Καθρέφτη, καθρεφτακι μου, ποιος είναι ο καλύτερος όλων των εποχών;

Αν θέλαμε να γίνουμε ποιητικοί, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Λεμπρόν Τζέιμς και οι Γουόριορς δεν είναι η απάντηση, αλλά η ερώτηση: είναι οι καλύτεροι όλων των εποχών (GOAT); Μήπως είναι λίγο υπερτιμημένοι γιατί τους έχουμε τώρα μπροστά μας; Ή θα τους εκτιμήσουμε αν τους χάσουμε και καταλάβουμε τι είχαμε; Τι λέει ο παραμορφωτικός καθρέφτης που έχουμε μπροστά μας, τα γούστα κι οι προτιμήσεις του καθενός;

Οι συνεργάτες της Κατιούσα αφήνουν στην άκρη τη σοβαρότητά τους και τις αντικειμενικές αναλύσεις, για να καταπιαστούν με αρχέγονα ερωτήματα που ιντριγκάρουν κάθε παιδική παρέα: καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιος είναι ο καλύτερος στο ΝΒΑ; Ο πρώτος τελικός με τους 51 πόντους του Τζέιμς και τη νίκη των Γουόριορς δίνει υλικό για συζήτηση. Δώστης κλώτσο να αρχινίσει, λοιπόν: μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Βασιλιάς (Τζέιμς)…

Είναι ο Λεμπρόν Τζέιμς ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών;

2310net: Το ερώτημα αν ο Λεμπρόν είναι GOAT είναι μια παράφραση του ερωτήματος «είναι ο Λεμπρόν καλύτερος από τον Τζόρνταν».

Πριν λίγα χρόνια η απάντηση θα ήταν απλή και μονολεκτική. Δεν θα υπήρχε σοβαρός άνθρωπος στον πλανήτη που θα απαντούσε καταφατικά σε κάτι τέτοιο. Ωστόσο, το ερώτημα έρχεται και επανέρχεται κάθε φορά που ο Λεμπρόν οδηγεί την εκάστοτε ομάδα του στους τελικούς του ΝΒΑ. Και αυτό γίνεται με τέτοια συχνότητα πια, που το ερώτημα δεν φαντάζει τόσο παράξενο.

Θα έχετε παρατηρήσει κι εσείς ότι είμαστε λάτρεις του παρελθόντος. Κανείς δεν είναι καλύτερος από τον Μαραντόνα, ούτε ο Μέσσι, ούτε ο Ρονάλντο (ο κανονικός, όχι ο CR7). Κανείς δεν είναι καλύτερος μουσικοσυνθέτης από τον Χατζιδάκι. Δεν υπάρχουν ροκ συγκροτήματα όπως οι Rolling Stones, Doors, Led Zeppelin κτλ. Δεν βγαίνουν τέτοια τραγούδια σήμερα…

Αγαπάμε το παρελθόν. Μάλλον γιατί εκεί βρίσκουμε τις ωραίες μας αναμνήσεις, την οικογενειακή θαλπωρή, τα χρόνια της αθωότητας, τις διηγήσεις επικών κατορθωμάτων. Δεν θέλουμε να παραδεχθούμε ότι κάτι που έρχεται από το παρελθόν μπορεί να έχει εκ των πραγμάτων ξεπεραστεί. Έτσι, για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, ακόμα κι αν ο Λεμπρόν πάρει άλλα 10 σερί πρωταθλήματα εκτινάσσοντας τα στατιστικά του για εμάς θα είναι χειρότερος από τον Μάικλ, τον Μάτζικ, τον Αιζάια, τον Καρίμ, τον Κόμπι ή τον Τζούλιους και τον Λάρι.

Αν κάνουμε το ιστορικοδιαλεκτικό ατόπημα να αφήσουμε στην άκρη τις ιστορικές συνθήκες στις οποίες έζησαν και έδρασαν οι δύο συγκρινόμενοι μπασκετμπολίστες, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στο εξής ερώτημα: Ποιος από τους δύο ήταν πιο καταλυτικός για την εξέλιξη του αθλήματος;

Και εδώ η απάντηση είναι δύσκολη. Ο Λεμπρόν είναι μια εκπληκτική μπασκετική μηχανή. Καθοριστικός και στις δύο άκρες του παρκέ και με νούμερα που ζαλίζουν σε κάθε στατιστική κατηγορία. Είναι το αρχέτυπο ενός νέου τύπου μπασκετμπολίστα που έρχεται από το μέλλον. Ο τύπος μπασκετμπολίστα που θα κυριαρχήσει τα επόμενα χρόνια. Εκπληκτικά αθλητικά προσόντα, ύψος τριαροτεσσαριού που μπορεί να εκτελεί και να μαρκάρει τόσο στην περιφέρεια όσο και στη ρακέτα με την ίδια ευκολία. Επιπλέον, ο Λεμπρόν είναι παίκτης με προσωπικότητα και αυτό το καταμαρτυρούν τα ατομικά και ομαδικά του επιτεύγματα. Αλλά ποιον κοροϊδεύουμε; Όταν μιλάμε για Καβαλίερς, ειδικά φέτος, μιλάμε για τον Λεμπρόν μόνο του. Το γεγονός ότι, ιδιαίτερα στο ξεκίνημά του, ήταν λίγο πιο μαρκετίστικος από τα γούστα μας, τον έκανε λίγο αντιπαθητικό σε βαθμό που ψάχναμε να βρούμε τρόπους να μην τον παραδεχθούμε ως έναν από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους όλων των εποχών. Δεν μας άρεσε το σουτ του, χλευάζαμε αν έχανε καμιά βολή, κρυφοθέλαμε να αποτύχει, περίπου όπως κάνουμε για τον CR7.

