Λεμπρόν Τζέιμς – Αμφισβητώντας τα πρωτεία του Τζόρνταν…

Μπορεί ο βασιλιάς να ανεχτεί να βρίσκεται κάτω από τη σκιά του αέρινου, ως επι γης εκπρόσωπός του; Ή μήπως έχουν δίκιο όσοι λένε πως τον έχει φτάσει ή και τον έχει ξεπεράσει πια με το πληθωρικό του παιχνίδι; Κι αν η συζήτηση για τον GOAT -τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών- είναι εξ ορισμού αντιδιαλεκτική, αλλά προκύπτει νομοτελειακά -σαν ένοχη απόλαυση- σε μια μπασκετοκουβέντα, είναι ο ίδιος ο Λεμπρόν που φρόντισε εξ αρχής να την ανοίξει, διαλέγοντας το νο 23 στη φανέλα του και επιλέγοντας την απευθείας σύγκριση, για να διχάσει την μπασκετική κοινή γνώμη στους πιστούς φανατικούς οπαδούς και πολέμιους -τους λεγόμενους haters.

Ας δούμε ποιος λέει τι.

Ο Λεμπρόν είναι ο πιο ολοκληρωμένος παίκτης  στην ιστορία, με την καλύτερη ισορροπία-απόδοση και στις δύο ρακέτες, σε άμυνα κι επίθεση, καλύτερη κι από αυτή του Τζόρνταν, που έβγαινε για αρκετά χρόνια στην καλύτερη αμυντική πεντάδα. Βελτιώνεται συνεχώς σαν το παλιό καλό κρασί, γίνεται πιο ποιοτικός χρόνο με το χρόνο, δουλεύει στοιχεία του παιχνιδιού του όπως το σουτ, τις ασίστ και τις όποιες αδυναμίες του -αν υποθέσουμε πως υπάρχουν τέτοιες. Κατά κανόνα είναι πρώτος σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες της ομάδας του, ασίστ, πόντους, κλεψίματα, ριμπάουντ -που κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει σε βάθος μιας σεζόν ή μιας σειράς τελικών -όπως το 16′ εναντίον των Γουόριορς. Είναι ο μόνος που κατάφερε να νικήσει τους καλύτερους Γουόριορς και τους καλύτερους Σπερς της ιστορίας.

Είναι ένα θαύμα της φύσης, τέρας δύναμης, αλτικότητας, που δε σταματιέται με τίποτα. Ανεβάζει επίπεδο κάθε ομάδα, την κάνει αυτομάτως διεκδικητή του τίτλου και είναι σχεδόν κάθε χρόνο στους τελικούς. Ενώ όταν επιλέγει να φύγει, καμία ομάδα δεν αντέχει την απώλειά του και καταποντίζεται.Έδωσε στο Κλίβελαντ τον πρώτο ομαδικό τίτλο στην ιστορία της πόλης και τώρα που έφυγε, οι Καβαλίερς κάνουν tanking στο βυθό της βαθμολογίας. Δεν πάτησε ποτέ στην ασφάλεια ενός συμβολαίου, μιας μόνο ομάδας, ή της Ανατολής. Αναζητούσε πάντα νέες προκλήσεις και επέλεξε να φύγει στη Δύση, για να γίνει ο βασιλιάς της. Έκανε όλο το ΝΒΑ να ασχολείται με τον επόμενο σταθμό της καριέρας του και την απόφαση που θα έπαιρνε (γνωστή και ως “The decision”). Είναι ο απόλυτος σταρ και είναι ζήτημα αν το άθλημα και το πρωτάθλημα θα ξεπεράσουν ανώδυνα την αποχώρησή του -καμία ομάδα δεν το κατάφερε πάντως.

Ο Λεμπρόν αποδεικνύει πως είναι μεγάλος πρωτίστως εκτός γηπέδου, παίρνοντας σαφή θέση κατά του Τραμπ και του ρατσισμού, υπέρ του “μποϊκοτάζ” των παικτών στο Λευκό Οίκο και της πρωτοβουλίας “Black Lives Matter”. Δε θα κρυβόταν ποτέ πίσω από ένα συμβόλαιο, γιατί κι οι ψηφοφόροι των Ρεπουμπλικάνων αγοράζουν παπούτσια -όπως είχε δηλώσει ο Τζόρνταν. Και ως χαρακτήρας, δεν είναι τσαμπουκάς και δεν πρωτοστατεί ιδιαίτερα σε καβγάδες και trash-talking.

Είναι υπερτιμημένος και υπερπροβεβλημένος, γιατί το πρωτάθλημα διψούσε να πουλήσει εμπορικά το νέο Τζόρνταν. Είναι κλαψιάρης και αν όχι ακριβώς λιγόψυχος, πάντως απών αρκετές φορές στα κρίσιμα σημεία, μακριά από τον ορισμό του clutch-player. Απόδειξη το κακό ποσοστό (3/9) επιτυχίας που έχει στους τελικούς. Όλα αυτά τα χρόνια έπαιζε στην Ανατολή χωρίς αντίπαλο, με αρκετά χαμηλό επίπεδο ανταγωνισμού. Ήταν πάντα εγωιστής, έβαζε την ομάδα να παίζει για αυτόν, έδιωχνε συμπαίκτες που δεν του άρεσαν, προπονητές που δεν του ταίριαζαν (όπως τον Μπλατ) κατά βούληση και έπαιζε ρόλο αφεντικού, που δεν αντιστοιχούσε στη θέση και τα καθήκοντά του.

Είναι σχετικά -και συγκριτικά με τους κορυφαίους- μονοδιάστατος επιθετικά, όσο κι αν βελτιώνεται με τα χρόνια, αφού στηρίζεται κυρίως στη δύναμή του. Δεν είναι ασταμάτητος, δεν είναι ο καλύτερος, δε φροντίζει να βελτιώνει τους συμπαίκτες του. Δεν έχει ούτε κατά διάνοια το στιλ και την πλαστικότητα των κινήσεων του Τζόρνταν ή άλλων παικταράδων. Δεν είναι καν ο καλύτερος παίκτης της εποχής του -όταν παίζει παράλληλα με τον Ντάνκαν και τον Ντουράντ.

Παράτησε δύο φορές το Κλίβελαντ στα κρύα του λουτρού -παρά την εξιλέωση για τον τίτλο στο ενδιάμεσο. Είναι αρκετά ποζεράς στο στιλ -όπως και οι περισσότεροι αστέρες του ΝΒΑ. Και όσο για το πολιτικό κομμάτι, το ταβάνι του είναι οι Democrats και η καμπάνια υπέρ της υποψηφιότητας της Χίλαρι Κλίντον. Τόσο χαμηλό…

Η ιστορία θα μιλήσει -και θα πει κάτι ψιθυριστά, που ο καθένας θα ερμηνεύει όπως θέλει. Εσύ αποφασίζεις…