Κοίτα τι έκανες

Ο Λούκα Τόνι, που κλείνει σήμερα τα 41, ήταν ένας από τους τελευταίους μεγάλους Ιταλούς σέντερ-φορ, που μοιάζουν σήμερα είδος υπό εξαφάνιση. Άργησε να κάνει το ξεπέταγμα στην καριέρα του, κι έγινε διεθνής πρώτη φορά στα 28 του, αλλά έτσι είχαν άλλη γλύκα όσα κατάφερε, αφού κάθε άλλο παρά αυτονόητα ήταν στο ξεκίνημα της καριέρας του.

Έζησε τα καλύτερα ποδοσφαιρικά του χρόνια στη Φιορεντίνα, πήρε μεταγραφή για την Μπάγερν κι έκανε ένα σύντομο πέρασμα από τη Γιουβέντους, για να κλείσει την καριέρα του στην Ελλάς Βερόνα. Έμεινε στην ιστορία για το χαρακτηριστικό πανηγυρισμό του σε κάθε γκολ, όπου έκανε το σήμα της τρέλας. Αλλά το μεγαλύτερο παράσημο στην καριέρα του ήρθε με τη Σκουάντρα Ατζούρα, στο Μουντιάλ της Γερμανίας το 2006.

Η Ιταλία ζούσε τους μετασεισμούς και τον απόηχο από το σκάνδαλο Καλτσιόπολις, με πρωταγωνιστή το Μότζι, τη Γιουβέντους (που υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της) και την εμπλοκή άλλων ομάδων στις οποίες επιβλήθηκαν μικρότερες ποινές. Οι οιωνοί δεν έμοιαζαν οι καλύτεροι δυνατοί, για τους λάτρεις των συμπτώσεων όμως, την τελευταία φορά που οι Ιταλοί είχαν στεφθεί παγκόσμιοι πρωταθλητές, ταλανίζονταν από ένα παρόμοιο σκάνδαλο, που φάνηκε ωστόσο να τους συσπειρώνει και να τους δίνει μεγαλύτερο κίνητρο.

Στο Μουντιάλ του 06′, η Ιταλία είχε μάλλον διεκπεραιωτικό έργο στον όμιλο (αν και έκτοτε δεν κατάφερε ποτέ να περάσει αυτή τη φάση), νίκησε δύσκολα με πέναλτι του Τόττι στο 95′ την Αυστραλία του Χίντινκ, δε δυσκολεύτηκε εξίσου με τους Ουκρανούς του “ιταλοθρεμμένου” Σεβτσένκο και του Μπλαχίν που είχαν κάνει την υπέρβασή τους, κι απέδειξε στον ημιτελικό, γιατί θεωρείται ο κακός δαίμονας της Γερμανίας, με δύο γκολ στο τέλος της παράτασης.

Στον τελικό θα αντιμετώπιζε τη Γαλλία, από την οποία είχε χάσει έξι χρόνια πριν στον τελικό του EURO, με τον ξαφνικό θάνατο. Ο Ζιντάν άνοιξε το σκορ με πέναλτι στον τελευταίο αγώνα της μεγάλης καριέρας του, ο Ματεράτσι ισοφάρισε με κεφαλιά και ο αγώνας πήγε στην παράταση, όπου οι δυο τους θα μας χάριζαν τη φάση της διοργάνωσης -και όχι μόνο.

Ο Ματεράτσι είπε στα μουλωχτά κάτι “γαλλικά” για την αδελφή του Ζιζού, αυτός θυμήθηκε τη λιμανίσια ανατροφή του και απάντησε με μια κουτουλιά κριαριού στο στέρνο του Ιταλού, κλείνοντας με τον πιο άδοξο τρόπο τη λαμπρή ποδοσφαιρική του διαδρομή. Είδε την κόκκινη κάρτα, κι έφυγε περίλυπος για τα αποδυτήρια, περνώντας δίπλα απ’ το τρόπαιο. Σα να ήξερε πως είχε καταδικάσει την ομάδα του, που έχασε τελικά στα πέναλτι, με άστοχη εκτέλεση του Τρεζεγκέ -που είχε πετύχει το χρυσό γκολ το 2000.

Η Ιταλία βγήκε για 4η φορά πρωταθλήτρια κόσμου, έχοντας για βασικό της όπλο το Λίπι στον πάγκο, την άμυνα και την ομαδική της λειτουργία, με μια ενδεκάδα σχεδόν διαφορετικών σκόρερ: Τζιλαρντίνο, Πίρλο, Ιακουίντα, Ματεράτσι, Ιντζάγκι, Τόττι, Ζαμπρότα, Γκρόσο, Ντελ Πιέρο. Και φυσικά το Λούκα Τόνι που πέτυχε δύο γκολ στον προημιτελικό με την Ουκρανία.

Αυτή ήταν η τελευταία μέχρι στιγμής χρονιά που η Χρυσή Μπάλα πήγε σε αμυντικό, τον Καναβάρο, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να είχε καταλήξει και σε τερματοφύλακα (τον Μπουφόν), ως ωδή στον κλασικό τρόπο παιχνιδιού της Ιταλίας.

Η παράδοση ήθελε τη Σκουάντρα Ατζούρα να δίνει το “παρών” κάθε 12 χρόνια σε τελικό Μουντιάλ (1970 Μεξικό, 1982 Ισπανία, 1994 ΗΠΑ, 2006 Γερμανία). Φέτος θα σπάσει όμως αφού η Ιταλία δεν κατάφερε να φτάσει καν στην τελική φάση, μετά τον αποκλεισμό της στα μπαράζ με τη Σουηδία. Κι ο βασικός λόγος για την αποτυχία είναι πως δεν είχε πια μια τέτοια φουρνιά παικτών, με το ταλέντο του Λούκα Τόνι και των συμπαικτών του…