζουν γκολ -και τα μπάτζετ δεν παίζουν μπάσκετ, θα προσθέταμε εμείς. Έκτοτε όμως έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, ο επαγγελματικός αθλητισμός αφήνει όλο και λιγότερα περιθώρια για εκπλήξεις -που είναι η μαγεία του αθλητισμού- και το μόνο βέβαιο είναι πως ανεξαρτήτως φανέλας, στο τέλος της ημέρας κερδίζουν πάντα τα λεφτά…