Ωστόσο, για να δώσω μια απάντηση στο ερώτημα, ο Τζόρνταν ήταν και είναι ο καλύτερος όλων των εποχών, όχι μόνο για τα ασύλληπτα πράγματα που έκανε στο παρκέ, όχι για τα μεγάλα σουτ που έβαζε, όχι γιατί πατούσε στην προσωπική και κάρφωνε, όχι γιατί ήταν ο πρώτος air, αλλά γιατί ήταν Εκείνος που τα έκανε όλα να φαίνονται εξωγήινα. Ποτέ δεν συγκεντρώθηκε τόσο ταλέντο, τόση προσωπικότητα, τόση ψυχραιμία, τόση αθλητικότητα, τόση συγκέντρωση, τόση προσήλωση, τόσο Άγιο Μπάσκετ σε έναν άνθρωπο. Πάρτε για παράδειγμα το περίφημο game 6 των τελικών του 1998 κόντρα στους Τζαζ. Ο Τζόρνταν πριν βάλει το τελευταίο σουτ με μια εκπληκτική ατομική ενέργεια, έχει κάνει το double team και έχει κλέψει την μπάλα από τα χέρια του γίγαντα Μαλόουν γιατί έχει παίξει τη φάση στο μυαλό του πριν την παίξει στο παρκέ. Η επίδρασή του στο παιχνίδι λοιπόν ήταν τέτοια που έφτανε να γίνει το μέτρο σύγκρισης της μπασκετικής τελειότητας: το ταλέντο θα σε κάνει μεγάλο, η πληρότητα θα σε κάνει σπουδαίο.

Και ο Λεμπρόν μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης με τον Τζόρνταν ακριβώς γιατί παρουσιάζει πολλές ομοιότητες στην πληρότητά του. Η σύγκριση γίνεται δίκαια. Το αποτέλεσμα της, ωστόσο, δεν είναι μόνο στατιστική και τίτλοι. Είναι και μνήμες και βιώματα. Κι εμείς που μεγαλώσαμε με λίγες εικόνες μπάσκετ από την άλλη άκρη του Ατλαντικού (άρχισαν τα κλισέ, καλύτερα να κλείνω σιγά-σιγά), μεγαλώσαμε με τον μύθο του ανθρώπου που έκανε τα πάντα να φαίνονται εφικτά και με την παρουσία Του έκανε όλους τους άλλους, μαζί και τον Λεμπρόν να πατάνε στα χαραγμένα μονοπάτια της μπασκετικής τελειότητας με σιγουριά.

Drugitiz: LeBron: GOAT

Κάποιος έγραψε προ ημερών στο FB ότι έβλεπε το Space Jam με τον Jordan και σκεφτόταν ότι αν έπαιζε ο LeBron θα έκανε πάσα στον Daffy Duck στη τελευταία φάση. Οκ, καλό αστειάκι. Αλλά εγώ το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι ο LeBron είναι ο μόνος που θα μπορούσε να πάει τελικούς ακόμα και με τα Looney Tunes. Και το απέδειξε φέτος με τα ερείπια των Cavs. Αυτό που του προσάπτουν πολλοί είναι ότι ο Jordan δεν έχανε τελικούς. 6 στους 6. Μόνο που ο Jordan δεν έπαιξε 6 σεζόν μόνο. Έπαιξε παραπάνω, αλλά δεν κατάφερε να πάει τελικούς. Και μάλιστα για να νικήσει χρειάστηκε τον Pippen. Γιατί η αποτυχία του να φτάσεις τελικό, μετράει περισσότερο από το να φτάσεις σε αυτούς και ας χάσεις, δεν το καταλαβαίνω. Οπότε, λίγο πολύ οι συζητήσεις φτάνουν στα δαχτυλίδια. Υπάρχει όμως και εδώ μια λεπτομέρια. Ο LeBron έπεσε πάνω στη καλύτερη ομάδα όλων των εποχών. Ούτε σε Seatle Supersonics, ούτε σε Utah Jazz. Aκόμα και οι Lakers του Magic ο οποίος μόλις είχε μάθει οτι είναι οροθετικός και αποσύρθηκε μετά, όσο ομαδάρες και να ήταν όλες για την εποχή τους, δεν ήταν GSW.

Και κάτι άλλο: όταν ο Jordan έφυγε απο τους Bulls, η ομάδα έκανε μόλις 10 νίκες λιγότερες. Κάθε φορά που ο LeBron φεύγει από μια ομάδα, αυτή βυθίζεται αύτανδρη. Αν δεν είχε την ατυχία να πέσει στο τείχος των GSW και μάζευε άλλα 3 δαχτυλίδια, η συζήτηση θα γινόταν με άλλους όρους. Αυτό όμως δε μειώνει τη δική του αξία.

Sniper: Μόλις οκτώ παίκτες στην ιστορία του NBA έχουν συζητηθεί σοβαρά για το ποιος είναι τελικά ο καλύτερος όλων των εποχών. Οι Bill Russell, Wilt Chamberlain, Kareem Abdul Jabbar, Larry Bird, Magic Johnson, Michael Jordan, Kobe Bryant και Lebron James. Ο Λεμπρόν μπήκε για μένα σ’ αυτήν τη λίστα, όταν κατέκτησε το πρωτάθλημα το 2016, με την επική ανατροπή κόντρα στους Warriors. Σ’ αυτή τη λίστα τον έχω έκτο, πανω από Kobe και Chamberlain, αλλά κάτω απ’ όλους τους άλλους και δεν παίζει να ανέβει ό,τι και να γίνει. Είναι εκπληκτικός αθλητής, αλλά δεν πρόκειται ποτέ στη ζωή μου να εκτιμήσω τα μούσκουλα πάνω από το μυαλό. Είναι πολύ καλός σουτέρ, αλλά έπρεπε να γίνει τριάντα χρονω για να αποκτήσει σουτ. Είναι clutch player, αλλά ο Bird κι ο Jordan απλα γελάνε. Είναι φοβερά κυρίαρχος στο παρκέ και στο ποστ, αλλά οι frontlines που αντιμετωπίζει είναι για γέλια μπροστα σ’ αυτές των 80’s-90’s. Έχει πολύ καλά νούμερα, αλλά (απαιτεί να) έχει όλη την ώρα τη μπάλα στα χέρια. Όταν δεν την έχει, απλά περιμένει να την πάρει. Έχει ολοκληρωμένο παιχνίδι, αλλά ο Magic μπορούσε να παίζει (και έπαιξε) σε όλες τις θέσεις. Έχει μπασκετική ευφυία, αλλά δεν είναι ούτε κατά διάνοια όσο έξυπνος νομίζει ο ίδιος πως είναι. Είναι ηγέτης, αλλά δεν είναι ούτε κατά διάνοια ο ηγέτης που νομίζει ο ίδιος πως είναι, παριστάνοντας ακόμα και τον πρόεδρο στην ομάδα του. Είναι νικητής (κι εδώ ο Bill Russell μόλις πέθανε στο γέλιο), αλλά μόνο στην Ανατολή. ΣΤΗ ΧΕΙΡΌΤΕΡΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ. Στους τελικούς έχει 3/8 και προσεχώς (λογικά) 3/9. Την οποία επίδοση θεωρώ οκ. Ξέρετε γιατί είναι οκ; Γιατί ο Λεμπρόν δεν είναι ο καλύτερος όλων των εποχών, προκειμένου να απαιτούσα κάτι παραπάνω. Και στην τελική, για να είσαι ο καλύτερος ever, πρέπει κατ αρχάς να είσαι ο καλύτερος ever στη θέση σου. Ε, το καλύτερο τριάρι όλων των εποχών ειναι ο Bird. Επόμενος.

