Και στο τέλος νικάνε τα PIGS – It’s coming Rome

Τι είναι το EURO στον 21ο αιώνα;

Μια διοργάνωση όπου συμμετέχουν 24 (ή 16) ομάδες από την Ευρώπη (και όχι μόνο), παίζουν μεταξύ τους και στο τέλος νικάνε τα PIGS. Η Ελλάδα το 2004. Η Ισπανία το 2008 και το 2012 -η μόνη που κατάφερε να υπερασπίσει τον τίτλο της. Η Πορτογαλία το 2016. Και η Ιταλία φέτος, στο EURO του 2020, που εν τέλει έγινε μες στο ’21. Αυτό δεν είναι απλή διοργάνωση, αλλά η χαρά του αντιμνημονιακού ευρωπαϊκού νότου. Η εκδίκηση των PIGS… (Portugal – Italy – Greece – Spain).

Οι φρατέλοι δεν είναι απλά ανθεκτικοί, σαν το κεφάλι του αρχηγού τους, του Κελίνι.

Έχουν επιπλέον τη μοναδική ικανότητα να αντλούν δύναμη από κάθε στραπάτσο τους, να επιστρέφουν δριμύτεροι και θριαμβευτές. Το ’68 βγήκαν πρώτη φορά πρωταθλητές Ευρώπης, δυο χρόνια μετά τον ατιμωτικό αποκλεισμό τους από τη ΛΔ Κορέας στο Μουντιάλ της Αγγλίας, στο ίδιο νησί όπου βγήκαν τώρα θριαμβευτές.

Το ’82 είχε προηγηθεί το σκάνδαλο Totonero. Το ’06 κολυμπούσαν στα απόνερα του σκανδάλου Calciopolis, που έφερε τα πάνω κάτω. Και τις δυο φορές βγήκαν πρωταθλητές κόσμου, στα γήπεδα της Ισπανίας και της Γερμανίας.

Τώρα είχε προηγηθεί το στραπάτσο -ιταλικότατη λέξη- με τον αποκλεισμό από το Μουντιάλ της Ρωσίας. 60 χρόνια μετά, οι Ιταλοί δε θα ήταν εκεί. Βγήκαν όμως πρωταθλητές Ευρώπης, 53 χρόνια μετά την τελευταία φορά. Μέχρι την επόμενη…

Οι παλιοί τιφόζι της Ιταλίας (boomer) νοσταλγούσαν τις μεγάλες προσωπικότητες του παρελθόντος: τον Ρόσι, τον Μπαρέζι, τον Μαλντίνι, τους Ρίβα και Ριβέρα, ίσως και τον Μεάτσα. Οι πιο νέοι ξεφυσούσαν μελαγχολικά και αναπολούσαν τον Τότι, τον Ντελ Πιέρο, το αμυντικό δίδυμο Νέστα-Καναβάρο, τον Μπουφόν… Οι ειδικοί αποφαίνονταν πως η ομάδα έχει έλλειμμα προσωπικότητας, ίσως και ταλέντου, γιατί δεν τους γέμιζε το μάτι ο κορμός της Αταλάντα. Οι πιο ισχυρές προσωπικότητες στην ομάδα ήταν ο Μαντσίνι και ο Βιάλι στον πάγκο, που είδαν από νωρίς να ζωντανεύει ο εφιάλτης του δικού τους χαμένου τελικού στο παλιό Ουέμπλεϊ -με τη Σαμπντόρια.

Αλλά οι Ιταλοί τα κατάφεραν με τον δικό τους τρόπο. Άντεξαν την απώλεια του Κιέζα – ο καλύτερος του γηπέδου. Γύρισαν τον τελικό χωρίς κλασικό φορ. Έφτασαν στην κορυφή χωρίς τον μεγάλο γκολτζή. Έπαιξαν καλύτερη μπάλα από κάθε άλλη εκδοχή της Σκουάντρα Ατζούρα, που έχουμε δει στο γήπεδο. Ατσαλώθηκαν στα δύσκολα, έδειξαν μέταλλο στη ρουλέτα των πέναλτι, ξέχασαν τι θα πει ήττα -η τελευταία καταγράφηκε προ πανδημίας, το μακρινό 2018. Και έκαναν πράξη, το διασημότερο λογοπαίγνιο του EURO.

