Κέβιν Ντουράντ – Ο “Ιούδας” σούταρε υπέροχα…

Έχει ύψος σέντερ, ευελιξία φόργουορντ -τη θέση όπου αγωνίζεται- τρομερή διείσδυση και φονικό σουτ που θα ζήλευε κάθε περιφερειακός. Ακόμα και ο συμπαίκτης του στους Γουόριορς Στέφεν Κάρι. Όλα αυτά πακέτο με ένα σχετικά ήπιων τόνων χαρακτήρα, που δεν προκαλεί. Υπό άλλες συνθήκες, θα είχε μόνο συμπάθειες και θα ψάχναμε να του βρούμε ψεγάδι, πχ επειδή… αραιώνουν τα μαλλιά του. Αφενός όμως ήταν πρωταγωνιστής σε μια από τις πιο πολυσυζητημένες μετακινήσεις των τελευταίων χρόνων στο ΝΒΑ, αφετέρου το πρωτάθλημα έχει την ανάγκη να κατασκευάσει και μερικές αντιπαλότητες, για να συνεχίσει να πορεύεται εμπορικά.

Ο Κέβιν Ντουράντ γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1988 και ξεχώρισε από πολύ νωρίς για το ταλέντο του. Έμεινε μόλις ένα χρόνο στο κολέγιο του Τέξας κι έκανε κατευθείαν το άλμα στο ΝΒΑ, όπου επιλέχθηκε στο Νο 2 από τους Σιάτλ Σουπερσόνικς, ενώ το Πόρτλαντ -που είχε την πρώτη επιλογή- τον προσπέρασε, πιθανότατα γιατί ήθελε να αποδείξει πως μπορούσε να επαναλάβει την ανοησία του 84′, όταν άφησε το Μάικλ Τζόρνταν -γιατί είχε στη θέση του τον Ντρέξλερ.

Ο Ντουράντ πήγε στο Σιάτλ κι ακολούθησε τη μετακόμιση της ομάδας του στην Οκλαχόμα, όπου μετεξελίχθηκε σε Oklahoma City Thunder. Εκεί έφτιαξε μια φοβερή τριάδα μαζί με τους σχεδόν συνομήλικούς του Ράσελ Γουέστμπρουκ και Τζέιμς Χάρντεν. Το μόνο πρόβλημα ήταν πως ο καθένας χρειαζόταν μια μπάλα μόνος του και δεν είναι τυχαίο μάλλον πως κατέληξαν σε διαφορετικές ομάδες, για να πάρει ο καθένας το δικό του βραβείο MVP.

Ο Ντουράντουλα -όπως είναι το προσωνύμιο που πήρε, μεταξύ άλλων και για τα μακρινά του χέρια- έκανε εξ αρχής το ξεπέταγμα. Βγήκε ρούκι της χρονιάς, βγήκε πρώτος σκόρερ στα 22 του -ο πιο νεαρός σκόρερ στην ιστορία του πρωταθλήματος- ενώ το ίδιο καλοκαίρι (2010) συστήθηκε και στο διεθνές κοινό, κατακτώντας με τις ΗΠΑ το χρυσό μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας, για να ακολουθήσουν δύο Ολυμπιακά χρυσά μετάλλια με την team-USA, στο Λονδίνο και το Ρίο.

Η μεγαλύτερη ευκαιρία της Οκλαχόμα για τίτλο ήρθε το 2012, όταν απέκλεισαν τους Σπερς στους τελικούς της Δύσης και πήραν το πρώτο ματς στη σειρά των τελικών απέναντι στο Μαϊάμι του Λεμπρόν κι έμοιαζαν το απόλυτο φαβορί. Έχασαν όμως και τα τέσσερα επόμενα ματς, προδίδοντας το άγχος και την απειρία τους, κι έμειναν με την όρεξη. Ο Χάρντεν έφυγε το ίδιο καλοκαίρι αναζητώντας πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ οι Θάντερ θα έφταναν ξανά στους τελικούς της Δύσης το 16′, έχοντας στα σχοινιά με 3-1 τους πρωταθλητές Γουόριορς της χρονιάς του μυθικού ρεκόρ 73-9 στην κανονική περίοδο. Το Γκόλντεν Στέιτ πέτυχε όμως σπουδαία ανατροπή, για να χάσει τελικά στους τελικούς από το Κλίβελαντ του Λεμπρόν με τον ίδιο τρόπο (ανατροπή από το 3-1).