Γιάννης Α-Γιάννης: Δηλώνω εξ αρχής αντί – Λεμπρονικός. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι καταπληκτικοί αθλητές, με το τρομερό κορμί και τη δύναμη. Ήθελα πάντα λίγη περισσότερη τεχνική, μυαλό, πονηριά. Ένα το κρατούμενο. Δεύτερον μ’ αρέσει η αφοσίωση. Το loyalty που λένε και οι Άγγλοι. Και η κίνηση του Λεμπρόν να πάει στο Μαϊάμι δεν βοήθησε να τον συμπαθήσω περισσότερο. Τώρα, σε ένα άλλο επίπεδο, διαφωνώ με την λογική του GOAT. Δεν θεωρώ ότι μπορούμε να συγκρίνουμε παίκτες διαφορετικών εποχών. Δεν υπάρχει κάποιος επιστημονικός τρόπος. Αν βάλεις κάτω τα «δαχτυλίδια» , ο Τζόρνταν έχει τρια περισσότερα από τον Λεμπρόν. Έχει όμως και ένα λιγότερο από τον τίμιο Ρόμπερτ Χόρι και πέντε λιγότερα από τον μύθο Μπιλ Ράσελ. Είναι βέβαιο, ότι ο Λεμπρόν θα περάσει τον Τζόρνταν σε πόντους και μια σειρά ακόμα κατηγορίες. Ίσως μάλιστα έρθει η στιγμή που θα περάσει και τον ίδιο τον Τζαμπάρ στην πρώτη θέση. Κι αυτό όμως δεν είναι σοβαρός δείκτης, εκτός αν πρέπει να αποδεχθούμε ότι και ο Καρλ Μαλόουν ήταν μεγαλύτερος του Τζόρνταν. Πώς όμως να συγκρίνουμε τον Ράσελ που μεσουρανούσε την δεκαετία του 1960, με τα μέσα εκείνης της εποχής, με τον Λεμπρόν ή και τον Τζόρνταν; Από την άλλη, ο Λεμπρον πάει για 8η φορά σε τελικούς την ομάδα του. Δεν έχει τους παίκτες που είχε δίπλα του ο Τζόρνταν, όμως από την άλλη, ακριβώς επειδή δεν έχει δίπλα του τέτοιους παίκτες, δεν παίρνει και τα πρωταθλήματα. Ο αθλητισμός για μας, τους θεατές είναι όμορφες ιστορίες και πολλές φορές αναμνήσεις. Και οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων πολλές φορές εξιδανικεύονται. Ίσως λοιπόν ο Λεμπρόν στην πραγματικότητα να είναι καλύτερος του Τζόρνταν. Μου φαίνεται απόλυτα λογικό, στα μάτια των millenials να έχει ξεπεράσει τον MJ, όμως στα μάτια μου, ο τελευταίος θα είναι πάντα… πρώτος. Όπως αντίστοιχα, εγώ δεν μπορώ να βάλω τον Τζόρνταν στην ίδια κουβέντα με τους Μάτζικ και Μπερντ, ακριβώς γιατί δεν τους έχω προλάβει. Αντίστοιχα, ο Μαραντόνα μπορεί να ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε δει να κλωτσάει το τόπι, όμως για εμένα που τον πρόλαβα στη δύση της καριέρας του στο Μουντιάλ του 1994, τον αποκαθήλωσε σαν GOAT, πρώτα ο Ζιντάν και έπειτα ο Μέσι. Δεν υπάρχει λάθος ή σωστή απάντηση παρά μονάχα αναμήσεις, προτιμήσεις και όμορφες ιστορίες.

Ελευθέριος Ριλοάδης: Σουγκλάκος Ι

Λαϊκό Στρώμα: Όχι. «Οχιά διμούτσουνη», θα μου απαντήσετε, και ίσως να ‘χετε και δίκιο, αλλά δεν υπαναχωρώ. Και θα εξηγήσω το γιατί. Ο Lebron James είναι ένα θαύμα της Φύσης (ή της Φυσικής ή της Χημείας ή της Βιολογίας ή της Ρομποτικής, κάτι απ’ όλα αυτά τελοσπάντων). Είναι σίγουρα όχι ο καλυτεροτερότερος αλλά ο πληρεστεροτερότερος παίκτης όλων των εποχών, από την πρώιμη ιουρασική περίοδο μέχρι την ύστερη μεταμοντέρνα. Παίζει σε 5 θέσεις άνετα, ανέμελα και αγόγγυστα. Έχει φορτώσει τα στατιστικά του σε πολλές κατηγορίες. Έχει πάρει τα πρωταθληματάκια του, όχι πολλά, αλλά ούτε και λίγα. Παίζει και καμιά φορά μόνος εναντίον όλων και μάλιστα σαν διεκδικητής τίτλου.

