Κάρλες Πουγιόλ – Η βιονική ψυχάρα ενός capitan

Γίνεται κάποιος να έχει ψυχή, εφόσον είναι βιονικός; Όχι, δε γίνεται. Ακόμα κι αν αυτός είναι ο Κάρλες Πουγιόλ. Ο Πούγι όμως δεν έμεινε στην ιστορία ως κάποιος αλώβητος, άπαρτο βουνό, που δεν τραυματιζόταν ποτέ. Ίσα-ίσα, είχε 37 τραυματισμούς στην καριέρα του, δεν άφησε σημείο του σώματός του χωρίς παράσημο, και είχε λιγότερες συμμετοχές από τον Τσάβι πχ, που ήταν δυο χρόνια μικρότερός του, για αυτόν ακριβώς το λόγο. Έμεινε γιατί είχε τα ψυχικά αποθέματα να επιστρέφει κάθε φορά, μέχρι τον επόμενο τραυματισμό και πάλι από την αρχή. Και αυτό γιατί έπαιζε ανοικονόμητα, ξοδεύοντας τις ποδοσφαιρικές του ζωές σε κάθε φάση, για ένα κόρνερ, πλάγιο ή κάτι που έμοιαζε ασήμαντο, χωρίς ποτέ να σκεφτεί τον εαυτό του.

Αυτά τα ψυχικά αποθέματα, μπορεί να βρωμάνε ιδεαλισμός ως φράση, αλλά γίνονταν υλική δύναμη με την οποία έμπαινε στο κορυφαίο επίπεδο κι ας υστερούσε σε ταλέντο, κάλυπτε τις τεχνικές του αδυναμίες, κέρδιζε κεφαλιές πάνω από όλους -αν και είναι μόλις 1.78- σαν αυτές που ακολουθούν.

Μια μεγάλη ψυχή που του επέτρεπε σχεδόν τα πάντα, ακόμα και να αποκρούει την μπάλα με το στήθος.

Ήταν η ζωντανή ενσάρκωση του ευ αγωνίζεσθαι, με μαλλιά -που παραδόξως δεν έμπαιναν ποτέ σαν κουρτίνα μπροστά στα μάτια του, όσο έπαιζε. Έδινε πάντα το χέρι του στους αντιπάλους και δεν τους προκαλούσε ποτέ -σε αντίθεση με το Ζεραρ Πικέ κι ας ήταν κάτι σαν καθοδηγητής του. Σε ένα κλάσικο, είχε αρπάξει πχ από τα χέρια του τελευταίου έναν αναπτήρα, που τον είχε χτυπήσει, και τον έδειχνε στο διαιτητή. Σε ένα ματς με τη Βαγιεκάνο, μάλωσε τους συμπαίκτες του (Ντάνι Άλβες και Τιάγκο) που πανηγύριζαν έξαλλα ένα γκολ, ενώ το ματς είχε κριθεί κι ήταν πολλά με λίγα. Ενώ σε έναν άλλο αγώνα, έκανε τείχος στον αντίπαλο που τον χτύπησε λίγο πριν, για να μην του επιτεθούν οι συμπαίκτες του. Και στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ άφησε τον Αμπιντάλ -που πέρασε καρκίνο στο ενδιάμεσο- να σηκώσει αυτός στην επιστροφή του την κούπα, αντί του αρχηγού…

Ο Πουγιόλ άρχισε και τελείωσε την επαγγελματική του καριέρα με τα μπλαουγκράνα χρώματα -και μια διαφήμιση στη φανέλα, που δεν υπήρχε, όταν ξεκινούσε. Έζησε όλα τα “πέτρινα χρόνια” της Μπάρτσα μέχρι το 2005 κι ήταν βασικό στέλεχος της μεγάλης ομάδας που πήρε τα πάντα στο διάβα της (έξι πρωταθλήματα και τρία Τσου-Λου ως το 14′ που αποχώρησε από την ενεργό δράση). Ό,τι έκανε δηλαδή και η Ισπανία, στο ίδιο περίπου διάστημα, όπου πήρε δύο φορές το EURO και ένα Μουντιάλ, στη Νότια Αφρική.

Πήγε να μπλέξει στα γεράματα με κάτι διοικητικά κι έναν από τους υποψήφιους προέδρους της Μπάρτσα, αλλά δε θα του ταίριαζε ποτέ μια τόσο άψυχη θέση, όπου δε θα χρειαζόταν ποτέ να κάνει πχ μια απόκρουση με το κεφάλι -ακόμα και σε μια γλάστρα.

Σήμερα, ο Κάρλες Πουγιόλ γίνεται 40 χρονών και η τελευταία είδηση που τον αφορούσε ήταν η “επίθεση” που του έκανε μια θαυμάστριά του με σεξουαλικό βοήθημα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο “Πούγι” θα βρήκε τρόπο να την αποκρούσει κι αυτή, όπως τόσες άλλες. Αν και η πιο ερωτική, ακομπλεξάριστη στιγμή του παραμένει αυτή που βγήκε ημίγυμνος να χαιρετήσει τη βασίλισσα Σοφία (που είχε πάει στα αποδυτήρια να τους συγχαρεί) και άκουσε τους συμπαίκτες του να τον αποθεώνουν ρυθμικά…

Σε κάθε περίπτωση, αν η Μπαρτσελόνα έχει χάσει την ταυτότητά της κι εξελίσσεται σε μια ψυχρή ποδοσφαιρική επιχείρηση σαν όλες τις άλλες, ο Πουγιόλ θα ήταν η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου, που τα έδινε πάντα όλα, μέχρι τελικής πτώσης.