Και στο τέλος νικάει το ποδόσφαιρο…

Κάποιοι περίμεναν να δουν στον τελικό τον Άγιαξ και την Μπαρτσελόνα, για να ευφρανθεί η ψυχή του Κρόιφ. Μόνο που αυτή δε θα ευφραινόταν ποτέ με αυτό που παρουσιάζει η ομάδα του Βαλβέρδε. Ενώ ο κόσμος του σύγχρονου ποδοσφαίρου είναι ίσως πολύ σκληρός για να αντέξει ένα αίσιο τέλος στο παραμύθι των μωρών του Άγιαξ. Κι όταν γίνεται σκληρή η κατάσταση, αυτοί που προχωράνε είναι οι σκληροί -δηλαδή οι Άγγλοι.

Το ζευγάρι του τελικού θα είναι Λίβερπουλ-Τόττεναμ. Το τρόπαιο θα πάει στο νησί μετά από επτά χρόνια -μόλις το δεύτερο την τελευταία δεκαετία- σπάζοντας μια πενταετή κυριαρχία των ισπανικών ομάδων. Η Λίβερπουλ μπορεί να σηκώσει την κούπα με τα μεγάλα αυτιά για 6η φορά στην ιστορία της -κι ας είναι άλλη αυτή που την καίει περισσότερο- ενώ η Τόττεναμ μπορεί να γίνει η έκτη διαφορετική αγγλική ομάδα που φτάνει στην κατάκτησή της -ένα αξιοζήλευτο νούμερο, όταν καμία άλλη χώρα δεν έχει να επιδείξει πάνω από τρεις ομάδες-νικήτριες του θεσμού.

Είναι επίσης η πρώτη φορά στα χρονικά που μπορούμε να δούμε εμφυλίους από την ίδια χώρα στους δύο τελικούς, του Τσάμπιονς Λιγκ και του Γιουρόπα Λιγκ. Και είναι αξιοσημείωτο πως πρόκειται για τις ομάδες που είναι από τη δεύτερη ως την πέμπτη θέση της Πρέμιερ Λιγκ, με την πρωταθλήτρια Σίτι να μένει νωρίς εκτός συνέχειας. Καμιά φορά είναι πιο εύκολο να πάρει κανείς ευρωπαϊκό τίτλο παρά το πρωτάθλημα -πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την Πρέμιερ Λιγκ.

Αλλά για αυτά υπάρχει αρκετός καιρός ακόμα να τα δούμε. Και προπαντός για να συνέλθουμε από όσα έχουμε δει μέχρι τώρα. Οι νοκ άουτ φάσεις του Τσάμπιονς Λιγκ έχουν επιφυλάξει τρομερές βραδιές και συγκινήσεις, που θα αρκούσαν να γεμίσουν μια πενταετία, ενώ γίνεται της… “ανατροπής το κάγκελο”. Κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής με οποιοδήποτε σκορ, αν δεν ακούσει το σφύριγμα της λήξης. Αλλιώς κινδυνεύει να πέσει ξερός -όπως χτες οι παίκτες του Άγιαξ, που έπεσαν κεραυνόπληκτοι στο χορτάρι, μην μπορώντας να πιστέψουν τι είχε συμβεί και τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία.

Και ποιος ξέρει τι ακόμα μας επιφυλάσσει ο μεγάλος τελικός. Μπορεί να μην είναι το πιο κλασικό ζευγάρι φιναλίστ (η Τόττεναμ φτάνει για πρώτη φορά άλλωστε τόσο μακριά), αλλά αν το φινάλε είναι αντάξιο με όσα προηγήθηκαν, μπορεί να συμβεί αυτό που λέει κι ο Ζαραλίκος.