Στα ψιλοσύν του, τα μη αμιγώς μπασκετικά, το ότι αν και δεν είναι Λένιν από άποψη ριζοσπαστικότητας τουλάχιστον ανοίγει το στοματάκι του που και που για να πει κάτι προοδευτικούλι/αντιρατσιστικούλι, σε αντίθεση με τον μουγκGOAT Michael Jordan. Ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτός παραμένει, για την ώρα, ο πιο «Γιδένιος» παίκτης όλων των εποχών. Με τα 6 στα 6 πρωταθλήματά του και με την απίστευτη ανταγωνιστικότητά του. Και τα λέει αυτά ένας πρώην «ΑντιΛεμπρόν» φαν, κάποιος που τον πείραζε ακόμα και να στραβώσει λάθος το φρύδι του ο Βασιλιάς. Αλλά που πλέον τον αναγνωρίζει ως τέτοιο (από τους ενεργούς παίκτες) και που θέλει να τον δει να σηκώνει την κούπα σε λίγες μέρες (αλλά δεν το βλέπει).

Πάνος Ζάχαρης: Είναι ο Lebron GOAT;

Χελοοοοου, ο Lebron είναι ανθρωπόοοος!..

Είναι;

Διαβάζω δεξιά κι αριστερά πως αν οι Cavs κερδίσουν το πρωτάθλημα, θα ανοίξει η συζήτηση για το αν ο Lebron James είναι μεγαλύτερος παίχτης από τον Jordan. Λολ. Στην απίθανη περίπτωση που συμβεί τέτοιο θαύμα, το πραγματικό ερώτημα θα είναι αν ο Air, υπήρξε τόσο καλός όσο ο Lebron.

Δεν έχει νόημα να «τεμαχίσεις» τον Jordan και τον Lebron και να εξετάσεις αν ο ένας είναι καλύτερος πασέρ ή σκόρερ, ούτε βέβαια να μετράς τίτλους. Ο Βουρτζούμης έχει Ευρωλίγκα. Σε αυτή την συζήτηση οδηγός πρέπει να είναι η αίσθηση και η αίσθησή μου είναι ότι αν ο Lebron έμπαινε σε χρονομηχανή και μεταφέρονταν στα 90s θα ήταν ό,τι πιο dominant θα είχαμε δει. Ένας οδοστρωτήρας ατομικών και ομαδικών τίτλων. Και ο Jordan, κύριε; Ο Jordan σήμερα θα ήταν ένας Westbrook που παίζει εξαιρετική άμυνα αλλά κατεβάζει λιγότερα rebound, ένας υπέροχος δηλαδή παίχτης, ένας πιθανός MVP του All star game που όμως δεν θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στον Βασιλιά.

Ας ξεκολλήσουμε από τη νοσταλγία των παιδικών μας χρόνων, τις καρτούλες Fleer και το New Channel κι ας δούμε ΝΒΑ. Όχι βιντεάκια, αλλά ένα ολόκληρο ματς. Θα δούμε ένα άλλο μπάσκετ, γρηγορότερο, τεχνικότερο και κατά τη γνώμη μου ωραιότερο. Και θα δούμε έναν παίχτη που μπορεί να κάνει όσα μια πληρέστατη ανταγωνιστική πεντάδα. Τον πρώτο παίχτη στην ιστορία που μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο.

Σφυροδρέπανος:

Η συζήτηση για τον καλύτερο παίκτη-ομάδα όλων των εποχών είναι εκ των πραγμάτων αντιδιαλεκτική, γι’αυτό ίσως και τόσο γοητευτική.

Τις περισσότερες φορές η συζήτηση εκτρέπεται στο αν ο Λεμπρόν έχει ξεπεράσει ή όχι τον Τζόρνταν, που για τα δικά μου αντιδραστικά γούστα είναι λάθος και ψευτοδίλημμα. Ούτε ο Τζόρνταν είναι στην κορυφή, ούτε τον έχει ξεπεράσει ο Λεμπρόν.

Συχνά οι κρίσεις μας επηρεάζονται από την πάλη των εποχών μέσα μας. Πολλές φορές η νοσταλγία ως ανάγκη να υπερασπίσουμε τις σταθερές – τοτέμ των παιδικών μας χρόνων είναι εξίσου ισχυρή με την ανάγκη να αποδείξουμε – στον εαυτό μας πρωτίστως- πως είμαστε αυτόπτες μάρτυρες ιστορικών στιγμών και του καλύτερου (παίκτη, εποχής, μουσικής, οτιδήποτε) που το βιώνουμε εδώ και τώρα. Το οποίο (τώρα) είναι το μόνο που υπάρχει και μας ενδιαφέρει και έχει μια ακατανίκητη ισχύ, που τη νικάει μόνο ο χρόνος, μέχρι να γίνει κι αυτό παρελθόν.

Αυτό ισχύει και για το NBA. Υπάρχει λόγος που υπήρξε μόνο μια Ντριμ Τιμ, και τα αστέρια της δεν ήταν απλά τοτέμ, ήταν το μπάσκετ όπως έπρεπε να είναι.
Προσωπικά θεωρώ πχ το Μέσι ανώτερο του Μαραντόνα, ενάντια στην (προγονο)λατρεία για τον Ντιέγκο, αλλά στο μπάσκετ παίκτες όπως οι Γκάλης, Ντράζεν και Σαμπόνις είναι για μένα απλησίαστα ιερά τέρατα που δεν έφτασε ποτέ κανείς Νοβίτσκι, Γκασόλ, Πάρκερ.

Η εισαγωγή δεν γράφεται εν είδει υπεκφυγής, αλλά για να εξηγήσω τους δικούς μου υποκειμενικούς περιορισμούς. Παρακάτω ακολουθούν μερικές πιο αντικειμενικές κρίσεις, ως δεδομένα περισσότερο, παρά ως απόφαση-κρίση.

