Και στο τέλος παίρνουν μετάλλιο οι Ισπανοί…

Στον τελικό του Μουντομπάσκετ βρέθηκαν η πιο ερωτεύσιμη ομάδα των τελευταίων 30 χρόνων, ενάντια σε αυτήν που αγαπάμε να μισούμε εδώ και μιάμιση δεκαετία περίπου, αρχής γενομένης από τον τελικό της Ιαπωνίας. Δεν ήταν τυχαίο πως σήμερα όλα θύμιζαν το 2006.

Η μεγάλη διαφορά στον τελικό, ένας φιναλίστ που έσπαγε τα στεφάνια, η άμυνα που τσάκιζε κόκαλα, που ακύρωνε τα μεγάλα ατού του αντιπάλου -σήμερα τον μεγάλο Σκόλα και τον Καμπάσο. Μια ομάδα που έχει σχεδόν μαγικές δυνάμεις και το δείχνει και στην προθέρμανση.

https://twitter.com/FIBA/status/1173125617388326912

Αυτό είναι το 14ο μετάλλιό τους τα τελευταία είκοσι χρόνια. Και αυτή είναι η στιγμή να παραδεχτούμε πως, όσο αχώνευτος και αν είναι ο Ρούντι Φερνάντες για τους θεατρινισμούς και τις αντιδράσεις του, άλλο τόσο ικανή είναι η ομάδα στην οποία βρίσκεται. Δεν είναι τυχερή, δεν είναι αχώνευτη, είναι απλώς η καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα του 21ου αιώνα.

Είχε ένα σύνολο που βελτιωνόταν συνεχώς, σβήνοντας τις πρωτοκλασάτες απουσίες του (Σέρχιο, Ιμπάκα, Αμπρίνες), τον καλύτερο παίκτη του τουρνουά (Ρίκι Ρούμπιο) και ίσως τον πιο πληθωρικό σέντερ (Μαρκ Γκασόλ), αν βγάλουμε το Σκόλα εκτός συναγωνισμού. Μπορεί να μην βρήκε μπροστά της την team USA, νίκησε όμως τις καλύτερες ομάδες -ακόμα και τη Σερβία- και έφτασε εκεί που της άξιζε, χωρίς να αφήσει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης.

Και η νίκη της παίρνει αξία από την αξία του ηττημένου. Μια ομάδα που μοιάζει σαν το παλιό καλό κρασί, αλλά ξέμεινε από μαγικό ζωμό στο κρίσιμο σημείο. Μας έδωσε όμως τα καλύτερα στιγμιότυπα της διοργάνωσης, απ’ την αγκαλιά του Σκόλα στην καράφλα του Τζινόμπιλι με το κοστούμι, ως την κερκίδα που δε σταματούσε ποτέ ή ακόμα και τις καλτ παρουσίες παικτών με τις χαίτες στο κεφάλι.

Η Αργεντινή είναι μια χώρα που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο, αλλά αξίζει να είναι πολύ πιο περήφανη για την εθνική της ομάδα στο μπάσκετ και ας έφτασε δύο φορές στην πηγή (τελικός Μουντομπάσκετ) χωρίς να πιει νερό. Κι αν κάθε ποδοσφαιρική της αποτυχία είναι μια μικρή τραγωδία που την βυθίζει σε “εθνικό πένθος”, για αυτήν την ερωτεύσιμη ομάδα, κολλάει γάντι η κλισέ αφιέρωση.

-Don’t cry for me Argentina…