Μετά απ´ αυτά που έγιναν στους ημιτελικούς λογικά ο τελικός Λίβερπουλ – Τότεναμ θα λήξει με την προσγείωση διαστημοπλοίου με εξωγήινους στο κέντρο του γηπέδου λίγο πριν λήξει η παράταση

— Χριστοφ. Ζαραλικος (@zaralikos) May 8, 2019

Κατά τα άλλα, η χτεσινή εξέλιξη και το κοντράστ συναισθημάτων είχε κάτι από κινηματογράφο. Αν και ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις απ’ τις αντιδράσεις ποιος είχε νικήσει και ποιος έχασε, αφού όλοι έπεφταν στο γήπεδο κι έκλαιγαν, προσπαθώντας να πιστέψουν τι έγινε…

Η Τόττεναμ τα κατάφερε με γνήσια αγγλικό τρόπο. Με μια επική ανατροπή σε ένα ημίχρονο, χωρίς τον καλύτερο παίκτη της που μπορεί να προλάβει όμως τον τελικό, χτυπώντας στο τέλος όταν έχει αδειάσει η μπαταρία του αντιπάλου, ποντάροντας στην ένταση, το ρυθμό αλλά και την ποιότητα. Και με λίγη δόση λάτιν ταμπεραμέντου. Βρίσκοντας λύσεις από έναν “αντι-ήρωα”, με το Λούκα Μόουρα να κάνει χατ-τρικ. Και έχοντας τον Ποτσετίνο στο ρόλο του νέου Σιμεόνε, να αντιγράφει ακόμα και το μαύρο κοστούμι του Τσόλο, δείχνοντας “cojones”, τσαγανό κι αποφασιστικότητα. Αυτό ακριβώς που λείπει δηλαδή από την Εθνική Αργεντινής, κατά έναν παράδοξο τρόπο…

Κι έτσι αντί για το don’t cry for me Argentina, είδαμε μια διασκευή στο χόρτο για τους μικρούς Ολλανδούς -και όχι μόνο- του Άγιαξ. Μπορεί ένα μεγάλο μέρος της φίλαθλης κοινής γνώμης να είχε ψηθεί να δει τα “τρομερά μωρά” του Αίαντα να φτάνουν στον τελικό της Μαδρίτης ή -γιατί όχι;- ως το τέλος, αλλά αυτό που έγινε την αποζημίωσε τους φιλάθλους με το παραπάνω. Γιατί περισσότερο από μια επική πρόκριση της Τόττεναμ ήταν ο θρίαμβος του ποδοσφαίρου.

Κυρίως ήταν ο θρίαμβος της Κροϊφικής λογικής που έλεγε πως δεν είχε δει ποτέ ένα τσουβάλι λεφτά να βάζει γκολ ή να νικάει τον αντίπαλο. Η Τόττεναμ είναι ένα πολύ κλασικό παράδειγμα, αφού έφτασε στον τελικό χωρίς να κάνει ούτε μία μεταγραφή το προηγούμενο καλοκαίρι, όταν ο βασικός της στόχος ήταν να κρατήσει στο Λονδίνο τα αστέρια της και τον προπονητή της, ίσως το απόλυτο αστέρι της -πάνω και από το Χάρι Κέιν- που είχε βρεθεί στο στόχαστρο της Ρεάλ, ως υποψήφιος αντικαταστάτης του Ζιντάν. Και αν υπάρχει κάτι πραγματικό λυπηρό για τον Άγιαξ, είναι πως αυτή η φουρνιά παικτών θα σκορπίσει στις τέσσερις γωνιές της Ευρώπης, στους συλλόγους που έχουν μεγαλύτερο πορτοφόλι, και δε θα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει την κορυφή άλλη μια φορά.

Προφανώς τα λεφτά δεν παίζουν μπάλα, καθορίζουν όμως πάρα πολλά στο σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Κι είναι πάντα ευχάριστο να βλέπεις στο γήπεδο τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα και σπάνε τη μονοτονία, ίσως στην καλύτερη διοργάνωση των πολλών τελευταίων χρόνων…