Η βασική διαφορά του Λεμπρόν απ’ τον Τζόρνταν είναι η Ανατολή της εποχής τους. Οι μπουλς του Τζόρνταν έγιναν αήττητοι μέσα απ’ τις ήττες τους, γιατί έμαθαν να είναι αρκετά σκληροί και ανταγωνιστικοί απέναντι σε ομαδάρες, όπως οι Σέλτικς του Μπερντ και τα κακά παιδιά του Ντιτρόιτ ή οι Νικς του Πατ Ράιλι, ενώ ο Λεμπρόν παίζει σχεδόν χωρίς αντίπαλο στην Ανατολή. Αυτό εξηγεί γιατί φτάνει για 8η σερί χρονιά σε τελικούς του ΝΒΑ, αλλά έχει μόλις 3 στα 8, σε αντίθεση με το απόλυτο του Τζόρνταν.

Ακολουθεί μια αλυσίδα αλληλοαναιρούμενων ναι μεν αλλά. Ο Λεμπρόν είναι πιο ολοκληρωμένος παίκτης. Ναι αλλά ο Τζόρνταν εκλέχτηκε τόσες χρονιές στην καλύτερη αμυντική πεντάδα και είναι καλύτερος επιθετικά. Ναι, αλλά ο Λεμπρόν θα ξεπεράσει το Τζόρνταν σε πόντους. Ναι, αλλά όχι σε μέσους όρους. Και έχει πολύ μονοδιάστατο παιχνίδι, που βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην κτηνώδη δυναμή του. Ναι, αλλά απέκτησε στα γεράματα αξιόπιστο σουτ και βελτιώνεται συνεχώς, ακόμα και στα 33 του. Ναι, αλλά ποτέ δεν ήταν πραγματικά ασταμάτητος για να τρομάζει τον αντίπαλο. Ναι, αλλά φέτος είναι ασταμάτητος και τρομάζει τους πάντες στα πλέι-οφ. Ναι, αλλά δε θα γίνει ποτέ θεαματικός και αέρινος σαν τον Τζόρνταν. Ναι, αλλά δεν έχει τους παικταράδες που είχε δίπλα του ο Τζόρνταν (Πίπεν, Κούκοτς. Ρόντμαν κ.ά). Ναι, αλλά είχε στο Μαϊάμι κι αυτούς που είχε στο Κλίβελαντ φρόντισε να τους διώξει για να φτιάξει την ομάδα γύρω από τον εαυτό του. Και αλίμονο αν στις μέρες μας επιβραβευτεί αυτό το μπάσκετ του ενός. Ναι, αλλά αν το καταφέρει, θα ειναι τρομακτικός, αξιοθαύμαστος, ίσως ο καλύτερος όλων.

Ναι, αλλά ο Λεμπρόν είναι μεγαλύτερη προσωπικότητα εκτός γηπέδων, σηκώνει το ανάστημά του και μιλάει για το ρατσισμό, χωρίς να φοβάται μην τυχόν χάσει ρεπουμπλικάνους πελάτες για τα παπούτσια του, όπως ο Τζόρνταν. Ναι, αλλά το ταβάνι του είναι η Χίλαρι και οι Δημοκρατικοί. Και πάει λέγοντας…

2310net: Ο πειρασμός να αγνοήσουμε τις ιστορικές συνθήκες και να προβούμε σε άλλο ένα μεθοδολογικό και ιστοριοδιαλεκτικό ατόπημα είναι μεγάλος. Θα ήθελα να πω με στραβό στόμα: Τι να με πουν οι Γκόλντεν Στέιτ όταν έχω δει Τζόρνταν, Πίπεν, Ρόντμαν, Κούκοτς να παίζουν; Τι να μου πει ο Στεφ Κάρι όταν έχω δει την υπερομάδα με τα ασπρόμαυρα, τους Σαν Αντόνιο Σπερς του Τιμ Ντάνκαν, του Μανού, του Πάρκερ και κυρίως του σπουδαίου Γκρεγκ Πόποβιτς να διδάσκουν ένα διαφορετικό μπάσκετ;

Το μπάσκετ όμως αλλάζει διαρκώς. Και στην συγκεκριμένη φάση του, οι Γουόριορς είναι με διαφορά ό,τι καλύτερο μπορεί κανείς να δει. Ξεχειλίζουν από ταλέντο, νέες ιδέες και κυρίως την ικανότητα να κερδίσουν όποιον βρεθεί στο δρόμο τους με εμφατικό τρόπο.

Οι Γουόριορς είναι αυτοί που συνδυάζουν όλα τα στοιχεία που χρειάζεται μια ομάδα για να σημαδέψει μια εποχή και φυσιολογικά είναι το μεγάλο φαβορί για τον τίτλο.

Στον αθλητισμό δεν χωράνε ερωτήματα του τύπου ποιος θα κέρδιζε σε έναν αγώνα Γουόριορς – Μπουλς. Υπάρχουν ομάδες που όρισαν την εποχή τους. Οι Σέλτικς, οι Λέικερς, οι Μπουλς, οι Σπερς και τώρα οι Γουόριορς. Ομάδες που εμφάνισαν κάτι πρωτότυπο ή κάτι τόσο ανώτερο από τις άλλες που πάτησαν δίκαια στην κορυφή. Τώρα είναι το φεγγάρι του Γκόλντεν Στέϊτ. Ας το απολαύσουμε χωρίς να χρειάζεται να ορίσουμε τον καλύτερο όλων των εποχών. Ή καλύτερα, ας δώσουμε στην ιστορία την προσωπική μας επιλογή, την ομάδα που μας άρεσε περισσότερο. Για τα δικά μου μπασκετικά γούστα η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών φοράει ασπρόμαυρα!

Drugitiz: Golden State Warriors: GOAT

Οι GSW είναι, για μένα, οι καλύτεροι. Ο χώρος πιέζει, οπότε δε θα κάνω επίκληση στους τίτλους, ούτε στη καλύτερη σεζόν που είδε ποτέ ομάδα του ΝΒΑ(73-9). Δε θα μπω ούτε στα τελείως τεχνικά, αλλά μπορεί να δεί κάποιος τι έγινε στους περσινούς τελικούς¹.

