Κάθε εποχή έχει το Μανωλά που της αξίζει

Η ζωή του όλη ήταν μόνο ΑΕΚ. Έγινε σημαία και θρύλος της, αλλά και -ελέω “Θρύλου”- προδότης για τους οπαδούς της ομάδας που αγάπησε. Άλλωστε, κάθε εποχή έχει το Μανωλά που της αξίζει. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τη σύγκριση με το συνεπώνυμο ανιψιό του: Ο μεν νέος (Κώστας) είναι ωραίος, γρήγορος, τυπικός επαγγελματίας, με καριέρα που δε χώρεσε στα ελληνικά σύνορα, ο δε παλιός (Στέλιος) ήταν αλλιώς, βαρύς αμυντικός, αλλά ψυχάρα, αρχηγός και με τον τσαμπουκά σήμα – κατατεθέν του.

Αλλά ο τίτλος αφορά κυρίως τη σύγκριση με τον παλιό του εαυτό. Ο παίκτης Μανωλάς ήταν σημαία της ΑΕΚ, απ’ τις σπανιότατες περιπτώσεις ποδοσφαιριστών, που φόρεσε μόνο μία φανέλα σε όλη του την επαγγελματική καριέρα, και πολύ συχνά τη μάτωνε στην κυριολεξία. Ο βετεράνος Μανωλάς δανείστηκε τα ήθη της επαγγελματικής μας εποχής, είδε στεγνά και ρεαλιστικά τι συμφέρει τον ταλαντούχο ανιψιό του, και συνέβαλε ενεργά στη μεταγραφή του στον Ολυμπιακό.

Ο Στέλιος Μανωλάς είχε καταγωγή από τη Νάξο, αλλά γεννήθηκε στο Γαλάτσι, σαν σήμερα στις 13 Ιουλίου 1961. Ξεκίνησε στον τοπικό Αετό Γαλατσίου, όπου είχε συμπαίκτη τον Κώστα Αντωνίου που κατέληξε στο τριφύλλι. Σύντομα βρέθηκε στις ακαδημίες της ΑΕΚ, καθ’ υπόδειξη ενός οπαδού της ομάδας που διέγνωσε το ταλέντο του.

Ήταν παρών στο τελευταίο πρωτάθλημα επί διοίκησης Μπάρλου το ’79, αλλά έκανε ντεμπούτο την αμέσως επόμενη χρονιά, εναντίον της Καστοριάς. Καθιερώθηκε ως βασικός κεντρικός αμυντικός, έγινε σημαία της ομάδας και συνδετικός κρίκος για τις χρυσές φουρνιές της. Από τη δεκαετία του ’70 και την πορεία στους τέσσερις του ΟΥΕΦΑ ως την αρμάδα του προπονητή Μπάγιεβιτς στα ’90ς, και τα χρόνια του Ντέμη. Πήρε πέντε πρωταθλήματα, αν συνυπολογίσουμε και το πρώτο που ήταν έφηβος, τρία κύπελλα, ενώ το κοντέρ έγραψε πάνω από 400 συμμετοχές με τον δικέφαλο, που τον κατατάσσουν δεύτερο στην ιστορία της Ένωσης, πίσω μόνο από τον Μίμη Παπαϊωάννου -αν και ο Μανωλάς ήθελε να τον προσπεράσει, για να τον πικάρει στα διπλά των βετεράνων.

Ο ίδιος θυμάται ως χειρότερη στιγμή της καριέρας του την τραγωδία της θύρας 7, όπου η βαριά ήττα της ΑΕΚ και η δική του αποβολή, πέρασαν σε δεύτερη μοίρα, από το αίμα τον 21 θυμάτων.

Την αμέσως επόμενη χρονιά είναι αυτός που προπηλακίζει το διαιτητή Μπάκα στον τελικό κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό, για το πέναλτι που έδωσε. Αλλά ο τελευταίος εμβληματικός τσαμπουκάς του έρχεται σε ένα άλλο εμβληματικό ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Στην επιστροφή του Μπάγιεβιτς, ο Μανωλάς αρπάζει τον λασπωμένο Νινιάδη -που του ρίχνει ένα κεφάλι- από τον λαιμό και ο φακός καταγράφει ένα από τα πιο ιστορικά στιγμιότυπα της Α’ Εθνικής.

Και στοπ καρέ.

Το ’94 ο Μανωλάς βουτάει στην περιοχή της Λάρισας, προς το τέλος του αγώνα και παίρνει πέτσινο πέναλτι, που το εκτελεί εύστοχα ο Αλεξανδρής (αυτός έπεσε, εσύ γιατί το έδωσες;). Παραδέχεται εκ των υστέρων το θέατρο και σε μια συνέντευξη ομολογεί πως δεν έπρεπε να το κάνει, γιατί η ΑΕΚ έκανε πολύ καιρό να ξαναπάρει πέναλτι.

Παραλίγο να χάσει μάλιστα το δικαίωμα συμμετοχής στην Εθνική και το επικείμενο Μουντιάλ των ΗΠΑ, όπου παρά το συσσωρευμένο ταλέντο, ο περιοδεύων θίασος του Παναγούλια βούλιαξε αύτανδρος με τρεις ήττες και αυτό ήταν το πικρό φινάλε του Μανωλά στο κεφάλαιο της Εθνικής Ομάδας.

Στον τελευταίο του αγώνα στη Φιλαδέλφεια ανοίγουν οι ουρανοί και ντύνονται ασορτί με τη συγκίνηση στο γήπεδο που σείεται ολόκληρο (Οεε Στέλιος Μανωλάς), όταν βγαίνει αλλαγή μαζί με τα παιδιά του για να μπει στη θέση του ο… φέρελπις τότε Κωστένογλου. Ενώ την ίδια μέρα η διοίκηση της ΑΕΚ τον τιμά με πλακέτα για την προσφορά του.

Ο Μανωλάς ανοίγει το κεφάλαιο της προπονητικής, δουλεύει αρχικά με μικρότερες ηλικίες, κάνει ένα πέρασμα από τη νίκη Βόλου (από τις λίγες φορές που τον βλέπει κανείς με άλλη φόρμα από αυτή της ΑΕΚ ή της Εθνικής) και δυο φορές στον υπηρεσιακό προπονητής της Ένωσης. Το ’16 αντικαθιστά τον Πογιέτ και παίρνει το Κύπελλο στον τελικό εναντίον του “μισητού Ολυμπιακού”, μόλις τρία χρόνια μετά τον επώδυνο υποβιβασμό της ομάδας στη Γ’ Εθνική.

Αμέσως μετά όμως έρχονται στην επιφάνεια οι κασέτες που αποδεικνύουν την ενεργό συμμετοχή του και την υλική ανταμοιβή που πήρε για την μεταγραφή του ανιψιού του στον Ολυμπιακό. Οι σχέσεις του με τον λαό της ομάδας που αγάπησε μπαίνουν στο ψυγείο και ο ίδιος καταλαβαίνει με το σκληρό τρόπο πως η υστεροφημία μιας σημαίας μπορεί να κηλιδωθεί ανεπανόρθωτα ακόμα και μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής της ιστορίας.