Ό,τι δεν μπορείς να πολεμήσεις, αγάπησέ το, λέει μια σοφή φράση, κι αυτήν ακριβώς ακολούθησε ο Ντουράντ. Το καλοκαίρι του 16′ έπρεπε να αποφασίσει πού θα συνεχίσει την καριέρα του και να σκεφτεί πώς θα έφτανε στο πολυπόθητο δαχτυλίδι -το μόνο που του έλειπε πια στο ΝΒΑ. Αν θα επέμενε δηλαδή να το προσπαθεί από το δύσκολο μονοπάτι ή θα έκοβε δρόμο, παίζοντας με τους καλύτερους. Διάλεξε τελικά το δεύτερο, πηγαίνοντας στους Γουόριορς, έφτιαξε μια υπερομάδα μαζί με τους Κάρι, Κλέι Τόμπσον και Ντρέιμον Γκριν και πήρε μαζί τους στο ρελαντί σχεδόν τους δύο επόμενους τίτλους.

Μπορεί να έπεσαν λίγο οι μέσοι όροι του στο σκοράρισμα, χάριν της ομαδικότητας και των ισορροπιών στο νέο περιβάλλον του, αλλά εκ του αποτελέσματος φάνηκε να δικαιώνεται. Την πρώτη χρονιά οι Γουόριορς έχασαν μόλις έναν αγώνα στα πλέι-οφ, στο δρόμο τους προς την κορυφή, ενώ πέρσι δυσκολεύτηκαν μόνο απέναντι στο Χιούστον, για να σκουπίσουν στους τελικούς το Κλίβελαντ του Λεμπρόν -στο τέταρτο σερί και καθιερωμένο πλέον ραντεβού τους.

Παρόλα αυτά, πολλοί έκριναν αρνητικά την απόφασή του και τον κριτίκαραν έντονα γιατί διάλεξε τον “εύκολο δρόμο” για το δαχτυλίδι του πρωταθλητή, χωρίς να δοκιμάσει να τα καταφέρει με τις δικές του δυνάμεις, σε κάποια άλλη ομάδα, που θα ήταν δική του και εξ αρχής χτισμένη πάνω του. Επίσης, πολλοί προβληματίζονται -ακόμα πιο έντονα φέτος, μετά την προσθήκη του σέντερ Κάζινς- για το πόσο θεμιτή είναι η δημιουργία υπερομάδων με επίλεκτους αστέρες και κατά πόσο βοηθάει το άθλημα να εξελιχθεί ή διαλύει τον ανταγωνισμό.

Όσο για την πρώην ομάδα του; Στην Οκλαχόμα έκαιγαν τις φανέλες με το όνομά του, για να τον εκδικηθούν (περίπου όπως στο τραγούδι του Μητροπάνου και του Λάκη Παπαδόπουλου), δεν ήθελαν να τον βλέπουν ούτε ζωγραφιστό και τον υποδέχονται με αποδοκιμασίες και σκληρά μαρκαρίσματα, θεωρώντας τον αποστάτη…

Ο ίδιος δεν καταλαβαίνει από αυτά κι έγινε μάλιστα πιο σκληρός και κυνικός, για να αντέξει τέτοιες καταστάσεις, ενώ λέει πως δεν τον ενδιαφέρει πού βαδίζει το πρωτάθλημα, και δεν πληρώνεται αρκετά για να τον απσχολεί αυτό, συνεπώς νοιάζεται μόνο για την ομάδα του και τη δική του απόδοση. Κι ενώ οδεύει φέτος προς το τρίτο σερί δαχτυλίδι, είναι ζήτημα αν ικανοποίησε τη δίψα του και θα αναζητήσει μια νέα πρόκληση -πχ στη Βοστώνη ή ακόμα κι επιστρέφοντας στην Οκλαχόμα, αλά Λεμπρόν- ή θα πατήσει στη “σιγουριά” της έτοιμης ομάδας, για να συνεχίσει να συλλέγει τίτλους.

Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι πως ο ίδιος κατηγορείται για εγωισμό, τη στιγμή που έβαλε κάτω τον μπασκετικό του εγωισμό και τα στατιστικά του, για να φτάσει σε έναν ομαδικό τίτλο. Και πως πολλοί ανησυχούν για τον ανταγωνισμό στο ΝΒΑ, σε μια χώρα που πρεσβεύει τον “ελεύθερο ανταγωνισμό”, αλλά στην πράξη έχει αρκετά στοιχεία “κεντρικού σχεδιασμού”, για να υπηρετεί το προϊόν της και τα κέρδη της.