Το πιο σημαντικό είναι άλλο. Και αυτό είναι το γεγονός ότι οι GSW παίζουν σαν ομάδα. Πολλοί αναφέρονται σε αυτούς με τον όρο “full stacked superteam”, αλλά δε νομίζω πως αυτό είναι αληθές. Συνηθίζουμε να λέμε ομάδες ως τέτοιες που έχουν απο 3 και πάνω all star/superstars. Οι Miami του Lebron ας πούμε.Oι Bulls μετά την επιστροφή του Jordan. Οι Houston Rockets 1997. Οι Lakers το 2012. Ομάδες που, εκτός των άλλων, αποκτούν και τους περισσότερους παίχτες τους με αγορές και ανταλαγές. Οι GSW αν εξαιρέσουμε τον KD, όλοι οι άλλοι παίχτες του κορμού τους είναι drafts (Curry, Klay, Draymond). Eκτός αυτού, στη πραγματικότητα ο Curry και ο KD είναι οι superstars. Οι άλλοι δύο παρότι είναι παιχτούρες, δεν θα ήταν σε καμμία περίπτωση πρώτες επιλογές για μια ενδεχόμενη Dream Team. Αλλά στη τελική, δεν έχει σημασία. Γιατί ακριβώς οι τύποι είναι unit. Εκεί είναι η δύναμή τους. Γιατί μπορούν να παίζουν τόσο οργανικά, που έχουν τη πολυτέλεια να είναι σε ένα 50% κατά τη διάρκεια των αγώνων τους και κατά τη τρίτη διάρκεια να κάνουν ένα ξέσπασμα και να φύγουν μπροστά πριν το καταλάβεις. Σε κάνουν να πιστεύεις οτι κατά τη πλειοψηφία της σαιζόν και των play off, δεν παίζουν όσο μπορούν αλλά όσο χρειάζεται. Παίζουν χωρίς εγωισμούς, με πάσες απο όλους και σουτ από παντού. Αυτό για μένα είναι η επιτομή του καλού μπάσκετ.

Γιάννης Α-Γιάννης: Τα περί GOAT τα εξήγησα στην προηγούμενη απάντηση. Αυτό σημαίνει ότι, ούτε και στον τομέα της «καλύτερης ομάδας όλων των εποχών» μπορούμε να δώσουμε μια απάντηση που να αντέχει στην κριτική. Με ποιο κριτήριο να χαρακτηρίσεις τους GSW Greatest of All Times; Από πρωταθλήματα με την παρούσα τους σύνθεση, έχουν μόλις 2. Έχασαν το πρωτάθλημα του 2016, από τους σαφώς κατώτερους Cavs, ενώ είχαν μόλις κάνει το ρεκόρ νικών – ηττών της ιστορίας του NBA. Εδώ όμως η απάντηση στο μυαλό μου, είναι διαφορετική από το πρώτο ερώτημα. Και εξηγούμαι. Σε ό,τι έχει να κάνει με τις ομάδες, θεωρώ τον παράγοντα «επιβλητικότητα» (υπάρχει τέτοια λέξη;) ιδιαίτερα σημαντικό. Δηλαδή. Μπορείς να αμυνθείς απέναντι σ’ αυτήν την ομάδα; Η απάντησή -στο μυαλό μου- για τις ομάδες του Phil Jackson, είναι «ναι». Μπορούσες να αμυνθείς. Από την άλλη, δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο για το δημιούργημα του Steve Kerr. Το passing game τους είναι σε άλλο επίπεδο. Είτε το θέλεις, είτε όχι, θα βγάλουν τα ελεύθερα σουτ. Στην συντριπτική πλειονότητα των φορών, θα τα βάλουν κιόλας, οπότε χαίρεται. Ο Κερ έφερε επανάσταση με την ομάδα του. Δεν ήταν φορτωμένη εξαρχής με μεγάλα ονόματα. Έγιναν μεγάλα ονόματα μέσα από αυτήν την ομάδα. Ε με την προσθήκη και του Durant, η κατάσταση έγινε ακόμα «χειρότερη» και με δεδομένο ότι κανείς δεν μοιάζει να θέλει να φύγει από εκεί ίσως να έχουμε πολλά ακόμα να δούμε. Αυτό που -στα μάτια μου- κάνει την διαφορά με άλλες ομάδες είναι ότι Κερ, δημιούργησε σχολή. Οι Ρόκετς τους κόντραραν γιατί έπαιξαν ένα μπάσκετ κοντά σ’ αυτό που «εισηγήθηκε» ο Κερ. Κανείς δεν είχε προσπαθήσει να παίξει το μπάσκετ των Bulls. Αντίστοιχα η Ρεάλ Μαδρίτης, στο ποδοσφαιρο, μπορεί να έφτασε τα 3 συνεχόμενα και να είναι με διαφορά το πιο πετυχημένο club της εποχής μας. Δεν έχει αφήσει όμως κάποια ποδοσφαιρική παρακαταθήκη, όπως για παράδειγμα η Barcelona του Pep που πήρε όμως λιγότερους τίτλους.

Ελευθέριος Ριλοάδης: Σουγκλάκος ΙΙ

Ούτε λόγος. Δεν είναι κυρίαρχοι, δεν είναι σκληροί, δεν είναι καν Γουόριορς. Ομάδα πολύ καλή με ταλέντο και μεγάλους σκόρερ, στην καλή της μέρα μπορεί να διαλύσει κάθε άμυνα, αλλά πολύ σοφτ και χωρίς ιδιαίτερο βάρος όταν το πλάνο δεν πάει καλά. Άχρωμοι άγευστοι άοσμοι. Δεν τους συγχωρώ πως έχασαν τον τίτλο από τον Σουγκλάκο και έπρεπε να πάρουν ΚΑΙ τον Ντουραντ για να ξανακερδίσουν. Σίγουρα έχουν την ομάδα με τους καλύτερους σουτέρ όλων των εποχών και μάλιστα μακράν της δεύτερης. Αν κερδίσουν φέτος και του χρόνου τον τίτλο θα τους συγχωρέσω και θα τους τοποθετήσω ίσως στην δεύτερη θέση, αλλά και πάλι με πολύ βαριά καρδιά και μπόλικο υποκειμενισμό.