It’s coming Rome…

It's coming to Rome pic.twitter.com/7GYDC4qulB

— Troll Football (@TrollFootball) July 11, 2021

Στον αντίποδα, η Αγγλία είχε να ξορκίσει πολύ περισσότερα φαντάσματα. Την κατάρα των πέναλτι, του προπονητή, της γκρίνιας προς τον προπονητή, του πέναλτι που έχασε ο προπονητής ως παίκτης το ’96… Την κατάρα του γηπεδούχου στον τελικό, το στοιχειωμένο εδώ και 55 χρόνια “It’s coming home”. Μα πάνω από όλα την ευχή του Μπογδάνου -που κρατήθηκε και δεν έβαλε εικόνα της Θάτσερ.

https://twitter.com/bogdanosk/status/1414282371600457732

Η Αγγλία νόμιζε πως έγινε Ιταλία και μπορεί να κρατήσει το 1-0, παίζοντας σύστημα “όλοι πίσω”, με τρεις στην άμυνα. Ο αγώνας πήγε στην παράταση και ο προπονητής Σάουθγκεϊτ “τρώει ξύλο” για λάθος λόγους και για τις αποτυχημένες αλλαγές που έκανε πριν τα πέναλτι. Ποιος στέλνει παιδιά 20 χρονών (Σάντσο, Ράσφορντ, Σάκα) να χτυπήσουν τα τελευταία πέναλτι;

Από κοντά η κατάρα των χούλιγκαν και της “μεθυσμένη ς πολιτείας”, που επιδόθηκε σε φεστιβάλ βλακείας, πριν και μετά τον αγώνα.

Αλλά το πιο ανησυχητικό δεν ήταν το “ντου” όσων δεν είχαν εισιτήρια και οι άλλες “ομορφιές” εκτός γηπέδου. Το χειρότερο είναι ο δομικός ρατσισμός στη Βρετανία, που βρήκε έδαφος να εκδηλωθεί, με αφορμή αυτούς που αστόχησαν στα πέναλτι. Όχι γιατί ήταν νέοι και άπειροι, αλλά γιατί… είχε “λάθος χρώμα” η επιδερμίδα τους!

https://twitter.com/awfcemily/status/1414346211486732291?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1414346211486732291%7Ctwgr%5E%7Ctwcon%5Es1_&ref_url=https%3A%2F%2Fwww.gazzetta.gr%2Ffootball%2Feuro%2F2024307%2Fitalia-agglia-ratsistiki-epithesi-meso-social-media-ston-saka-pic-vid

Και πώς να πει κανείς ότι η ΟΥΕΦΑ -ως διοργανώτρια αρχή- είναι άμοιρη ευθυνών για τέτοιες συμπεριφορές, όταν ενδιαφέρεται να “μην προκαλέσει” τους φασίστες και χαϊδεύει τα αυτιά ακροδεξιών κυβερνήσεων -όπως του Όρμπαν; Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα μιας διοργάνωσης, που θα μείνει στην ιστορία για την κατάρρευση του Έρικσεν μες στο γήπεδο και την ανεκδιήγητη ΟΥΕΦΑ να βάζει στους Δανούς τελεσίγραφο να παίξουν άμεσα τον αγώνα, δείχνοντας πόσο ψηλά βάζει την ανθρώπινη ζωή.

Το ίδιο ακριβώς απέδειξε -σε συνεργασία με την ΟΥΕΦΑ- και η βρετανική κυβέρνηση, ορίζοντας υψηλότερα ποσοστά πληρότητας του Ουέμπλεϊ μετά τη φάση των ημιτελικών. Σε λίγες βδομάδες, ο κύριος λόγος που θα θυμόμαστε τον τελικό θα είναι ως μαζικό covid-spread event και ως βασική αιτία για την εκτίναξη του αριθμού των κρουσμάτων.

Μακάρι ο μόνος λόγος που θα έχουν να “θρηνούν” οι Άγγλοι (σε αντίθεση με τους Σκωτσέζους πχ, που ανήκουν και αυτοί στη Βρετανία) να είναι ένα χαμένο τρόπαιο και όχι μερικές εκατοντάδες χαμένες ζωές, εξαιτίας της ανευθυνότητας των αρχών και του πάθους της ΟΥΕΦΑ για μια καλή εικόνα με γεμάτες κερκίδες και αντίστοιχα έσοδα…