Λαϊκό Στρώμα: Αν στην κρίση για έναν παίκτη τα πράγματα είναι μπερδεμένα εδώ τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο. Η πρώτη απάντηση είναι «ναι». Τώρα που το σκέφτομαι και η 2η είναι «ναι». Τα κατορθώματα της τωρινής (αλλά και της αμέσως προηγούμενης σύνθεσης των Warriors, χωρίς Durant δηλαδή, που σχηματικά τις κρίνουμε ενιαία) είναι απίστευτα και σε στατιστικό-μαθηματικό επίπεδο (πχ. υπέρβαση των 70 νικών το ’16 κλπ.) αλλά κατά τη γνώμη μου και σε μπασκετικό/τεχνικό, όπως και σε «τηλεοπτικό/θεαματικό». Όχι ακριβώς λόγω της ταχύτητας και των πολλών τριπόντων κλπ. αλλά κυρίως λόγω της ομαδικότητας, της καλής άμυνας, της γενικής «υγείας» που βγάζει αυτή η ομάδα. Της πιστώνω λοιπών τον κατσικίσιο (goatένιο) χαρακτηρισμό.

Πάνος Ζάχαρης: Είναι οι Warriors GOAT;

Disclaimer: Τους σιχαίνομαι.

Οι Warriors είναι σχεδόν ανίκητοι και πράγματι η καλύτερη ομάδα αυτή τη στιγμή. Αυτό αποδεικνύεται από τον τρόπο που στήνονται το καλοκαίρι οι αντίπαλοι: Κάθε μετακίνηση, κάθε pick, κάθε trade στοχεύει στη δημιουργία αντι-warriors, με το Houston να πλησιάζει επικίνδυνα αυτό τον στόχο.

Παράλληλα, δεν θυμάμαι ποτέ να συνυπάρχουν στην ίδια πεντάδα 4 εν δυνάμει MVP και μέλη all NBA team…

Αρκούν αυτά για να θεωρηθούν οι GSW GOAT; Κατά τη γνώμη μου όχι. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Τείνω να συμπαθώ ομάδες που επιδεικνύουν διάρκεια παρότι το ΝΒΑ δεν ευνοεί τη δημιουργία δυναστειών και εύκολα μια ομάδα κάνει τη διαδρομή Λοταρία-Τελικός Περιφέρειας. Τέτοιες ομάδες και επιλογή μου για τον τίτλο της Μεγαλύτερης Ομάδας όλων των εποχών υπήρξαν παλιά οι Lakers, οι Celtics, λίγο πιο πρόσφατα οι Bulls κι αμέσως μετά οι Spurs. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι ομάδες είναι από τις δημοφιλέστερες παγκοσμίως, παρά τα πάνω και τα κάτω τους.

Σφυροδρέπανος: Κατ’αντιστοιχία με πριν, η συζήτηση εκτρέπεται συνήθως στο αν οι Γουόριορς είναι καλύτεροι απ’ τους Μπουλς του Τζόρνταν – αν και κανείς από τους δύο δεν είχε σπουδαίους σέντερ. Εντελώς αντιδιαλεκτικά (ή μπορεί και όχι) οι Γουόριορς δύσκολα θα άντεχαν στο σκληρό ανταγωνισμό των 90ς, ενώ οι Μπουλς δύσκολα θα μπορούσαν να αντέξουν στο ρυθμό και την ποιότητα του σημερινού παιχνιδιού των Γουόριορς.

Οι Γουόριορς πέτυχαν καλύτερο ρεκόρ από τους Μπουλς, (73-9), αλλά έκαναν άλλες τόσες ήττες στα πλέι-οφ και δεν πήραν τον τίτλο. Πέρσι όμως είχαν 15 σερί νίκες και συνεχόμενα σκουπίσματα με μόλις μία ήττα σε όλα τα πλέι-οφ. Αν αυτά τα δύο τα είχαν καταφέρει μαζί, δύσκολα θα τους εκθρόνιζε κάποιος από τη κορυφή. Έχουν επίσης 4 ολ σταρ παίκτες στην πεντάδα, που για κάποιους είναι τσιτ και αδικία, αλλά οι μεγάλες ομάδες απαιτούν τις καλύτερες μονάδες, χωρίς να είναι πάντα αυτό το μυστικό της επιτυχίας.

Στο δικό μου εμμονικό μυαλό, η πληρέστερη ομάδα όλων των εποχών είναι οι Σανς του Μπάρκλεϊ, που ονομάστηκαν “ομάδα του πεπρωμένου”, αλλά δεν πήραν ποτέ τίποτε. Πέραν αυτού, το δικό μου κριτήριο προκρίνει τις ομάδες που αφήνουν κάτι πίσω τους, πέρα από νίκες, επηρεάζοντας τον τρόπο που παίζεται το μπάσκετ. Μ’ αυτήν την έννοια, δίνω ένα προβάδισμα στους Γουόριορς, αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν ήταν καλύτεροι, πχ. από τους Λέικερς της εποχής του σόου-τάιμ.

Μια κατηγορία μόνος του, ο Giorgos Miamis (Heats), που αδυνατούσε να διαχωρίσει τα ερωτήματα και να τα εξετάσει στη σχετική αυτονομία τους.

Giorgos Miamis: Οι τελικοί άρχισαν επιτέλους χθες δικαιώνοντας όσους φανς του αθλήματος, των Γουόριορς ή του Λεμπρόν ξενύχτησαν. Ένας 1ος τελικός που έρχεται να απαντήσει και στα δύο θέματα της συζήτησας μας περί Goat-οτητας του Λεμπρόν ή των Golded State Warriors.

Ας ξεκινήσουμε για τους Gsw. Είναι μακράν του 2ου η καλύτερη ομάδα στο NBA. Τα τελευταία χρόνια έχτισαν ένα οικοδόμημα με πρωτεργάτη τον Στιβ Κερ που άλλαξε τους ρυθμούς του μπασκετ. Γρήγορο αλλα όχι βιαστικό. Θεαματικό αλλά ταυτόχρονα και ουσιώδες. Ένα μπάσκετ στηριγμένο και στις 2 πλευρές του μπάσκετ με την επίθεση να συμπληρώνει την άμυνα και το αντίστροφο. Μία ομάδα που έφτασε στο μηδέν, έκανε πολύ επιλεγμένες επιλογές draft, παιχτών που δε σου γέμιζαν το μάτι ούτε με τις επιδόσεις τους μέχρι τότε στα κολλέγια ούτε με τις θέσεις του στο draft, όπως  ο Ντρειμον Γκριν και ο Τόμσον, αλλά και ο Κάρι που ναι μεν είχε καλή θέση στο ντραφτ αλλά κανένας δεν το πίστεψε κυρίως λόγω της σωματοδομής του (πολυ κοντός και πολύ ελαφρύς). Και όμως πίστεψαν στο πρόγραμμα, πίστεψαν στο μπάσκετ, έφτασαν να σπάσουν το ρεκόρ νικών σε κανονική περίοδο των μυθικών Μπουλς του Μαικλ Τζόρνταν, έχουν φτάσει στον 4ο σερί τελικό NΒΑ μέσα απο την αντικειμενικά πιο δύσκολη περιφέρεια εκ των δύο (Δύση) και χθες έκαναν το πρώτο βήμα για το 3ο πρωτάθλημα σε 4 χρόνια. Βέβαια για να τα καταφέρουν όλα αυτά, στο ενδιάμεσο πρόσθεσαν στην καλοκουρδισμένη μηχανή τους, έναν MVP, ένα πραγματικά υπερόπλο επιθετικό αλλά και αμυντικό, τον Κέβιν Ντουράντ, που τους έφτασε στο σημείο να τους θεωρούν πλέον ως την καλύτερη ομάδα που έχει περάσει ποτέ. Ένας Κέβιν Ντουράντ που ήρθε πριν 2 χρόνια μετα το χαμένο πρωτάθλημα απο 3-1 με 4-3 απο τον παρέα του Λεμπρόν. Βασικά απο το Λεμπρόν, τον Ίρβινγκ και με ολίγη δόση απο Κέβιν Λοβ.

.

.

Πλέον ο ένας αποχώρησε για την πολιτεία της Βοστώνης και ο άλλος έχει γίνει απο ολ σταρ η επιτομή της μετριότητας στην πλειοψηφία των αγώνων των Καβαλίερς και κυρίως των κρίσιμων αγώνων τους. Έχοντας αφήσει ουσιαστικά λοιπόν το Λεμπρόν μόνο του να παλεύει τη λερναία ύδρα  των GSW κυρίως, αλλά και με το σύνολο των ομάδων του NBA. H φετινή χρονιά του Λεμπρόν ξεφεύγει απο τα καθαρά μπασκετικά πλαίσια. Τα πράγματα που κάνει είναι απο άλλον πλάνητη. Η φετινή ομάδα των Καβαλίερς παίζει μέτριο ως κακό μπάσκετ. Κι όμως είναι και πάλι στον τελικό, χάνοντας τη νίκη στο 1ο μάτς απο μια χαμένη βολή και απο την απίστευη βλακεία του Σμιθ. Την ίδια ώρα ο  Λεμπρόν έγινε ο μοναδικός που  σημείωσε 51 πόντους με 8 ασίστ και 8 ριμπάουντ, παρ’ όλα αυτά η ομάδα του έχασε. Πέρα απο τους αριθμούς όμως, αν δει κάποιος το παιχνίδι του Λεμπρόν, καταλαβαίνει την επιρροή του στο παιχνίδι, το πόσο σπουδαίος είναι, τη χάρη που κάνει τα απλά να φαίνονται μαγικά. Όσα περνούν  τα χρόνια, σαν ένα καλό κρασί, ο Λεμπρόν και το μπάσκετ του ωρίμασαν. Πέρα απο τα ατελείωτα καρφώματα μέσα στα χρόνια βελτίωσε απίστευτο το σουτ του, ένα ανίκητο fade away σουτ απο μέση απόσταση αλλά και το τρόπο που βλέπει και μοιράζει το παίχνιδι. Η μικρή μου ηλικία δεν με κάνει αντικειμενικό κριτή της ιστορίας του μπάσκετ, δεν έχω δει το Μαικλ Τζόρνταν παρά μόνο απο βιντεάκια, από τα οποία δεν μπορώ να έχω εμπεριστατωμένη εικόνα. Ο Μάικλ ήταν απο τους πρώτους που άλλαξαν την εποχή του ΝΒΑ και το μπάσκετ ως προς τη μορφή της αθλητικότητας. Ήταν ένα θαύμα της φύσης, με σίγουρα πιο ποιοτικά επιθετικά ατομικά χαρακτηριστικά από τον Λεμπρόν. Ο Λεμπρόν απο την άλλη είναι σίγουρα ο καλύτερος απο αυτούς που έχω δει. Με διαφορά απο τον 2ον. Εκπληκτικός στα όλα του, ο πιο πλήρης της εποχής του. Ναι ο Μαικλ μπορεί να κέρδισε περισσότερα απο τον Λεμπρόν, όμως με αυτά που κάνει ο Τζειμς σε αντιστοιχία με το βαθμό δυσκολίας του μπάσκετ του 2018  δείχνουν να τον ξεπερνάνε.

Για να μην πλατeιάζουμε άλλο, 4 γράμματα  λοιπόν. GOAT.

.

.

And the winner is…

.

Μα φυσικά ο καλύτερος, όπως θα απαντούσε κι ο Αλέξανδρος. Όποιος κι αν είναι αυτός για τον καθένα…